Weggaan, is iets anders dan het huis uit sluipen

Eigenlijk wilden we twee jaar geleden al naar Santiago wandelen maar kozen toen toch voor een nieuwe opdracht voor Rick.

Die wandeling zit dus al minimaal twee jaar in gedachte en nadat duidelijk werd dat we in April zouden gaan beginnen zijn we er bijna dagelijks mee bezig geweest. Eerst de voorbereidingen met Nootzaak voor een concert voor Santiago pelgrims. Daarna het in orde maken van de uitrusting en het vinden van een bedrijf dat ons huis gaat verhuren. In en aan het huis nog van alles in gereedheid gebracht.(was voor een deel natuurlijk achterstallig onderhoud) Maar alles is geregeld. Na Rick's verjaardag gisteren waar we ook afscheid namen van familie en vrienden zou ik het liefs alles uit mijn handen laten vallen en gaan.

Ik ben dan ook een beetje gestrest en schrok vannacht om drie uur wakker uit een droom waarin ik tijdens het wandelen ingewikkeld was verdwaald. Ik bleef een paar uur wakker en ineens was mijn moedertje in mijn gedachten. Raar, om van iedereen afscheid te nemen maar niet van haar. Het is geloof ik de eerste keer dat ik zo aan haar dacht.

Vandaag heb ik Egbert naar vrienden gebracht zodat ik het huis drie dagen lang 'hond vrij' kan maken. Het wordt een grote ouderwetse voorjaarsschoonmaak zodat de gasten in een blinkend huis komen.
Ondertussen ben ik gewoon aan het onthechten en voel me eenzaam. Eerst de kippen weg. Niet dat je daar nu zo'n intiem relatie mee hebt maar ze hebben wel een eigen karakter, ze zijn afhankelijk van me en het is stil in de tuin. En dan vandaag de hond. Alleen al de mand eruit laat de serre groot en leeg lijken. En dan het huis in handen van anderen achterlaten.
Kortom: goede gevoelens die bij zo'n onderneming horen en die er toe leiden dat ik vrij kan genieten van wat de tocht brengen zal.

Met groeten Ton

Als of we al in Spanje waren

Tja we hebben met Rick's verjaardag wel eerder mooi weer gehad maar dat we tot negen uur
's avonds buiten hebben gezeten (en zelfs zonder dat mijn zus zat te klagen over de kou) is toch echt uniek te noemen.
Vanmorgen stond er nog een koud windje en was de hemel niet echt zo helder als de weersvoorspellingen ons hadden doen geloven. Tot een uur of elf was ik sowieso bezig met het Chinese buffet, dus dat deerde mij niet.
Maar vanaf drie uur zaten we, alsof het zomer was heerlijk buiten met een drankje en hapjes. Ook het buffet werd in de buitenlucht soldaat gemaakt. Van het nagerecht en de koffie werd genoten terwijl er werd geluisterd naar het concert van kikkers en vogels.

Kortom: een heerlijk daggie.

Met groeten Ton

Op de wenken bediend

Vorige week heb ik me voorgenomen om elke dag iets onverwachts/ goeds te doen voor een ander. Bij voorbeeld iemand voor laten gaan bij de kassa in de supermarkt of een euro in het winkelwagentje te laten zitten.

Het enige nadeel van twee maanden wandelen in Spanje is het missen van het uitlopende groen in de Nederlandse lente.

Maar op een of andere manier word ík op mijn wenken bediend.
Na mijn blog over stigmata kreeg ik een crème aangeboden met helende oliën erin. Ook hing er een boeket met bloemen aan de deur nadat ik met Egbert was gaan wandelen. Kreeg ik, nadat ze kikkers kwamen vangen, plantjes van de buren om rond de vijver te zetten.
Zelfs de natuur lijkt me in mijn wens te voorziens. Ik heb narcissen zien bloeien, bosanemonen en de eerste holwortel. De hondstand is nog een twijfelgeval, de bloemstengels zijn al zichtbaar en met een beetje mazzel krijg ik de bloemen ook nog te zien. De krentenboom van buurman heeft zijn eerste bloempjes geopend vandaag en dat geldt ook voor mijn Japanse sierkers.

En in het park zag ik een zweem van dat heerlijk tere zachte groen van de gesprongen wilgenknoppen.

En is dit nu omdat ik beloond wordt voor de goede daden die ik deed voor een ander? Nee, ik heb er nog geen een gedaan. 

Ik ben en voel me een bevoorrecht mens.

Met groeten Ton

Compliment

Als ik op Okkie pas breng ik hem meestal tegen vijven terug. De buurkinderen hoeven dan niet op hem te letten.

De kinderen worden wel een beetje laks met het uitlaten van Okkie, zei de buurvrouw vorige week tegen me.  Zou je het hondje wat eerder naar huis willen brengen zodat de ze hem als ze uit school komen zelf moeten uitlaten.

Natuurlijk doe ik dat maar was het vanmiddag vergeten. Er werd aangebeld en het 10 jarige buurjongetje staat op de stoep.
Mag ik Okkie meenemen?
Ja natuurlijk.
Ik doe zijn riem om en geef de lus aan het jochie.
Bedankt he! Goed gedaan hoor Ton.


Met groeten Ton

Holy cow Batman. Wat kan een mens tevreden zijn

Ik volg de werkwijze van Ada Hofman als ik een nieuwe vijver aanleg. Waarom? Omdat het werkt.

Vanmorgen keek ik natuurlijk als eerste naar het waterniveau en holy cow Batman, het was een centimeter of vijf lager dan gisteravond. Mijn reactie is die van een struisvogel: niet kijken, dan is het er ook niet. Ik ga wat andere klusjes doen tot ik er om een uur of tien achter kom dat mijn humeur te wensen overlaat. Ik heb gewoon last van de vijver en geef mezelf de schuld dat ik weer eens te zuinig ben geweest door geen nieuw folie aan te schaffen.

Vat de koe bij de horens, roep ik tegen mezelf en ga de tuin in. Ik controleer de rand en zie dat één van de stenen naar beneden is gezakt en het folie heeft mee getrokken. Opluchting. Foutje hersteld. En met plezier stap twee genomen.

Als een vijver klaar is vul je die met leidingwater en daarna zorg je dat er binnen 24 uur voldoende zuurstof planten in gaan. Dus waterplanten uit de oude vijver halen. Ik pak een schepnet en probeer wat planten naar boven te halen maar heb alleen wat bladeren. Ik ga voor zwaarder geschut en pak een hark en trek de plantmand met een waterlelie naar boven. Zolang die onder de waterspiegel is, is ie te tillen maar eenmaal daarboven is ie heel zwaar. Met een hand pak ik de mand en trek die op de rand van de vijver en zie waarom hij zo zwaar is. Ongeveer een halve kuub aan modder en wortels hing er aan. Maar het lukt.

Het halve terras loopt vol met modder. Er spartelen drie vissen en er springt een kikker rond. Eerst de levende have maar gered en vervolgens de planten in een nieuw mandje geplant en op de nieuwe plek gezet.

Wel nog even bezig geweest met het schoonspuiten van het terras.

En als we terug komen uit Spanje ligt er voor 99 % zeker een heldere vijver en zie je van het folie niets meer.

Met groeten Ton

Stigmata

Het is alweer een paar weken terug dat we drie avonden kunst en cultuur over en langs de Camino Franses hebben bijgewoond. De eerste avond werd de ontstaansgeschiedenis uitgelegd. Het ging al snel over macht, overheersing en commercie. Waar ik als voormalig gelovige toch nog ergens in mijn achterhoofd dacht dat er ooit een Jacobus was geweest of op zijn minst iets onverklaarbaars gebeurd zou kunnen zijn werd duidelijk uitgelegd dat alles gewoon bedacht is.

Om de Moren te verdrijven waren meer Christenen nodig. Deze werden aangetrokken door b.v relieken van een heilige. En schijnbaar uit het niets dook Jacobus op. Pelgrimage kwam op gang zorgde voor commercie en meer bevolking. Vervolgens konden de Moren verdreven worden.

Zeer verhelderend maar de route werd daarmee volledig gedemystificeerd.

Er zijn verhalen van heiligen die stigmata zouden hebben gehad. Stigmata zijn wonden op het lichaam die zich op dezelfde plaatsen bevinden als de wonden op het lichaam van Jezus na zijn kruisiging.

Maar dat is natuurlijk ook allemaal gel... uh fabels. Of toch niet?

Al jaren heb ik huidklachten die zich vooral openbaren als ik min of meer zwaar handwerk doe zoals spitten of hakken: lees tuinieren. En waar de ene huidarts zegt dat het gewoon eczeem is komt een ander met de conclusie: handpalmpsoriasis. In ieder geval is voor beide niet echt een oplossing anders dan het smeren van cortisonzalf en minder werken natuurlijk.

Als ik nu vijfhonderd jaar geleden geleefd zou hebben. Een pelgrimstocht zou lopen en roepen dat ik wonden in mijn handpalm heb zou ik dan nu Heilige Antonius geweest zijn?

Met groeten Ton

Uitdagend

 Met een tuin die heel erg leeg is zonder de kippen kon ik wel ongestoord werken.

Vanmorgen meteen begonnen met omspitten. Dat viel nog best wel tegen voor iemand die de hele winter nauwelijks lichamelijke inspanning heeft verricht. Maar van werken, komt werk. Dus al spittend kwam de gedachte op om meteen dan ook maar weer een vijver te maken.

Vorig jaar heb de grote lekke vijver gedempt en een klein gat open gelaten om een klein vijvertje te maken. Een watertje in een groentetuin heeft namelijk veel voordelen. Het water kan door verdamping tijdens koude nachten schade door nachtvorst voorkomen. Kikkers en padden die in de vijver leven eten veel insecten die het op de groeten hebben voorzien. En waar zit je lekkerder uit te rusten van al het werk dan naast zo'n oase van rust.

Het was wel een uitdaging want ik wilde het oude folie hergebruiken. Ja dat folie van de lekke vijver. Het was best een beetje passen en meten maar uiteindelijk heb nog een redelijk grote vijver kunnen maken en..... het waterniveau is (21.00uur) nog steeds niet gezakt.

Met groeten Ton

Lege nest syndroom

Een camino de Santiago wandelen is onder andere een les in leren loslaten en vertrouwen. Het loslaten van controle. Eigenlijk loslaten van het idee dat je überhaupt ergens controle over hebt en vertrouwen dat het goed komt.
Het vinden van een overnachtingsplaats is een van de lastigste zaken om los te laten. Er zijn pelgrims die dat niet kunnen, die blijven vooruit boeken en leggen zich daarmee vast aan een bepaald aantal kilometers die ze moeten afleggen. Gelukkig hebben wij daar inmiddels genoeg goede ervaringen mee gehad om met vertrouwen de komende tocht te beginnen. Zelfs gedurende de Semana Santa, die tijdens onze tweede wandelweek is en waarin elke bed is bezet door Spanjaarden die familie bezoeken, is er voor ons een slaapplek.

Het andere aspect van loslaten is achterlaten van comfort, vaste gewoontes, je favoriete muziek, vrienden, hond etc.

Vandaag zijn de kippetjes naar hun logeer adres gegaan en wat is het leeg in de tuin.

Met groeten Ton

Padden(ver)trek

Steeds als ik even zit te lezen op de bank beweegt er iets in mijn linker ooghoek. Als ik echt kijk is er niets te zien. Ja een oud blad van de waterlelie dat boven het wateroppervlak uitsteekt en fladdert in de wind.

Vanmorgen stap ik de achterdeur uit en hoor geplons in de vijver. Padden dus. Als ik stil sta komen ze weer met hun kopjes boven water. Even tellen. Een, twee, vijf, elf. Nog nooit had ik er zoveel in mijn vijvertje.
Nu ben ik begaan met kikkers, padden en salamanders dus heb ik een plankje tegen de rand van de vijver geplaatst zodat ze er gemakkelijk uit kunnen. En daar wordt dus goed gebruik van gemaakt. De waterkwaliteit is voldoende want er groeit krabbenscheer en dat is een indicator voor schoon, voedselarm water.
Maar elf is toch echt te veel want als de helft uit vrouwtjes bestaat krijg ik ongeveer 6 klodders dril. En de drie klodders van vorig jaar brachten al zoveel kleine padjes voort dat ik met moeite door de groentetuin kon lopen zonder er een paar dood te trappen. En volgens mij vinden kippen ze niet lekker want ze hupten ook vrolijk door de ren.

Dus komen de buren er morgen een aantal vangen voor hun eigen, veel grotere vijver.

Met groeten Ton

En voordat je het beseft ......

Moest een maand of twee geleden het Chabohaantje terug naar de kippen verkoopster omdat ie begon te kraaien, zo lag er op de eerste lente dag een Chabo eitje in het hok. Tja, het ene moment koop je ze als kuikentjes en het andere moment zijn ze volwassen.

Het lijkt wel een duiveneitje. Ik heb het vanmiddag meteen opgegeten en smaakte heel lekker. Nou ja, eigenlijk net zo lekker als de andere verse eitjes. Alleen heb je er drie nodig om één broodje te beleggen.

Met groeten Ton

Stront

Het is algemeen bekend dat als de mens zich terugtrekt, dieren de lege plekken direct zullen innemen.

Wat stinkt het hier naar kippenguano, roept Rick als ik mijn met poep besmeurde schoenen weer eens in de serre heb gezet. Kan je die vieze schoenen niet in de schuur laten staan?

Nee, dit zijn mijn enige schoenen die ik makkelijk uit kan schoppen.

Tegen deze, in mijn ogen zeer geldige, reden kan hij niet op en doet er het zwijgen toe.

Een paar dagen later staat er een paar klompen in de de schuur" en wel aantrekken hoor"

En ik doe precies wat ie zegt tot de laatste paar dagen mijn gemakzucht weer naar boven komt. 
Omdat het lekker droog is in de tuin worden mijn schoenen niet zo vies en ik loop voorzichtig om de hoopjes poep. De klompen staan nutteloos in de schuur. 
Maar na de regen van gisteravond moest ik ze vanmorgen toch weer aan. Ik steek mijn voet in een klomp en schrik. Er zit wat in, trek mijn voet er weer uit en keer de klomp om. Komen er wat tuinbonen en erwten uit.

Bij het verspreiden van de composthoop schoten er een paar muizen uit. Dus ik weet van hun bestaan af en dat ik de kippen wat overjarige bonen heb gevoerd weet ik ook. Maar dat mijn klompen als voorraadkamer gebruikt zou worden? Nee, daar had ik nooit aan gedacht.

Met groeten Ton

Ook weer klaar

Toen we dit huis kochten stond er een Blauweregen tegen de muur die niet alleen de muur maar ook de halve steeg overwoekerde.

Zo'n klimmer kan met gemak 10 meter hoog worden en de muur is maar 3 meter hoog. Dus wat doet zo'n plant al ie niet omhoog kan? Hij laat zijn uitlopers naar beneden hangen. Met als gevolg dat er een stuk of 20 dikke takken over de grond kronkelden. En bloeien ho maar.

Ik heb het gros weg geknipt.  Drie dikke takken die ik heb overgehouden heb ik via draden langs de muur geleid. Na wat vormsnoei en bemesting mocht ie weer groeien. De twee volgende jaren de jonge scheuten met twee derde ingekort zodat ze bloemknoppen gingen maken en het derde jaar stond ie voor het eerst mooi in bloei. De volgende jaren werd dat alleen maar uitbundiger.

Nu ik de muur wilde schilderen moest de plant er vanaf. Dat is geen probleem omdat ik hem volgens de regels heb opgebonden. Toch moest ik hem wel stevig kortwieken en de bloei zal daarom dit jaar beduidend minder zijn. 

Een voordeel is dat ik dat niet zal zien omdat we lekker in Spanje wandelen en de huurders hebben niets om te vergelijken.

Met groeten Ton

Macho

Zo gauw de bel gaat is ie niet meer te houden. Hij piept, probeert zich voor mij door de deur te persen en luistert naar niet één commando meer.

Soms wel tot drie keer per dag staan er kleine meisjes voor de deur die Egbert willen uitlaten. Eigenlijk zijn ze nog even te jong. Ten eerste hebben ze totaal geen overwicht op ons ongeleide projectiel en ten tweede zijn ze nog een beetje huiverig.

Als ik Egbert een beetje tot rust heb gemaand, zijn riem heb omgedaan en de deur open doe stormt hij naar buiten. De kleine turven deinzen dan letterlijk achteruit en knipperen met hun ogen. Schattig om te zien maar daarmee is duidelijk dat Egbert ze volledig de baas is. Hij spring tegen ze op, reageert nergens op en trekt de dames voort.

Ik denk dat de ouders van deze meisjes geen hond willen en dat ze Egbert als surrogaat gebruiken of misschien wel om te laten zien dat ze echt wel voor een hondje kunnen zorgen. In ieder geval blijven ze meestal langer dan een uur weg, ook toen het een paar weken geleden regende. 

Vandaag kwam het me goed uit. In verband met het schilderen van de muur had ik maar een klein rondje gelopen. En ja hoor, om vier uur kwam de turven van de uitlaatservice en ze brachten hem om half zes weer terug.

En is ie dan goed uitgelaten? 

In iedergeval is ie zijn energie kwijtgeraakt.

Met groeten Ton

Snob

Het voelt echt aan als afronden

Gisterochtend de laatste aankopen gedaan voor de wandeltocht. We hebben beide nieuwe broeken nodig maar ik wilde niet weer zo'n grauwe afritsbroek. Nu hebben ze bij Kompas in Heerhugowaard ook een afdeling met golfspullen en waar vind ik mijn nieuwe broek? Juist daar. Ik ga dus in een geruite golfbroek 1300 kilometer wandelen.

Gisteravond zongen we met mannenkoor Blair een voorjaarsconcert. Nu nog maar twee repetities bijwonen, die wat mij betreft zullen aanvoelen als een beetje freewheelen. Wel nog een paar havermout-appelcackes bakken en trakteren voor Rick's verjaardag en dan is dat afgerond voordat we vertrekken.

Vanmorgen hebben we de organisatie van het burenuitje geregeld. Daar kan ik niet zo veel over zeggen omdat de buren meelezen. Gaat een gevarieerde dag worden met een "slecht weer" alternatief. Ook weer klaar op een paar laatste dingetjes na die we pas in Juni kunnen doen.

Vanavond met vrienden uit eten. Nog ter gelegenheid van mijn 55ste verjaardag. Dan is dat losse eindje ook aangeknoopt.

Morgen krijg ik een privéles preventief blaren plakken. Lijkt me leuk en is voor mij geen overbodige luxe.

En dan staan er nog maar 31 puntjes op de to do list.

Met groeten Ton

In de flow

Er is best nog veel te doen voordat we op pad gaan.

Meldde ik eerder deze week dat de schilder werken zijn afgerond vroeg Rick vanmorgen of ik nog wat met die radiator in de gang ging doen.

Nou ja, die schilder ik wel even, na het verwijderen van 12 lagen afbladderende verf. 

Vanmorgen al vroeg op om de compost in de groetentuin te doen.  De kippen kwamen me helpen met egaliseren en pikten en passant alle insecten eruit. Als de hennen volgende week naar hun logeeradres gaan kan ik de tuin losvorken en de tuinbonen die ik heb voorgezaaid planten. Zo hoeven de huurders niet twee maanden naar een kale vlakte te kijken en kunnen we bonen oogsten als we thuiskomen.

Met de hoge drukspuit van de buurman heb ik het tuinmeubilair schoon gespoten. Knapt lekker op. Daarna de laatse muur van klimopresten ontdaan zodat ik die nog kan schilderen. Om drie uur zat ik heerlijk rozig aan een kopje koffie. 

Vervolgens de eerste kast opgeruimd, een slot op de slaapkamer deur gemaakt, bij een jarige buurman op visite en nu op de bank Ricks verjaardag bespreken. Hij wil graag dat ik een chinees buffet maak voor de gasten.

Doe ik even.

Met groeten Ton

We gaan over

Ik ben normaal gesproken vroeg wakker en dan wacht ik maar een beetje tot de wekker Rick wekt. Maar nu met dit weer de vogels al om 6 uur vrolijk flierefluiten lig ik te genieten.

De schilder werkzaamheden zijn binnen afgerond. Dat dreigde nog een beetje fout te gaan omdat er in een onbewaakt ogenblik een hele dikke bromvlieg op de natte vensterbank is gevallen. Mijn vriend de schilder gaf daarover eens het advies "laten liggen en morgenochtend veeg je hem er zo af en zie je er bijna niets van". 

