Overpeinzingen

Hij hakte er goed in, zaterdag nacht. Brak was ik zondag,nagenoeg de hele dag.

Wat leer ik mezelf kennen met zo'n gebeurtenis.

De buurman is ook degene die enkele jaren ons huis heeft beheert voor de verhuur. Deze overeenkomst is gestopt na onenigheid over een niet afgemaakte klus. Geen gedoe, gewoon geen samenwerking meer.
Wat schetst onze verbazing toen we van één van de aangeschoten helpsters horen dat ze het zo goed vond dat we hulp boden. "Het slachtoffer en jullie zijn toch enemies.

Eerst wilde ik hem niet zien, niet gaan kijken. Ook omdat hij doodstil lag en omdat ik gewoon bang ben van kapotte, verwonde lichamen. Maar toen Rick hoorde dat hij kreunde en bij bewustzijn was kon ik de conversatie in mijn hoofd zó duidelijk horen. "Je doet dit werk ook bij de VPTZ alleen is hier misschien meer bloed te zien. Je kan deze man toch niet alleen laten zitten? Misschien gaat hij wel dood en je wilt niet dat hij dat alleen doet op zo'n door god vergeten berg." Op dat moment zat ik al op mijn achterwerk en gleed naar beneden.


Ik weet nu ook dat ik bang en angstig ben en op zo'n moment toch door ga. Terwijl ik met buurvrouw over de steile bancales liep en de zaklantaarn vasthield kon ik die gewoon niet stilhouden. Alsof ik een ernstige aanval van Parkinson had. Een ander gedachte was van schaamte: ik wou dat ik alleen was dan hoort niemand me als ik en gil geef. Kijk die hersenen doen gewoon hun eigen ding.

Ik ben een behoorlijke pleaser het kostte me heel veel moeite om buurvrouw op de bancale achter te laten en alleen verder te zoeken. Het heeft me wel een paar minuten geduurd waar in ik steeds terug stapte naar buuf om haar weer te helpen. Tot ik de beslissing nam om nu alleen nog het slachtoffer te zoeken. Gelukkig kwam een van de andere helpers om buuf weer op het min of meer rechte pad te krijgen.

Het slapstick gehalte werd niet alleen bepaald door de aangeschoten buurvrouw. Een van de hulptroepen was een jonge vrouw die aankwam met een halve liter fles bier in haar handen die ze al slokjes nemend op haar gemak leegdronk en onderwijl onzinnige commano's uitte.  Toen ze na een tijdje zei, i have soe pee, ging ze gewoon door haar knieën en plaste midden op het pad onder haar jurk. Dat vertelde Rick me later toen ik hem zei dat het me irriteerde dat er boven me zo gezellig werd gelachen.

Al met al op zijn tijd een beetje surrealistische ervaring.
Zeker toen ik het slachtoffer's hand vast hield en tegen hem praatte, boven ons allerlei mensen stonden te praten en lachen, de clacson van de auto onvermoeibaar bleef loeien en ik in het dal een colonne auto's zag aankomen met zwaailichten. En dat alles in tropische hitte onder een prachtige maan verlichte hemel. Ik zag op dit moment mezelf zitten vanaf de maan.

Maar ben ik nu van slag? Ja maar dat is meer vanwege het ongewone, de adrenaline en de opwinding.
En er was beslist iets van afstand als bescherming van mezelf. Ik kon het slachtoffer wel liefdevol ondersteunen ook al heb ik hem niet lief maar dat zijn ook twee verschillende dingen. Op het moment dat er zoiets gebeurt maakt dat ook niet uit. Je ziet iemand in nood en je voelt het bijna zelf. Dus je helpt ook eigenlijk jezelf. Zeker omdat ik ervan uitga dat we allemaal één zijn, gemaakt van hetzelfde spul door hetzelfde universum.

Ik mag ervan uitgaan dat ik dit niet zomaar snel opnieuw zal ervaren maar denk dat ik dan zekerder over mijn handelen kan zijn.

Ik vertel hier slechts mijn aandeel en hoe ik het heb ervaren. Anderen hebben ook van alles gedaan maar veel dingen zijn langs mij heengegaan omdat er veel individualistisch is gedaan.

Met groeten Ton