Eenentwintig jaar geleden kocht ik op negen december dit huis.
Geld om het verbouwen had ik niet dus werd er alleen geschilderd en kocht ik de goedkoopste vloerbedekking die de Kwantum in het assortiment had. Om de kosten te drukken zegde ik per 15 december de huur op van de bovenwoning waar ik korte tijd woonde. Dus sliep ik vanaf die datum op een matras op de grond in een koud en onttakeld huis.
Ik was nog niet helemaal hersteld van overspannen zijn en zat nog lang niet echt lekker in mijn broekje. Na een paar dagen lag ik in mijn bed en hoorde een muis op zolder, niet dat ik daar bang van ben maar ik werd er zo triest van en voelde me ontheemd en eenzaam dat ik gewoon begon te huilen.
Dit is lang geleden en ik ben hier meer dan gelukkig geweest. Dat heeft eigenlijk voor een groot deel te maken met de leuke buren waarmee ik en later ook Rick omringd zijn geweest. Een huis blijft natuurlijk gewoon een stapel stenen.
Gisteren hadden we een gezellig en heerlijk verzorgd kerstdinner waar de gasten het voor en nagerecht meebrachten en leuke presentjes om de tafel op te fleuren (we hebben niet veel van die spulletjes hier want die staan in Spanje)
Later in bed bespraken we de afgelopen dagen en wat er nog te doen staat.
Ik merk dat ik wat onrustig ben omdat er nog wel het een en ander moet gebeuren. Laten we dan morgen naar Heiloo gaan, stelde Rick voor en daar de boel aanpakken. Dan kunnen we meteen de erwtensoep opmaken die in de vriezer staat. In Spanje is ook tenslotte ook maar één Kerstdag. Want dat is zo leuk van twee woonplekken: je kan van beiden de beste dingen pakken. Dus togen we per trein naar het zuiden.
Ik mestte de garage uit. Sorteerde de spullen die we naar Spanje willen sturen.
De overburen kwamen om te kijken of ze nog wat hout konden gebruiken en die namen meteen het gaas van het kippenhok mee en de sneeuw schuiver, wat rekken en een paar polycarbonaat platen. Kijk, dat scheelt al weer en ik ben blij dat iemand het kan hergebruiken.
De werktafel is inmiddels gedemonteerd zodat een buurman morgen de spullen naar de gemeentewerf kan brengen.
Tussendoor kwam buurvrouw even kijken. Maar jullie kunnen toch niet de hele avond op die Hartman stoeltjes zitten? Ik ga zodirect naar mijn zoon en jullie kunnen dan gewoon bij mij in huis zitten hoor.
Rick is helemaal blij maar ik weet het nog niet helemaal zeker.
Ondertussen ontfermde Rick zich over de schoonmaak van de woning. Boven is het klaar en werd het tijd voor kerstdinner twee. Snert. Natuurlijk aten we dat bij de snorrende kachel.
Zal ik er nog een blokkie opgooien, vroeg ik.
Het bleef ff stil. Jij wilt zeker liever nog wat hier blijven he?
Ja, eigenlijk wel. Nu kan het nog.
Ik kan natuurlijk wel heel stoer roepen dat het huis slechts een stapel stenen is maar het voelt als meer.
En nu zit ik al typend te mijmeren. Glijden er allerlei mooie herinneringen voorbij zoals onze trouwdag, de muziekmiddag voor de buurt, de zang repetities van Nootzaak en Zinco, kerstdinners met familie en vrienden, onze verjaardagen, Het knuffelen van Egbert, de groententuin, de kippen , de mooie wandelingen rond het dorp en de camino’s die we vanuit hier ondernamen, de plannen voor het huis in Spanje. Ach eigenlijk te veel om op te noemen.
Maar ook zie ik mijn halve familie die is overleden en Rick’s ouders, ooms en tantes, neven en nichten, vrienden en buren. Tja, wat gebeurt er dan toch veel als je terugkijkt.
Goed om even stil te staan voordat er een nieuwe fase aanbreekt.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten