Zo gauw de bel gaat is ie niet meer te houden. Hij piept, probeert zich voor mij door de deur te persen en luistert naar niet één commando meer.
Soms wel tot drie keer per dag staan er kleine meisjes voor de deur die Egbert willen uitlaten. Eigenlijk zijn ze nog even te jong. Ten eerste hebben ze totaal geen overwicht op ons ongeleide projectiel en ten tweede zijn ze nog een beetje huiverig.
Als ik Egbert een beetje tot rust heb gemaand, zijn riem heb omgedaan en de deur open doe stormt hij naar buiten. De kleine turven deinzen dan letterlijk achteruit en knipperen met hun ogen. Schattig om te zien maar daarmee is duidelijk dat Egbert ze volledig de baas is. Hij spring tegen ze op, reageert nergens op en trekt de dames voort.
Ik denk dat de ouders van deze meisjes geen hond willen en dat ze Egbert als surrogaat gebruiken of misschien wel om te laten zien dat ze echt wel voor een hondje kunnen zorgen. In ieder geval blijven ze meestal langer dan een uur weg, ook toen het een paar weken geleden regende.
Vandaag kwam het me goed uit. In verband met het schilderen van de muur had ik maar een klein rondje gelopen. En ja hoor, om vier uur kwam de turven van de uitlaatservice en ze brachten hem om half zes weer terug.
En is ie dan goed uitgelaten?
In iedergeval is ie zijn energie kwijtgeraakt.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten