Maar we moeten nog wel wat trainen hoor, anders hebben we volgende week spijt, zei Rick gisteren.
Eigenlijk zouden we afgelopen weekend onze traditionele weekend Heiloo, Hoorn, Heiloo doen maar omdat Rick zo'n last had van zijn tennisarm hebben we dat niet gedaan.
Ik maak me er niet zo druk om en haalde de uitspraak aan van een mevrouw die we tijdens onze laatste Camino in Spanje ontmoette.
"Trainen voor de Nijmeegse? Ach de kilometers zitten inmiddels wel tussen je oren hoor."
Met andere woorden: jullie zijn getraind genoeg.
Maar toch gingen we vanmorgen op pad voor een kilometer of dertig. "Ja, ik wil wel weten of ik geen last heb van die arm als ik zoveel loop."
En al wandelend, over een nog bijna volledig in rust zijnd eiland, waar we genoten van vogelgefluit en het ruisen van de wind in de bomen.
Waar geur van kamperfoeli zwaar in het bos hing voelde ik me weer herboren. Want gisteren had ik wel last van alle ellende in de wereld.
Maar na dertig kilometer en we beiden een blaartje voelden opkomen nam ik de beslissing om morgen niet nog meer te wandelen. Dan heb ik liever blaren tijdens de vierdaagse dan dat ik er al mee begin.
Dus was dit de laatse wandeldag op Texel. Zo strepen we elke keer weer iets van de lijst af en zijn daarmee echt bezig afscheid te nemen van het eiland en vooruit te kijken naar Japan en Spanje.
Met groeten Ton
