Stijloos

Ineens is het nazomer. 

Iets in het licht, in de lucht of de geur. Eigenlijk niet te benoemen. Maar wel duidelijk.

Met deze gedachten in het achterhoofd genoot ik wel extra van het mooie weer. Morgen kan het over zijn. Trouwens overal zie je een overvloed aan bessen, het gras kleurt gelig en sommige bomen krijgen 'oud' blad. Ook zag ik een paar paddenstoelen toen ik op de fiets naar de Hors ging.

Op het strand was het echt druk. Ik denk dat er wel 20 mensen zaten en zoveel heb ik er daar nog nooit gezien.

In de afgelopen 18 maanden ben ik maar een keer in zee gegaan, op 1 januari. 

Maar met dit heerlijke melancholisch makende weer wilde ik het water in. Nu kan het nog want over zes weken zijn we hier toch echt weg.

Dus ging ik het water in, ook al had ik geen zwemspullen bij me. Het was heerlijk en wat ik dan zo leuk vind is dat het zand in de kuiltjes van mijn enkels blijft  plakken. Een kinderlijke herinnering van een onbezorgd leven.

In de tuin van een huis vlakbij de Potvis bloeit Herfsttijloos.

In de supermarkt zag ik al pepernoten en bolchysanten, die kan ik makkelijk laten staan maar spruitjes kocht ik wel en aten we vandaag.

Met groeten Ton

Ochtendstond

Wat een verschil.

Op de Potvis wonen nogal wat kinderen. Omdat het binnenterrein werkt als een theater is er nog weleens wat lawaai. Van deze twee heb je nauwelijks last.

Meer dan twee en een half uur hebben ze visjes gevangen. Volledig goncentreerd.

Heerlijk om te zien.

Het ene joch speelt trouwens ook vaak alleen en gaat dan helemaal op zijn het spel. Soms met een stok, soms met een bal en geregeld ligt ie even in het gras te kijken naar de lucht. Maar altijd zie je dat het kind meer in zijn spel ziet dan zijn handelingen laten zien. ( vriend die hier vorige week was attendeerde me daar trouwens op)

Toen ik even op het balkon stond, werd er gevraagd "wilt u ze zien" natuurlijk.

Helemaal gelukkig waren ze.

Vanmorgen naar het Hospice dus om zes uur op. Dat wordt een mooie, zei ik tegen Rick en liep naar buiten voor een foto.

Op de fiets richting Den Burg werd het alleen maar mooier.

En vlakbij Den Burg zag ik de eerste ochtendmist van het jaar.

Samen met een fotogeniek schaap.

Met groeten Ton

Geluksklaverveldje

Als een paar dagen lig ik in gedachten op dit geluksklaverveldje.

In juli schreef ik op dit blog dat ik vaak aan mezelf twijfel als ik naar de hospice ga voor mijn vrijwilligersdienst.

Afgelopen vrijdag nam ik afscheid van de VPTZ in Heiloo. Al bijna anderhalf jaar heb ik daar geen inzetten meer kunnen doen ivm ons tijdelijke, nou uh tijdelijke, verblijf op Texel.

Met de Japanse wandeling en langere tijd van verblijf in Spanje vond ik dat ik niet langer onderdeel kon blijven van deze club enthousiaste mensen waar ik dan ook met pijn in mijn hart afscheid van neem.

Dus kreeg ik afgelopen vrijdag niet alleen wandelsokken maar ook een prachtige toespraak en hoe wonderlijk werkt mijn geest. Halverwege zelfs dacht ik nog: wat zou het mooi zijn als iemand dit tegen mij zou zeggen. Maar ze zegt het tegen jou, eikel.

In de auto terug naar huis zei Rick. Ik heb gevraagd of ze de tekst naar ons wilde toesturen.

Waarom?

Zodat elke keer als je wilt gaan zeuren dat je twijfelt aan jezelf, je de tekst nog even goed tot je kan laten doordringen.

Met groeten Ton

Ps. De tekst is opvraagbaar.

PotverDorian

Was al om vijf uur klaarwakker en na een half uur bedacht ik dat ik dan maar beter een foto van de zonsopgang kon maken.

Dat werd een hele serie.

De hoogste wolken vingen de eerste zonnestralen.

Nadat ik door het dorp was gelopen, ongeveer tien minuten, besloot ik om met bootje zeven een rondje naar Den Helder te maken.

Wat een verschil in kleur.

De lijn in het water is een stroomnaad.

