Het werd laat gisteravond.
Nadat de repetitie met Zinco was afgelopen en we naar huis reden bleek de Kooibrug afgesloten wegens werkzaamheden.
Oeps, en er wordt nog weleens gemopperd op de ‘gemakzuchtige’ Spanjaarden maar in Nederland gaat het ook wel eens moeizaam.
Want: geen andere aanwijzingen dan dat de brug was afgesloten. Geen alternatieve route aangegeven. Dus dat werd eerst een stief half uur zoeken en vervolgens 15 km terugrijden langs het Noord Hollandschkanaal.
Wel sliepen we als rozen vannacht.
Bij aankomst op Schiphol was het ongeveer 35 graden met een luchtvochtigheid van 110%. Zelfs in Den Helder was het warm maar toch een stuk aangenamer en ‘s nachts vonden we het koel en trokken we een dekbed over ons heen. We worden gewoon halve Spanjaarden.
Het is wat wennen. Niet alleen dat er heel veel auto’s met Nederlandse kentekens rondrijden maar toen ik vanmiddag ontwaakte uit een mini siësta hoorde ik op straat iemand Nederlands praten. Mijn eerste gedachte was: he, das toevallig, dat hoor ik hier niet vaak. Om me vervolgens bewust te worden dat ik in Den Helder was.
Over het zoeken van spullen in keuken en kasten heb ik al eens eerder geschreven en ook nu gaan handen automatisch in de richting waar o.a.koffie, thee en mokken in De Klompen staan.
Kortom, het is vertrouwd onvertrouwd.
En wat is vertrouwd voelen.
Zo liepen we met de rugzakken op, van station Den Helder naar ons huis en werd ons in de hitte ‘kanjers’ toegeroepen. Kijk dat is toch gewoon leuk.
En later, terug naar het station voor de zangrepetitie scheet er een meeuw rakelings langs me. 99 % miste me maar een paar witte kloddertjes zaten er toch op mijn shirt en hoofd.
Nou, je bent nu echt thuis, zei Rick.
Er zat trouwens ook meeuwendrek op de ramen en dat haalt Rick altijd weg want dat vind ik met mijn milde hoogtevrees wat onprettig. Zelfs al om te zien hij uit het raam bukt voel ik in mijn maag.
Maar we hebben weer onbelemmerd zicht op de wereld.
Vandaag vulden we de dag verder met het maken van afspraken en het afhandelen van zaken die tijdens onze afwezigheid zijn misgelopen.
Zo lag er een aanmaning op de mat over niet betaalde gemeentelijke heffingen. De oorspronkelijke acht euro was inmiddels opgelopen tot € 118.
Met een telefoontje werd duidelijk dat er met de automatische afschrijving wat was fout gegaan en, het lijke Spanje wel, werd de boete kwijtgescholden.
Ook is er gedoe met het verlengen van Rick’s rijbewijs. Dat gaat sowieso deze periode niet lukken wat er is nogal een achterstand bij de afhandeling.
De verzekeringen zijn ook weer eens doorgelopen en nee, het is voor mij als Hemofilie patiënt, die geen inkomen uit arbeid heeft, eigenlijk niet mogelijk om mezelf in het buitenland te verzekeren. Daarmee is het volledig emigreren naar Spanje nu echt een doorkruiste intentie.
Maar met Nederland is gelukkig ook niet mis. Zeker nu er hier ook steeds hetere zomers lijken te komen.
Met groeten Ton
6 opmerkingen:
Ach, ach, hoe herkenbaar. Nummerplaten en keukenkastjes; we hebben precies dezelfde ervaring.
Goed te horen dat je een goede reis hebt ghad tot aan de brug
Komt me bekend voor Ton zo blijf ik toch ook een Nederlander
Met elke Nederlander hier wil je een gesprek aanknopen maar ja dat doe je niet want die ander zal het wel stom vinden.
En die gele platen daar reageer ik ook altijd op.
groeten
Jan
Hoi Emie,
Eigenlijk is het grappig om te zien dat we als mensen, hoe verschillend soms ook, gewoon vaak dezelfde dingetjes ervaren.
Met groeten Ton
Hoi Jan,
Die gesprekjes zou ik gewoon aanknopen als ik jou was. De meeste mensen vinden dat gewoon leuk, is mijn ervaring.
Met groeten Ton
Iedere keer weer die andere indeling van die keukenkastjes, pfff. En wij vinden het zo druk met het verkeer in Nederland, dat is wel even wennen als je hier uit de rimboe komt.
Hoi Marthy, Ja, die drukte hakt er ook altijd weer in. Maar dat ervaren we in Spanje ook al als we naar de kust rijden. Met groeten Ton
Een reactie posten