Daar gaan we weer

In plaats van zwaluwen

Toch maar even klagen

Tja, dat kunnen we wel

Graag zou ik zwaluwnestjes aan mijn huis hebben maar in al de jaren dat Los Zuecos hier op de berg staat, nog nooit gebeurd. Wel zie ik elk jaar meer kleibobbeltjes van een of ander insect. Ook leuk maar toch.

Ongeveer twee weken na het verkrijgen van de Compostelana, het document dat zegt dat je de route hebt gelopen en je zonden zijn vergeven, heb ik er eens goed naar gekeken.

Ik heb ooit gelezen dat het geschreven woord meer waarde lijkt te hebben dan als het gesproken is. En laat ik voor mezelf spreken: het klopt.

Ik weet dat ik alle 1200 km van Valencia naar Santiago heb gelopen. Van elke overnachtingsplaats staat er een stempel in mijn pelgrimspaspoort tot de allerlaatste, die je krijgt bij aankomst in het pelgrimsbureau van de kathedraal.

Als die erin staat krijg je het document.

Rechtsboven is de laatse stempel.

Nu is er dit jaar voor het eerst een document waarin ook de beginplaats staat aangegeven, voor mij dus Valencia.

Dit jaar is de route vanuit Portugal heel populair. Waarom? Omdat Ryanair er sinds kort landingsrechten op Porto heeft.

Waar bent u gestart, vroeg de jongen van het pelgrimsbureau. 

In Valencia.

Hij bekijkt mijn paspoort, stampt de laatste stempel erin en schrijft mijn Compostela uit en geeft het aan mij.

Ik rol het papier keurig op en Rick stop het in de koker die hij daarvoor heeft gekocht.

Waar heb je die Compostela's gelaten, vroeg ik gister aan Rick.

In de kast in de slaapkamer.

Ik haal die van mij uit de koker, lees hem eens aandachtig door en wat staat er ingevuld?

Gestart in Valencia do Minho, camino Portugues, afgelegde afstand: 112 km, gestart op 12 april, aankomst 24 mei.

Oei, het voelt alsof ik de hele camino de Levante uit mijn duim heb gezogen. Het devalueert de hele tocht tot 112 km in 44 dagen, nog minder dan 3 km gemiddeld per dag. Het duurde minstens een uur voordat ik wist wat ik moest doen.

Kijk en dan gaat het leven weer gewoon door: de training voor de Nijmeegsevierdaagse.

Een Nederlandse vrouw die we tijdens de wandeling spraken zei: je hoeft niet te trainen voor de vierdaagse. Die kilometers zitten tussen je oren.

Ze heeft gelijk want of je nu 25 of 40 km per dag loopt aan het einde ben je even moe. Maar blaren of andere blessures zitten toch echt aan je benen dus stond er vandaag een wandeling op het programma.

Van ons huis via campo weggetjes naar Torrox. Daarna via de oude Granadaweg,  richting Frigiliana en vandaar naar Acebuchal, waar onze vaste pleisterplaats is, om vervolgens weer naar Los Zuecos te gaan. 

Om zes uur gestart, om twee uur thuis inclusief een uur pauze. Geschatte afstand 30 km, een goede training en één blaar.

En wat zegt Rick bij thuiskomst: mooie wandeling he? Zeg, ik zou dat stuk camino van Granada naar Merida toch ook nog wel willen lopen.

Eigenlijk onze achtertuin

Vaste speel kameraad bij het restaurant in Acebuchal. Toe, gooi die steen nou nog een keer of honderd.

De terraskat.

Met groeten Ton