 Vanaf de boot alle ruimte en tijd om de zon te volgen.

En het blijft een betoverend schouwspel.

Geen minuut is hetzelfde.

Jacobsladders schieten de hemel in.

En wat zijn die zilveren randjes mooi.

Nou was dit op zich al een hoogtepunt maar het wordt nog mooier.

Er werd al verschillende keren gevraagd of wij ook naar de huldiging van Dorian van Rijsselberghe zouden gaan.

Nee dat waren we niet van plan. We zijn niet van die sporters en als het nou een turner was.

Maar Rick kreeg gisteravond een bericht dat Dorian ook in het verpleeghuis zou komen en ja, dan wordt het een ander verhaal.

Dus zaten we al om tien uur aan een Tompouce. 

Om kwart over tien kwam de Olympisch kampioen binnen.

Hij gaf alle bewoners een hand waarbij hij zijn medaille stevig vast hield maar.....

hing hem ook zo om de nek van een toeschouwer.

En ja ook ik kreeg een hand en mocht de medaille vasthouden. En ik kan niet anders zeggen dan dat ik het oprecht leuk vond.

Zo hebben we toch een sportief weekend. Gisteren Johan Cruijff en vandaag Dorian. 

Met groeten Ton

Cruijff

Liggend in een bed van bloeiende klaver las ik vanmiddag over mijn antiheld Cruijff.

Mijn hemel, ik heb mijn hele leven al een afkeer van de man die altijd alles beter scheen te weten. Nu ben ik sowieso een beetje opgevoed met een antipatie tegen voetbal. Dat had niet zozeer te maken met voetbal maar meer, dat denk ik tenminste, om mijn broer en mij te beschermen tegen de blesures die met voetballen gepaard gingen. Blesures die niet echt leuk zijn voor kleine jongetjes met Hemofilie. 

Een paar weken geleden kreeg ik een stapel boeken van een vriendin. 

Als je ze gelezen hebt geef je ze maar weer weg, zei ze. 

Zit ik ineens met een boek over Johan Cruijff, geschreven door Pieter Winsemius.

Toen we vanmiddag weer een uurtje bij de veerhaven in zon en wind wilde zitten, zocht ik iets te lezen waarvan ik dacht: net leuk om ff in te bladeren en daarna kan ie in The free library.

Tijd om mijn standpunten weer eens ernstig te herzien. Want ook al zit ik pas in hoofdstuk twee, ik ben al helemaal fan.

Zijn uitspraken zal ik nooit op voetbal gaan toepassen maar de onderliggende waarheid is overal toepasbaar. 

Me groeten Ton

In mijn ondergoed

Bewolkt en mistig met af en toe een spatje regen. Dat was het weerbeeld vanmorgen op Texel. 
Snel mijn korte broek uit en een lange aan. Shirt verwisseld voor een trui.

Op de boot begon het alweer zonnig en warm te worden. Oeps en dan moeten we ook nog poetsen en vanavond een hebben we een etentje. 

Dat poetsen deed ik dus maar in onderbroekje en t shirt. Met het etentje weet ik het nog niet.

Nu is dat poetsen niet zo interessant zeker omdat de gasten het weer keurig hebben achtergelaten. Naar de tuin gaat mijn hart meer uit. 

Deze gasten hebben wel genoten van de frambozen. De gele soort begint nu goed op gang te komen. De bijbehorende kevers zijn ook gesignaleerd.

Volgens mij hangt ie op zijn kop.

De rozen hebben mijn snoeibeurt goed gedaan en zeker met dit warme weer ruiken ze hemels.

De poten van de stoelen in de woonkamermaken behoorlijk wat krassen op het laminaat. Ik heb er al zachtere dopjes om heen gedaan maar dat werkt ook niet.

Kan je nog wat aan die stoelpoten doen, vroeg Rick.

Ik zou niet weten wat. Ik doe er bijna elke week nieuwe viltjes onder maar die slijten er zo weer af.

Maar je hebt toch van die leuke Japanse sokjes?

Ja maar dat vind ik zonde.

Ik heb ze al maanden in de kast liggen maar wil ze zelf gebruiken, niet door de gasten. Ik broed er nog even op en bedenk dan dat het wel een beetje eigengereid is van mezelf.

Dus haal ik ze uit de kast.

Zijn ze niet schattig?

En ja, in Japan is dit heel gewoon. 

Met groeten Ton

Maar als jij wil.....

Vrienden gaan morgen weer naar huis en wij doen een gasten wissel in Heiloo.

Na ruim twintig jaar lijk het of ik het begin te snappen. De vraagstelling klopt niet.

Als ik aan Rick de vraag stel: zou jij naar het strand willen, krijg ik als antwoord meestal, nou uh van mij hoeft het niet. Maar als jij wil....

En dan heb ik er al geen zin meer in en is mijn stemming voor een half uur wat uit balans.

Stel die vragen dan ook anders, zegt ie regelmatig als ik weer mopper, zeg wat jij wilt, niet wat ik wil.

En ja.

Vrienden gaan morgen naar huis maar willen eignlijk nog niet, dus leek het mij leuk om ze nog een dag van ons appartement gebruik te laten maken.

Uh, ik wil de vrienden morgen de sleutel geven zodat ze nog een dag hier kunnen blijven.

Is goed hoor.

Waarna ik doorga met de krant.

Vervolgens merk ik dat er naar me wordt gekeken. 

Wat is er?

Ik moet een beetje om je lachen. Volgens mij heb je nagedacht hoe je deze vraag zou stellen?

Ja en het werkt. Eerst wilde ik vragen of je het goed vond maar bedacht een stellige vraag met wat ik wil.

Kijk en dan zijn we beiden helemaal blij.

Gisteravond aten we sateh bij de boot. We zorgen dan dat we net na het vertrek van de boot in de snackbar zijn. Het is er dan helemaal leeg om in een half uur weer vol te stromen.

Morgenavond is de zomerbijeenkomst van de Vrijwillige Palliatieve Thuis Zorg. Iedereen maakt iets lekkers en mijn keuze is gevallen op een shoarmataart. 

De taart heb ik net gemaakt zodat we nog tijd hebben voor een laatste ijsje met de vrienden.

In de snackbar werkt een aardige vrouw waar we altijd een praatje mee hebben. Gisteravond was ze er echter niet en dat merkten we aan het nagerecht. Onze vriendin vult het bekertje altijd met een dikke kop er op. De dienstdoende medewerker kwam gister niet verder dan het randje.

Hoop dat ze er vanavond weer is.

Met groeten Ton

Gemengd bloed

Gisternacht was wat onrustig. 

Rick vindt het vreselijk als er muggen rond zijn hoofd zoemen. Mij maakt het niet zoveel uit omdat ik meestal met mijn hoofd onder de dekens slaap en omdat de muggen een voorliefde hebben voor het bloed van Rick.

Dus kreeg ik gisterochtend de vraag of ik wilde kijken of ik iets aan die muggen kon doen. Tja en dat is altijd  lastig want muggen verstoppen zich overdag meesterlijk. Ik kon er dan ook geen een vinden totdat we naar bed gingen en ik zo'n kreng zag zitten. Dat ie wat lui en vadsig op de muur zat te wezen verklaart de grote bloedvlek. En die vlek bevatte gemengd bloed want ook ik had een muggenbult.

En als ik het dan over gemengd bloed heb komt er een oude gedachte boven.

Als kind had ik een eenvoudige oplossing voor het racisme probleem. Iedereen op aarde zou moeten trouwen met iemand met een ander huidskleur en kinderen krijgen. Dan zou niemand meer kunnen discrimineren omdat we allemmal gemengd bloed zouden hebben. Inmiddels weet ik dat dat niet werkt want het "wij en zij" denken is niet alleen een probleem van huidskleur maar kan overal de kop opsteken. Zeker als het ook nog eens wordt geschreeuwd door demagogen.

Moest nog behoorlijk boenen om het behang schoon te krijgen maar het is gelukt. 

En ik weet niet waarom maar ik moest wel aan de Japanse vlag denken.

Net zo dacht ik aan pagodes bij het zien van deze wolk. Nou ja, het is wel duidelijk waar ik met mijn gedachten ben.

Rick nam een snippermiddag en had het idee om ergens aan het water te gaan zitten.

Dat werd de veerhaven. Lekker dichtbij. Toch gingen we met de auto.

Parasolletje mee, zitzak, kleed en een tas met voedsel, van dat laatste niet teveel want we worden vanavond getrakteerd door de vrienden op de lekkerste sateh van het eiland.

Al luierend merk je op dat elke dertig minuten een boot, best frequent is. En hoeveel auto's en mensen er per dag op het eiland aankomen en er weer van vertrekken.