Eerst een foto maken dacht ik en....

daarna vegen. Bleek ie niet eens vastgeplakt te zijn. 

Met het mooie weer is de verf lekker snel droog dus.

Ik ga nooit mee stofzuigen hoor met dat kreng, riep Rick vorig jaar boos. Dat is toch geen werken met dat ding.

Tja, gelijk heeft ie maar het apparaat is pas vier jaar oud en dan vind ik dat ie zijn geld nog niet heeft opgebracht. Na een jaar deed de uitschuifstang het niet meer. Die zakte steeds in elkaar zodat ik ongeveer dubbelgevouwen stond. Dat heb ik verholpen door er duckttape om heen te doen. Daarna brak de vergrendeling van de slang eraf. Met als gevolg dat als je het apparaat voort wilde trekken de slang er uitschoot. Ongeveer tien keer per sessie en dat op parket. Op de vloerbedekking boven was het ondoenlijk en hield ik de stofzuiger maar in de hand. Niet goed voor het humeur maar ik ben wel zuinig.

De huurders nemen daar geen genoegen mee hoor, kreeg ik van de week als nieuw argument.

dus ging ik vanmorgen naar Alkmaar om een nieuwe te kopen.

Vanmiddag heerlijk in het park gelopen en genoten van het voorjaar.

Een veld vol gele sterretjes.

En rietkragen vind ik ook mooi bij regenachtig weer maar met een blauw achtergrondje komen ze wel extra uit de verf.

De populieren worden al minder doorzichtig vanwege de dikker wordende knoppen.

Kan je al een tipje van de sluier oplichten? Dat vraagt Rick zo ongeveer elke dag  als ie wil weten wat we gaan eten.

Je kan suggesties doen?

Zijn er nog spruitjes?

Ja. En omdat we er beide gek op zijn haalde ik spruitjes. Maar op de een of andere manier bleven er enkele op het bord liggen.

We gaan over.......op lichtere kost.

Met groeten Ton

Horkerig

Buurman was afgelopen vrijdag een boom aan het snoeien. Als ex hovenier is dan mijn aandacht meteen daar. 

Mag ik wat van die takken, vroeg ik hem.

Wat moet je daarmee dan?

Nou in een vaas zetten.

Die dooie takken.

Ja.  Als je naar de bloemist ga voor een bossie bloesemtakken betaal je € 7.50

Nou je mag er zoveel hebbenals je wilt hoor en hij begon er meteen wat voor me af te knippen.

Wil je vrouw er niet paar dan?

Ach nee.

Je maakt goede sier hoor door haar zo'n boeket aan te bieden.

Hij ging het niet doen.

Vamorgen sprak hij me aan.

Komen die takken bij jou ook zo mooi uit?

Ja.

Frida was er heel blij mee, dat had ik nooit verwacht van die dooie takken.

Met groeten Ton

Gesigneerd

Gisteren had ik een geweldige middag met Nootzaak. Die van vandaag mocht er ook zijn. Eerst in Nootdorp en daarna in Rotterdam.

In Nootdorp de nieuwe, tijdelijke woning bekijken van vrienden om daarna gezamenlijk naar de  boekpresentatie te gaan van de reisgids over Malaga, geschreven door Anne van Dos Cortados.
Dat was op zich al leuk want wanneer maak je dat nu mee? De schrijfster vertelde zeer enthousiast over haar boek en eigenlijk waren we daarmee al helemaal in de zuid Spaanse stad.  Het feit dat de temperatuur in Rotterdam misschien slechts één graad lager was dan in Malaga maakte de overstap bijna fysiek.

Met een glaasje sangria in de hand raakten we later genoeglijk in gesprek met andere aanwezigen. Een keuveltje hier een gesprekje daar.
Hoe gaat het met je baan? Is het al gelukt met die olijfstekken. Wanneer vertrekken jullie naar Italië? Hoe is het met je moeder? Wanneer gaan jullie die pelgrimsroute lopen?
Gewoon gesprekken die je hebt met mensen die je al jaren kent. Maar dat was niet het geval. Al deze mensen had ik nog nooit gezien. We kennen elkaar slechts via blogs en FB en toch kén je elkaar.
Een wonderlijk fenomeen dat zich b.v tien jaar geleden alleen voordeed met bekende mensen. Wel  met het verschil dat dat eenzijdig was. Jij kende hen wel maar zij jou niet.
Kortom. Leuke middag en.... in Los Zuecos ligt 5 april een prachtige reisgids over Malaga, gesigneerd door de schrijfster.

Met groeten Ton

Waar het hart vol van is....

Toen mijn ouders 40 jaar getrouwd waren ging ik daags na het feest voor drie weken naar Griekenland. Tijdens de vakantie kon ik met niemand herinneringen ophalen. Toen ik drie weken later thuiskwam en het er eens lekker over wilde gaan hebben was iedereen er over uit gepraat.

Nooit meer doen zoiets.

Een van de voordelen van samenwonen met iemand waarmee je dezelfde dingen doet is dat je je ervaringen kunt delen.

Vanmiddag hebben we met Nootzaak onze muzikale pelgrimsreis gezongen voor 140 pelgrims. Ik had koude handen en als ik die heb, ben ik echt nerveus. Niet vanwege het zingen. De liederen zijn goed geoefend. Het zat hem in de stukken verbindende tekst. Daarin hadden Rick en ik allerlei ervaringen en inzichten in verwerkt. Dat maakte het tot een persoonlijk verhaal.

Maar echt tekstschrijvers zijn we nu ook weer niet. Best spannend dus en.... de pelgrim is wel wat gewend met verhalen over wandel ervaringen. Maar vanaf het eerste gedicht tot en met het laatste lied bleef  het publiek geboeid. Er werd gelachen, tranen weggeveegd, instemmend geknikt en een nurkse meneer die er bij zat van: ik ga het sowieso niet leuk vinden, zagen we geheel ontdooien.

Thuis op de bank.

Volgens mij ben jij helemaal tevreden, zei Rick tegen me. 

Klopt, antwoordde ik.

Ik zie het aan je hele snuitje.

Vervolgens vertellen we elkaar de complimenten die we hebben gekregen en waar we een foutje maakten tijdens het zingen. Maar ook het plezier waarmee we als groep hebben gezongen

Soms is het even stil en zitten we te lezen om ineens weer met iets te komen dat ons te binnen schiet. 

Dit doen we inmiddels al een uur of drie.

Met groeten Ton 

Afblazen die hap

Ach, je bedenkt wat, gaat het onderzoeken en....... blaast het af.

Nadat twee makelaars zich hebben gebogen over de -tegenvallende -waarde van ons huis hebben we besloten het niet te verkopen.


Na aanschaf van een appartement en het betalen van alle kosten zou er geld genoeg overblijven om  de halve hypotheek af te lossen. Een goed gevulde spaarpot zit er echt niet in.
Toen we met deze cijfers gingen rekenen was de conclusie dan ook binnen een kwartier getrokken: blijven zitten waar we zo heerlijk zitten.

Plan B komt er aan. Want langer naar Spanje is waar we onze zinnen op hebben gezet.
Extra aflossen dus en als de volgende opdracht van Rick weer is afgerond gewoon voor een maand of drie naar los Zuecos  en ons Nederlandse huis in de verhuur doen.

Nu alleen nog even doorzetten met schilderen.


Met groeten Ton

Hersenloos

Kijk: zo'n dag als vandaag hebben ze niet in Spanje.
Dat eerste heerlijke, dartele, frisse, heldere met in het hoofd de wetenschap dat de winter bijna achter ons ligt.

Vanmorgen was ik via de Vrijwillige Palliatievezorg bij een Spaanse meneer, die overigens goed Nederlands spreekt, maar als hij in de war is of heel veel pijn heeft, op onvervalst Andalusisch overstapt. En omdat de coördinatrice dacht dat ik wel vloeiend Spaans zou spreken ben ik benaderd om naar deze heer te gaan.

Nadat ik thuis was wilde ik even lekker het hoofd leegmaken en ging met Egbert een flinke wandeling maken. En ik weet het, het is geen amandelbloesem maar toch.

