Kinds

Op het moment dat ik binnenkwam legde ze het laatste stukje van de dierenpuzzel op zijn plaats.

Ik begroette haar en ging thee zetten. Nadat ik bij haar aan tafel zat, wees ze naar de puzzel en vroeg, Wat is dat eigenlijk?
Een puzzel.
O.
We kunnen hem maken als je wilt?
Dat was goed en samen gingen we aan de slag. Ik hielp eerst even met de buitenkanten om haar daarna wat meer haar eigen gang te laten gaan.

Bijzonder om te zien wat dementie met een mens doet.
Nu is mijn moeder altijd al een geduldige en precieze vrouw geweest al lijkt ze nog voorzichtiger in haar bewegingen. Alsof ze onzeker is. Ze pakt en past de stukjes heel bedachtzaam.
De afbeelding lijkt haar niets te zeggen. Ze let niet meer op kleur kijkt maar kijkt slechts naar de vorm en past dan ook eindeloos de stukjes op verschillende plaatsen. Ik zie dat ze ook moeite heeft om te zien of een stukje gedraaid moet worden. Ze houdt het stukje op een manier vast en gaat dan passen. Ze draait haar hand nog wel een beetje maar is niet in staat om het stukje volledig te roteren. Als het stukje na verschillende pogingen niet past legt ze het weg terwijl ze de goede plaats wel enkele malen heeft geprobeerd.
Toen ze het laatste stukje pakte, tuurde ze nogal lang over de puzzel en keek me vervolgens aan en vroeg, zie jij nog een open plek?

Toen mijn opa dement werd, weet ik dat mijn moeder aan anderen wel eens zei dat haar vader 'kinds' was. En als ik naar mijn moeder kijk is dat eigenlijk een precieze beschrijving. Zoals zij de puzzel maakt is het inderdaad net een jong kind dat leert te puzzelen.
Alleen leert mijn moeder achteruit en dat proces zal slechts gestopt worden door haar dood.

Met groeten Ton