Tosca

Gisteren was het Dia de Andalusia.

Die dag dag wordt gevierd dat Andalusie een autonome regio van Spanje werd. 

Er is donderdagavond een concert in de kerk van Cómpeta, werd er gezegd na de koorrepetie. De dochter van Maria speelt op de cello. Nu kennen wij Maria niet maar een dochter die cello speelt verdient publiek.

Als echte cultuurliefhebbers gingen we er dus heen.

Enkele jaren geleden belde mijn zus. Zeg, hebben  jullie zin om naar de opera Tosca te gaan? Er is een uitvoering in theater De Vest.

Omdat ik ben opgegroeid met opera ging ik mee en Rick sloot aan.

Na de overture zeiden we tegen elkaar: herken jij er iets van?

Nee. En dat voorspelde niet veel goeds want we vonden de ouverture nou niet direct echt heel mooi. 

Zullen we na de pauze naar huis gaan, stelde zus voor na weer een lang stuk dat gereciteerd werd maar we zaten dapper de hele voorstellng uit.

Eenmaal thuisgekomen pakte zus meteen een verzamel CD met hoogtpunten uit verschillende opera’s. Ze las de titels, keek ons schaapachtig aan en zei: Ik vind bijna alle nummers mooi maar nummer 7 en 11 sla ik altijd over en die zijn beide uit Tosca.

Hier moesten we aan denken tijdens het concert. Want het is leuk om naar een concert te gaan om de dochter van Maria, te horen spelen op cello maar als dat alleen maar Bach is wil ik toch echt na één nummer de kerk uit lopen.

Want wat is deze muziek niet aan mij besteed. De eerste suite die werd gespeeld bestond uit een langzaam deel zonder melodie. Gevolgd door een snel deel zonder melodie en afgesloten door een onbestemd deel zonder melodie. En er waren drie van die draken. Wellicht goed uitgevoerd door de solisten ook al miste ik frasering maar misschien doet Bach daar ook niet aan.

Een uur kan dan best lang duren.

Maar ik weet dat ik lastig ben met muziek. Irriteer me makkelijk aan slordig zingen, vind zangers die constant hun stembanden oprekken onaanhoorbaar, zo gauw er iets jazzigs in de muziek zit haak ik af, teveel close-harmonie is ook niet aan me besteed en nog een stuk of honderd van die dingen. De stem van Barbra Streisand vind ik prachtig maar de liederen die ze zingt vind ik niks, dat geldt ook voor Rod Steward en de leadzanger van The Cure. Alles vanaf de uitvinding van de disco laat ik aan me voorbijgaan. En nee, dat zegt niets over de kwaliteit van het aangebodene, het ligt aan wat ik er van vind.

Kat in ‘t bakkie. Het bakkie hangt aan een balkon in Cómpeta en vond ik het leukst van de avond.

Maar soms.........

Ik lees en las blogs die vaak een link hebben naar een zanger, zangeres of groep. Eigenlijk altijd klik ik dan op de betreffende link om even te luisteren of ik het wat vind. En ja, afgelopen week kwam ik voor het eerst in jaren iets moois tegen: Tamino.

Een jonge zanger uit België. Prachtig gezongen, mooie donkere stem, daarnaast een heldere falset en melodieuze liederen. Wat wil een mens nog meer? Natuurlijk komt hij niet uit het niets. Hij is duidelijk geinspireerd door andere zangers en beïnvloed door genres maar beslist anders dan de eenheidsworst die, in ieder geval in mijn oren, de hedendaagse zang domineert.

Met groeten Ton