misschien wel na een met zeer diep Boedistische inzichten gevulde wandeling op Shikoku maar nu niet.
Vanmorgen al met de boot van half negen naar Texel.
Het was wat bewolkt en regenachtig voor een zomerdag maar goed weer om een kookdienst in het verpleeghuis te doen.
Anyway. Na twee dagen een paar uur op een afdeling met psycho-geriatrische bewoners ben ik wel wat geconfronteerd.
Natuurlijk herinner ik me zeer duidelijk de afdeling waar mijn demente moeder verbleef en toch was dat heel anders want daar was ik toeschouwer. De afgelopen dagen was ik deel van het team en derhalve verzorger en deels verantwoordelijk voor het welzijn van de bewoners.
Dat vond ik niet eenvoudig. Het confronteerde met de vraag of ik er zo bij wil zitten als ik zou dementeren maar ook hoe mijn gedrag zou zijn.
Enkele bewoners vertonen namelijk bozig en negatief gedrag en daar had ik last van. Dat gedrag zou ik in ieder geval nooit zelf willen vertonen.
Mijn eerste reactie is dat ik probeer om het de bewoners naar de zin te maken maar na enkele keren mijn neus stoten bleef er voor mij niets anders over om mezelf voor deze twee volledig af te sluiten.
Van zoveel negativiteit wordt ik zelf gedeprimeerd en dat wil ik niet omdat ik dan ook de andere bewoners niet met liefde kan benaderen. Wat het lastiger maakte was dat deze bewoners mogelijk niet bozig zijn geworden als gevolg van dementie.
Tijdens de wandeling langs de Mokbaai vanavond hadden we een gesprek over wat te doen als dementie een van ons zou overkomen. Dat is een lastige vraag want we weten niet hoe we ons voelen als we dement zijn. Het enige dat we erover kunnen zeggen is dat we niet willen leven als we zo afhankelijk zijn.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten