Boeddistische rode tomaten

Voor de wandeling naar Rome hebben we nog wat aankopen te doen. Zo wil ik een andere slaapzak. In Japan werd duidelijk dat die te dun was en ik een fleece deken nodig had om bij te warmen. 

Je wilt toch nog naar zo’n paasprocessierups, zei Rick een paar dagen geleden.

Ja,

Misschien kunnen we dat combineren met de Decathlon in Malaga.

Bijzonder want Rick is niet van winkelen en die processies: ach, wel leuk maar hij heeft ze wel gezien.

Dus togen we naar Malaga en werd ik, het duurde even voor ik het doorhad onder het motto: winkelen mag toch ook wel een beetje leuk zijn, al rijdend naar Sultan geleid. Een dönner kebabrestaurant waar we twee jaar geleden eens toevallig wat aten en Rick dus niet vergeten was.

Heerlijk was het.

En dan denk je dat het ‘s avonds niet druk is in een sport supermarkt. Nou, dat was het wel. Toch was het niet moeilijk om hulp te vragen aan het personeel want het leek of ze het allemaal leuk vonden om een paar buitenlanders te helpen. En veel hulp hadden we nodig en zijn op een slaapzak na voor mij, goed geslaagd.

Dit is de opbrengst zoals die ik vanmorgen vastlegde.

 Voor beiden een regenjas, flatteuze oranje poncho’s en fleecevesten. Schoenen en een wandelbroek voor Rick.

We zochten nog naar rode poncho’s vanwege de herinneringen maar kozen toch voor de oranje omdat die als een jas aangedaan kunnen worden. Niets vonden we vervelender dan die krengen over onze hoofden te moeten trekken waar, vanwege de enorme lappen stof, terwijl de eerste spetters al vallen, je het gat waar dat hoofd door moet niet kan vinden en je ook nog hulp nodig hebt om de cape netjes over je gebochelde rug te trekken. En als je ze nat, zoals bij buiige dagen, aan moet doen is het nog erger.

Over de herinneringen: in 2009 wandelden we voor de tweede  keer naar Santiago en werden op een buiige zeer koude ochtend stiekem op de foto gezet door Eva Gruber. Wel groetten we elkaar en maakten een kort praatje maar wat later zagen we elkaar weer en liepen de hele dag samen verder. Ze had het plan opgevat om een boek over de camino te maken en vroeg of ze de foto’s van de twee boeddhistische rode tomaten mocht gebruiken en ja, dat mocht.

Maar naar Rome gaan we als twee oranje mandarijnen ook al hopen we ze niet te hoeven gebruiken. Tenminste als de zomer net zo droog wordt als die van vorig jaar maar ‘ behaalde resultaten in het verleden zijn geen garantie voor de toekomst’.

Anyway.

Na deze winkel sessie reden we terug richting De Klompen en stopten in Vélez Malaga voor een processie. Eigenlijk waren het er drie waarvan die met de trono van Jesus in de hof van Getsemané, die van de Maria ontmoette op het Plaza Mayor. En daar stonden we toevallig.

Toen de processie wat verder weg was dacht ik, waarom beweegt die boom zo?

Moeder en dochter.

Als ik dat kleine meiske zie staan, zie ik mezelf als achtjarig jochie met mijn trompetje bij fanfareorkest Eensgezindheid uit Egmond Binnen.

Zou het daarom zijn dat ik altijd sta te snotteren naast zo’n processie?

En wat speelden ze?

En wie kwam er langs?

Na de ontmoeting achteruit het plein af.

Opperste concentratie en ik waande me, zeker na de brand van Onze Dame, even in de Middeleeuwen.

Vannacht viel de eerste regen en vanmorgen zag het er zo uit.

Boven zee.

Boven land.

Recht boven ons.

Duidelijk op de rand dus bleef het de rest van de dag gewoon droog.



En zag het er prachtig uit.

En terwijl wij op het terras boven de keuken koffie dronken, kwam dit vogeltje op ooghoogte in de top van de cipres zitten. Volgens mij is dit hetzelfde soort vogeltje dat in januari in het mini pijnboompje broedde.

Met groeten Ton