Hangkont

Iedereen wil oud worden. Niemand wil oud zijn.

Omdat er al drie van mijn broers en zussen zijn overleden, klaag ik nooit over het ouder wordende lijf. Vind het ook niet leuk als anderen dat wel doen. Kom op zeg. Wat maakt een rimpel meer of minder nu echt uit? Of bingowings? Of ouderdomsvlekken, hangende billen, borsten of oogleden? Het hoort er gewoon bij en..... wie niet oud wil worden, moet jong sterven. 

Het is aan u.

Maarrrrrrrr.

Er ligt al twee jaar een grotere klus te wachten. Een zware klus ook en die stel ik graag uit. Tot ik vorige week op een blog las over een mooie stapelmuur in Frankrijk. Tja.

Tijdens de aanleg van de weg langs ons huis moest er flink afgegraven worden en ontstond er een behoorlijk niveauverschil. Nu is de grond hier keihard als het droog is maar met een paar behoorlijke buien wordt het als nat beton. Dus zakte dit voorjaar een stuk (je) van de grond in. Het bleef plakken tegen het hek maar zou komend voorjaar beslist verder verzakken.

Tijd dus voor een stapelmuur.

Daarvoor moest eerst het hek weg. Dat zat gedeeltelijk in het beton gestort. Daarna ongeveer 30 centimeter aarde wegscheppen en een gleuf graven waar de eerste grote stenen in komen te liggen. Dan stenen halen. Die heb ik in de loop van een aantal jaren verzameld en liggen op verschillende plekken op een hoop.

En dan, passen, meten weer weghalen, andere steen, even verleggen weghalen, een klein pas steentje pakken, steen opnieuw leggen en ja...... het past.

Na een randje stenen, de ruimte tussen de stenen en de aarde opvullen en aan de volgende rand beginnen.

Het was nogal warm dus liep ik met een microvezeldoek op mijn kop om het zweet op te vangen. Ziet er niet echt sexy uit maar het werkt geweldig en zelfs de oorranden zijn beschermd tegen de zon.

Om een uur of vijf is dit het resultaat en vind ik het wel welletjes. Stap onder de douche en maak daarna een sudoku op de bank en wordt anderhalf uur later wakker. Ik kraak als ik van de bank afstap.

Maandagochtend voel ik me geradbraakt. Heb spierpijn, een pijnlijke rug en en mijn linkerschouder brandt. 

Ik kom traag op gang en over de dag genomen heb ik maar een klein beetje werk verzet.

En zelfs vandaag voel ik me nog gesloopt ook al ging het een stuk beter. Niet veel stenen verwerkt maar wel de aarde weggeschept en de sleuf verder uitgespit.



Om de tuin achter de muur wat te egaliseren haalde ik aarde weg bij de aardverschuiving die na de regens in maart ontstond. Dit heb ik gelukkig niet allemaal weggeschept. Een deel is door de buren weggehaald.

Je wordt ook zestig in oktober zei Rick nadat ik zat te morren over mijn lichamelijke ongemakken. Dit hoort er net zo bij als rimpels en  een hangkont.

Ja, dat weet ik.

Nou, misschien moet je gewoon maar aanvaarden dat je lichaam minder sterk wordt en langer nodig heeft om te herstellen en dat je dit soort klussen écht niet meer in een dag kunt klaren. (Want ja, dat wil Jantje Ongeduld graag) We gaan er vanuit dat we hier nog minstens tien jaar wonen. Tijd zat dus.

Ik was trouwens niet de enige die aan het werk was.

Rick begon aan het schilderen van de hekken.

Het makkelijkst is om planten door het hekwerk te vlechten. Dat gaat snel en is lekker stevig. Maar met schilderen heb je daarna wel een probleem want dan moet je om de takken heen schilderen of de takken wegsnoeien. Dat laatste wil ik niet daarom heb ik de Eleagnus consequent aan een zijde tegen het hekwerk gebonden en kon ik het zonder probleem binnen vijf minuten loshalen en weg trekken zodat Rick voldoende werkruimte had.

Het glimt weer en morgen bind ik de struik weer stevig vast.

Trouwens de eerste bloemetjes van de Eleagnus gaan open en die geuren werkelijk hemels.

Toegift.

Met groeten Ton