Ga je al?

Je doet meer voor de VPTZ dan voor je moeder, kreeg ik een paar weken geleden naar mijn hoofd geslingerd.

Het is steeds anders dan je denkt. Kom ik vandaag met een kan thee bij mijn moeder, zitten alle dames achter een beker thee.
Ja, we zijn een beetje laat vandaag, antwoordde de gastvrouw op mijn vraag.
Ik schonk een beker voor mezelf in en ging naast mijn moeder zitten maar omdat ze steeds zat te slapen sprak ik wat met de andere bewoners.
Na een uur pakte ik mijn spulletjes in, waarop mijn moeder zei, ga je al, je bent er net. Ze kreeg direct bijval van mevrouw Vraagbaak; je bent er pas tien minuten.

Een van de meest voorkomende gedachten van de mens is, dat hij te kort schiet.
Deze gedachte kwam al boven tijdens het gesprek met de andere bewoners. "Ik kom toch voor mijn moeder, ik moet toch eigenlijk meer met haar praten, waarom houd ik het maar een uurtje vol?"
Deze gedachte van tekortkoming werd vervolgens ook nog versterkt door de uitspraak, ga je al? (zie je wel, niet genoeg dus)

Wonderlijk om te ervaren dat we onszelf zo op de kop geven. Daar hebben we een ander dus blijkbaar helemaal niet voor nodig maar ze kunnen er wel een schepje bovenop doen.

Nu kunnen we een ander niet veranderen dus die uitspraken blijven gewoon komen.
Ik kan alleen iets aan mijn eigen gedachten doen.
Nu ik dit zo schrijf bedenk ik: wat ontbreekt er, dat als het er wel zou zijn, een verschil zou maken?De woorden die bij me opkomen zijn humor en compassie.
Zowel met mezelf als met de ander.

Met groeten Ton