Met groeten Ton

Een non op het naakstrand

Omdat het vandaag zeer zonnig zou zijn en de mussen dood van het dak zouden vallen lapte ik al om een uur of acht de ramen. Dat is maar tien minuten werk en het leek me heerlijk om de zon ook door het raam te zien schijnen.

Ik denk trouwens ook dat het laatste keer was dat ik op Texel de ramen heb gelapt

Het was een beetje een huishoudelijke dag. Als eerste geregeld dat er nieuwe rugbanden aan de rugzak van Rick komen. De oude banden ruiken heel vies naar iets chemisch. Met dank aan Beverzwerfsport voor de snelle en meedenkende service.

En dan, o gruwel, heb ik een hoek uit mijn Herder mes uit Solingen gebroken. 

Jaren geleden heb ik dit mes gekocht omdat Wouter Klootwijk in het NRC schreef over de bekende roestende mesjes van de firma Herder en dat de firma een heel assortiment geweldige en scherpe messen heeft. Nu gebruikte mijn ouders altijd van die kleine mesjes en ook mijn zus en ik dweepte en dwepen er mee. Na het lezen van het artikel kocht ik zo'n mes en....... eigenlijk zouden deze messenverplicht  moeten zijn in de professionele keuken. Uitjes snijden is een fluitje van een cent. Vlees in mooie bokjes snijden: een makkie. Een harde korst van overjarige kaas snijden? Niet doen.

Het doet eigenlijk gewoon pijn om dit te zien dus een nieuwe gaat er komen.

Vanmiddag naar het kleine strandje in de mokbaai voor een uurtje zonnen. Heerlijk rustig. Laag water. Nauwelijks wind zodat de Dokter Wagenmaker zichzelf weerspiegelde in het gladde water.

Op het drooggevallen wad liep een echtpaar te wandelen en het viel me op dat een van de echtelieden iets glinsterends op het hoofd droeg. Nadat ze weer op het strandje stonden zag ik dat de vrouw een helm op had. Dat deed me denken aan een uitspraak die ik ooit hoorde.

Een non op het naakstrand is net zo aanstoogevend als een naakte in het klooster.

Nu was dit niet zozeer aanstootgevend als wel bevreemdend en ik vraag me af of ze die helm nu ophad ter bescherming van vallende mussen.

En Rick kwam thuis met een bos bloemen: van de afdeling waar we het weekend hebben ingevallen. En ik moest van de dames zeggen dat ze speciaal voor jou zijn omdat ik er gewoon werk.

Met groeten Ton

Zo ver reikt mijn liefde niet

misschien wel na een met zeer diep Boedistische inzichten gevulde wandeling op Shikoku maar nu niet.

Vanmorgen al met de boot van half negen naar Texel.

Het was wat bewolkt en regenachtig voor een zomerdag maar goed weer om een kookdienst in het verpleeghuis te doen.

Anyway. Na twee dagen een paar uur op een afdeling met psycho-geriatrische bewoners ben ik wel wat geconfronteerd. 

Natuurlijk herinner ik me zeer duidelijk de afdeling waar mijn demente moeder verbleef en toch was dat heel anders want daar was ik toeschouwer. De afgelopen dagen was ik deel van het team en derhalve verzorger en deels verantwoordelijk voor het welzijn van de bewoners.

Dat vond ik niet eenvoudig. Het confronteerde met de vraag of ik er zo bij wil zitten als ik zou dementeren maar ook hoe mijn gedrag zou zijn.

Enkele bewoners vertonen namelijk bozig en negatief gedrag en daar had ik last van. Dat gedrag zou ik  in ieder geval nooit zelf willen vertonen.

Mijn eerste reactie is dat ik probeer om het de bewoners naar de zin te maken maar na enkele keren mijn neus stoten bleef er voor mij niets anders over om mezelf voor deze twee volledig af te sluiten.

Van zoveel negativiteit wordt ik zelf gedeprimeerd en dat wil ik niet omdat ik dan ook de andere bewoners niet met liefde kan benaderen. Wat het lastiger maakte was dat deze bewoners mogelijk niet bozig zijn geworden als gevolg van dementie.

Tijdens de wandeling langs de Mokbaai vanavond hadden we een gesprek over wat te doen als dementie een van ons zou overkomen. Dat is een lastige vraag want we weten niet hoe we ons voelen als we dement zijn. Het enige dat we erover kunnen zeggen is dat we niet willen leven als we zo afhankelijk zijn.