Wat me verbaasd is dat in de tuin van Los Zuecos de narcissen maar ongeveer een maand eerder bloeien dan in Nederland.

Thuis gekomen meteen door met het schilderwerk.

Hoe doe je dat dan met Egbert, vroeg Rick me.

Ach daar let ik goed op en hij krijgt een bijtbot en moet dan maar wat meer in zijn mand blijven.

Dat gaat goed zo lang als ik op hem let maar na een onbewaakt ogenblik zag ik opeens een witte streep op een oor en bij nadere inspectie nogal wat haren in de plakkerige verf. Maar ja, weet zo'n hond veel. Daar kan je toch niet boos op worden.

Nee, hij kijkt niet zielig. Ik ben hem met een hand aan het afleiden en met de andere hand maak ik de foto.

Met groeten Ton

Van uitstel komt.

Stress.

Ik ben nogal van het uitstellen.

Wanneer ga je de deuren schilderen vroeg Rick net nadat ik klaar was met de buitenboel.
Nou eh. Tja uh.

Ga je de voortuin nog beplanten was een vraag vlak voordat we in januari naar Spanje gingen.
Het is nu te koud, misschien nadat we terug zijn denk ik.

Heb jij de tekst al klaar voor "de Reis" ? (We gaan met Nootzaak een muzikale camino zingen en Rick en ik maken de tekst.)
Nee ik ben nog niet tevreden.

En eh, hoe is met het schilderwerk? Ben je dat nog van plan om te doen of  heb je het afgeblazen?
Nou ik denk dat ik het niet ga doen voor de wandeling. Zeker nu we het huis in de verhuur doen.

Maar wellicht met wilde verhuisplannen in het verschiet, 5 april voor twee maanden wandelen en gedurende die tijd huurders in ons huis en....... zaterdag het concert word ik een beetje onrustig.
Was vannacht al om vier uur wakker, piekerend hoe ik dat allemaal ga doen.

Gewoon beginnen, was mijn nuchtere conclusie nadat de wekker van Rick afliep. En als de knop om is kan ik heel snel. Over twee weken zijn alle klussen klaar.

De tekst heb ik vanmorgen afgerond. En om de tuin tijdelijk op te leuken komen er violen in.

Met groeten Ton

Net zo moeizaam als een nieuwe partner.

Het zoeken van een nieuwe woning lijkt een beetje op het zoeken naar een nieuwe partner.

Op de vraag: waaraan moet die voldoen, volgt dan meestal een hele lijst, nagenoeg onverenigbare kwaliteiten.

Waaraan moet onze nieuwe woning voldoen? We willen goedkoper wonen maar niet armoedig. Niet te klein maar de vleugel moet er riant inpassen net als al onze andere meubels. Een penthouse met aan alle kanten ramen en een groot terras zou ons wel passen maar dan niet duurder dan anderhalve ton. Daarnaast willen we eigenlijk niet uit het leukste straat van het dorp en al helemaal niet úít het dorp.
En we hebben samen ook nog eens andere inzichten over de toekomstige woning.

Maar omdat we onze zoektocht niet al bij voorbaat willen frustreren staan we voor alles open.
Een recreatie woning bij het golfterrein bij Buitenhuizen was prachtig maar lag direct onder de aanvliegroute van de polderbaan. Een dikke nee dus.
Vandaag een ruim en modern ingericht appartement in Alkmaar bekeken. Het had twee balkons: één van een vierkante meter op het noorden en één van twee vierkante meter op het zuiden maar dan wel in de schaduw van het naastgelegen gebouw.
Gisteren tijdens de open dag, drie appartementen bezichtigd in het dorp.  De eerste was niet al te duur maar met donkergroene tegels en appelgroen sanitair nu niet direct liefde op het eerste gezicht..
De tweede zag er redelijk uit maar was maar 65 vierkante meter wel heel klein.
Het derde zag er prachtig uit. Volledig nieuw sanitair en moderne keuken in onze smaak. Bijzondere indeling, daar ben ik wel gevoelig voor maar daardoor wel enigszins onpraktisch. Voor dit appartement moet de vleugel verkocht worden en dat is (nog) onbespreekbaar.

Maar we houden moed want er staan nog 252.000 huizen te koop via Funda.

Met groeten Ton