Het fascineert me altijd als ik zie hoe puzzelstukjes in elkaar vallen.
Ik ging gisteravond met de auto naar Hoofddorp voor de laatste avond van mijn Landmark seminar. Rick had een lezing in Zeist, goed bereikbaar met de trein. Beiden zouden we zo rond 23.30 weer thuis zijn.
Een van de cursisten vroeg me of ik haar thuis wilde brengen in Krommenie. Geen probleem. Net op het moment dat ik bij haar voordeur stil stond belde Rick. "Zou je mij om kwart voor twaalf willen ophalen van station Uitgeest. Er heeft iemand zelfmoord gepleegd en de treinen gaan niet verder."
Mag het ook Krommenie zijn antwoordde ik, ik sta daar namelijk.
Nadat ik afscheid had genomen van mijn mede cursiste reed ik naar het station. Ik moest daar sowieso een half uur wachten. Maar dat werd uiteindelijk bijna een uur.
Nu is wachten niet mijn sterkste kant maar geïnspireerd door het seminar liet ik me niet meeslepen in het drama wat ik daar altijd van maak. Het was koud en zo gauw ik de motor had afgezet werd het binnen nogal onbehaaglijk. Wel prettig dat ik de auto had schoongemaakt en de deken van Egbert had gewassen zodat ik die lekker om mijn benen kon slaan. Vervolgens had ik alle tijd om even te denken.
Als ik geconfronteerd word met leed, in dit geval een zelfmoord, tel ik mijn zegeningen. Wat ben ik toch een bevoorrecht mens. Ik heb een liefdevolle partner, een schone auto, een hond en een Ipad. Die laatste hielp mij door het extra half uur wachten heen want op de de app Goodreader staan alle muziekstukken van Nootzaak, dus kon ik die oefenen.
En vandaag was ik nog steeds in de dankbaar stand. Ondanks het grijze koude weer heb ik heerlijk met de honden door het bos gewandeld en later, in alle rust, met een beker chocolademelk binnen handbereik, in mijn verjaardagsboek gelezen.
Maar waar ik het meest dankbaar voor ben is het feit dat ik, zonder probleem, de blaadjes kan zien vallen.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten