We gaan het zien

Oye, wel weer even wennen hier. Het verschil is dan ook niet mals. Twee maanden Spanje en 1, zegge één, buitje en vorige week zondag een drissel van anderhalve milimeter. Nee, voor de tuin en het land is het te weinig maar als het weer hier in Nederland komende dagen wat verbeterd geven de voorspellingen in Andalusie behoorlijk wat neerslag.

Vanmorgen meteen naar de Hortus ook al lokte het niet echt met de wind en regen. Gelukkig was ik met een half uur uit en thuis: nee met dit weer gaan we niet aan het werk.

Dat vond ik niet erg want ik roep dan wel makkelijk dat het Nederlandse weer in mijn genen zit maar het heerlijke klimaat in Spanje is wel heel erg lekker en went snel.

Dus vandaag in de regen in ons appartement droomde ik nog maar wat weg bij de foto’s.

De Oost- Indische kers die zo uitbundig bloeit en met wat hulp van de tuinman in de Metrosidero is geklommen.

Carpobrotus edulis of te wel de Hottentotvijg.  De eerste bloemen openden zich een paar dagen geleden. De vruchten zijn eetbaar en misschien ga ik ze volgende maand eens proeven.

Een aangewaaide zaailing van de Spaanse margriet.

De ijzersterke Irissen.

De tulpen die ik van mijn schoonzus kreeg met mijn verjaardag maken mooie bloemen op heel korte stelen.

Of ik nog geopende bloemen van de orchidee zal zien over een maand mag ik alleen maar hopen.

De laatste dagen in De Klompen was er toch nog van alles te doen.

Na het verkrijgen van een officiële aansluiting op het elektriciteitsnet is er een volgende stap gezet. Nu op weg naar een correcte inschrijving in het kadaster.

Dat kadaster kampt met nogal wat achterstallig inschrijfwerk. Dat schijnt te maken te hebben met dat grond die wordt geërfd niet wordt ingeschreven in het kadaster. Ook weten de Spanjaarden echt wel waar hun grondstuk begint of eindigt. Bij die dikke eik, of bij de arroyo. Ook liggen er heel veel witgekalkte stenen als markering. Het voldeed eeuwen maar nu wordt er toch de voorkeur aangegeven dat land dat wordt verkocht, wordt opgemeten door landmeters en correct in het kadaster wordt opgenomen.

Dat probeerden we een jaar of vijf geleden dan ook te doen. Tekeningen, aktes en wat al niet meer werden aangeleverd bij het kadaster door onze gestor en na een jaar kregen we bericht dat ons huis keurig was bijgeschreven: op het landstuk van onze buren. Dat dan weer wel.

We were not amused. 

Wel een voordeel was dat de buren onze onroerendgoed belasting zouden moeten betalen. Dat deden ze niet omdat ook hun perceel niet is ingeschreven. 

Maar in Spanje gaan ze tegenwoordig zelf initiatief te nemen waar het het innen van belasting betrefd en worden er drones ingezet om te inventariseren waar huizen in de campo staan en niets wordt betaald. Oei laat de buurman nu twee huizen hebben en daarmee tegen de lamp te lopen.

Tijd voor actie en samen hebben we een officiele landmeter ingehuurd om een correcte tekening van land en huizen te laten maken. 

Dat gebeurde eergisteren.

Vamos a ver, we gaan het zien.

Wat ik ook nog moet gaan zien is hoe de nieuwe uitlopers van de sinaasappelboom er uit zien als ik terug kom.

Voor het eerst in jaren ben ik tevreden met de groei van nieuwe takken. Ook dit schrijf ik op het conto van de mulch maar wellicht begin ik een ietwat door te slaan.

Er zijn een berg aan kleine uitlopers te zien en in het midden een beetje een afgeplat groen steeltje zonder blaadjes. Juist, van dat kale steeltje zijn alle blaadjes afgevreten door zo’n  grote bruine vijf centimeter lange sprinkhaan. En toen ik beest had ontdekt was het bezig aan een volgend takje.

Groaarrrr. Ook al weet ik dat in een permacultuurtuin er een evenwicht zou moeten komen tussen plaagdieren en opbrengst kon ik het niet laten om met een, flink, zetje de sprinkhaan uit de boom te duwen.

Doordat ik spuit met knoflookwater zitten er geen luizen op de boom maar de knoflookgeur houdt sprinkhanen dus niet weg.

Met groeten Ton