Met groeten Ton

Hollen of stilstaan

Soms lijkt het wel of er weken lang niets of bijna niets gebeurt hier. Geen bezoek, geen gasten in huis 1, geen diensten in de hospice en zonder onderhoud aan tuin of huis kost het me dan moeite om mezelf bezig te houden.

Nu met de nieuwe gasten in de buurt lijkt het wel of er van alles tegelijk komt. 

Zo ging ik gisterochtend met bootje acht naar Hoofddorp om herstellende vriend te bezoeken. Als ik in de sneltrein zo'n beetje voorbij Alkmaar raas wordt er gebeld.

Uh, met mij. Ik heb goed en slecht nieuws, zei vriend.

Begin dan maar met het slechte.

Ik mag vanmiddag naar huis.

Maar dat is toch goed.

Ja maar dan kom jij voor niets hier.

Nou ik zit al in Alkmaar en ben over anderhalf uur bij je.

Tijdens het bezoek hebben we van alles besproken van leuk naar ernstig en van verdriet naar de pijn van de behandeling.

Nu is dat bij niet zo moeilijk maar als ik een gesprek heb met iemand die zó ziek is en zo dapper en positief, raakt mij dat diep.

In de trein naar huis ben ik nog aan het herkauwen. 

Belt Rick: tja, ik krijg het werkrooster op het werk niet rond.

Wat is the problem, vroeg ik quasi lollig.

Nou uh, de politie stond vanmorgen op de stoep met de mededeling dat een broer van een medewerker zichzelf van het leven heeft beroofd.

Dus ik heb nu aangeboden dat ik het weekend kom koken.

Stilte.

Uh...eigenlijk dat jij komt koken.

We kwamen beiden ongeveer gelijk thuis en was er genoeg om over te praten en om 7 uur had ik ook nog een dienst in de hospice.

Nu houd ik wel van gevulde dagen maar dit had wat mij betreft over drie etmalen verdeeld mogen worden.

Morgen alleen een gastenwissel in huis 1 en een etentje op Texel.

Met groeten Ton

Het heet fietsen

Door het dunne strookje blauw valt het laatste zonlicht van de dag op een wolk.

Ja en dan is de nieuwe groep gasten geariveerd.

Stap ik de deur uit zit er zo'n zielig kwikstaartje op de stoep, zei vriend.

Ben bang dat die voor de poes is, antwoordde ik maar toen vriend het beestje bij een bosje op het gras had gezet kwam er wonderbaarlijk genoeg een andere kwikstaart op af gevlogen.

Tijd om te fietsen.

Ja het heet een daggie fietsen maar eigenlijk ga je, de meesten elektrisch aangedreven, van terras naar restaurant naar bankje naar terras. Vermoeid zijn we niet geworden, wel voldaan.

En de heide is op het ogenblik spectaculair.

We sluiten de dag af met een heerlijk dinner voor de jarige vriendin maar die wilde niet op de foto. Ze wilde trouwens ook niet dat we voor haar zouden zingen maar dat hebben we wel gedaan.

En voordat je het weet zie je de son in de see sakken.

Nu met bootje acht naar Hoofddorp om een herstellende vriend in het Spaarne ziekenhuis  te bezoeken.

Met groeten Ton

Het einde der tijden

Zullen we de BBQ op het strand doen? Vroegen de vrienden gisterochtend.

Ja lijkt ons leuk.

Maar eufemistisch gezegd viel het weer nogal tegen en besloten we om het maar op het gazon achter de Potvis te doen.

Gelukkig toverde Malle Pietje nog ergens een windscherm vandaan zodat we beschut konden eten. Derhalve zie je ook nauwelijks iets van de etenden, slechts de BBQende vriend is in beeld en een lucht waar je bang van wordt.

Tja het bleef droog en gelukkig kon ik doorwarmen in de hospice waar ik later een dienst draaide.

Nadat vanmorgen het hele gezin van vrienden weer was vertrokken werd het ineens wel weer heel stil.

Dus gingen we vanmiddag naar het strand voor een wandeling.

Maar waar is iedereen? Je verwacht toch drukte na een paar bewolkte dagen.

Bij de strand opgang daar was wat volk maar druk? Nee Texel is nog steeds niet druk.

Op het terras was het wel lekker druk.

Morgen komt er een nieuwe groep vrienden en dan zitten we opnieuw in dit restaurant om de 55 ste verjaardag te vieren van een van hen.

Met groeten Ton