Zijn dat die Spanjaarden?

De gasten die in De Klompen verblijven treffen het niet met het Spaanse weer. Ze hebben al best wat bewolkte en regenachtige dagen gehad en

hun uitje van twee dagen in  Sevilla viel totaal in het water . Gisteren kregen we deze foto’s opgestuurd. 

Een flinke laag water in de schaal, ik schat dat er een mm of 20 is gevallen en dat is goed voor de landerijen en de planten.

En de Maroma heeft weer een witte hoed.

Dit alles terwijl wij, bij tijd en wijle, in heerlijk April weer vertoeven. Ook al is het de laatste dagen toch weer wat frisjes. 

Weinig last van trouwens.

Langzamerhand begint er een gevoel van community te ontstaan en dat is belangrijk. We bestaan tenslotte in relatie met een ander. 

Zo ontmoetten we niet alleen onze naaste buren maar ook die van enkele andere appartementen. En dondergavond was er een vergadering van de vereniging van eigenaren. 

Duidelijk werd dat we bekend zijn want zo links en rechts hoorde ik “zijn dat die Spanjaarden?” en “misschien kunnen we buurman en buurman wel vragen of ze in een commissie willen plaatsnemen”.

Na het noodzakelijke vergaderwerk was er tijd voor borrel, hapjes en elkaar leren kennen. We lagen pas om één uur in bed maar toen hadden we wel geholpen met opruimen en afwassen.

Vrijdag was ik op tournee in de oude woonplaats, sprak enkele voormalige buren, lunchte bij mijn zus in Alkmaar en ging met de trein van 15.00 terug naar Den Helder.

Daar zat ik naast een groepje studenten die de nadelen van monocultuurlandschap opnoemden. Ik was het volmondig met ze eens. 

Vorig jaar ontmoetten we een Nederlands echtpaar in het lekkerste taartrestaurant in Spanje. We hadden een geanimeerd gesprek en wandelden na de koffie, met taart uiteraard, gezamenlijk nog een stuk door het natuurpark. 

Afgelopen januari zagen we ze weer en maakten een afspraak om elkaar in Landsmeer te ontmoeten. Dat deden we gisteren.

Om negen uur met de trein naar de Hoofdstad. Wel een verschilletje met de stad Den Helder. Wat een drukte.

We gingen met de pont, als sardientjes in een blikje, het IJ over naar Noord. 

Op de boot begon mij maag te draaien, dat had niet zozeer met de woelige baren te maken maar van het zicht op de schommel bovenop het voormalige Shell gebouw.

Aan de overkant werden we opgewacht. Het werd een leuke dag. Er was genoeg gespreksstof voor een uur of vijf inclusief een heerlijke lunch en een wandeling door Het Twiske.

Wat wil je als mens nog meer?

Nou uh, nog een afspraak maar nu in Velzen. Ook daar was het meer dan aangenaam vertoeven, kletsten we zes uur vol en aten we soto ajam. Niet te versmaden.

Vanmorgen deden we niets anders dan wat lezen, lummelen en matig wezen. Later wandelden we een rondje dijk tijdens het enige uurtje zon van de dag waar we nogal loom van werden.

Met groeten Ton