Verbrande kuiten

Heerlijk dat de mieren veel werk verrichten in de tuin. Dat geeft mij tijd om een klus te doen. Wel is mijn vaste zin: als je wat doet, is het heet.

Dus was het ook zweten.

De rozemarijn is aan het eind van haar leven. Het frisse groen is er vanaf en ze valt uit elkaar waardoor er gaten ontstaan. En persoonlijk ben ik die naalden in het grind zat en zie ik de stenen rand van de border niet meer. Kortom: deruitmetdiezooi.

Spit, spit, spit, pompidompidom. Hak hak, shit.  

Waar ik er eerder zwaar de pé in had als ik door een leiding hakte, denk ik nu: ff netjes afknippen, koppelstuk ertussen en klaar. Inmiddels heb ik altijd wel een paar koppelstukken in huis.



Vorige week haalde ik een zooitje zakken met compost uit de container die ik gebruikte om een kuil in de tuin te vullen. De dag erna kreeg ik een ingeving: als mensen ineens negen zakken met compost bij de containers zetten is de kans aanwezig dat er nog meer volgen. En ja er stonden nog eens zeven zakken.

Helemaal weer blij natuurlijk.



Ook ben ik nog steeds druk met het binnenhalen van groenafval. Bergen liggen er en het mooiste is dat het meestal lekker fijn is geknipt.

Dus nadat de border leeg was, de leiding gemaakt, de stenen rand naar het zin was en de aarde losgehakt, kon ik er twee zakken compost doorheen werken. Vervolgens gladharken en flink water geven. Rick zou nu willen dat het klaar was maar permacultuur gebiedt me er eerst nog een dikke laag mulch overheen te doen. 



Nu ligt het helemaal klaar voor nieuwe planten.

De mooiste zonsondergangen zijn die met een wolkje. En die wolken komen er aan met de lage druk. En...... er schijnt zelfs wat regen te gaan vallen.

Gister wandelden we naar Torre del Mar. En ja, de nieuwe voetgangersbrug, die er al een paar maanden ligt, was aangesloten op het voetpad.

Een mooi moment voor een foto. Wel opschieten hoor, zei ik tegen Rick, er komen een paar wandelaars aan. Maar vreemd genoeg bleven die gewoon op de weg lopen.

Die wisten dus blijkbaar dat je wel makkelijk de brug op kon maar er wat moeizamer af. Duidelijk een bureaucratisch dingetje: wie moet de vangrails weghalen?



We vinden wandelen heerlijk maar rusten vinden we nog leuker. Dus zaten we lekker op een bankje over de Mediterranee te staren. 

Met een blikje cola en een zak chips.

In de schaduw van de bomen. Want de schaduw was er nog in de morgen. s’ Middags was er geen ontkomen aan en op de weg terug verbrandden mijn kuiten. Daar smeerde ik bij thuiskomst eerst Aloë vera (uit eigen tuin) sap op. Dat verzachtte meteen. Beter zou zijn om gewoon wat vaker in korte broek te lopen zodat die witte melkflessen langzaam aan de zon kunnen wennen en niet ineens acht uur aan die brandende zon worden blootgesteld.

Het lijkt erop dat de voorspellingen gaan uitkomen dat het morgen regent. Dus checkte ik het systeem van swales en slangen.

Alles op orde: laat maar komen.

Met groeten Ton