Dat eerste heerlijke, dartele, frisse, heldere met in het hoofd de wetenschap dat de winter bijna achter ons ligt.
Vanmorgen was ik via de Vrijwillige Palliatievezorg bij een Spaanse meneer, die overigens goed Nederlands spreekt, maar als hij in de war is of heel veel pijn heeft, op onvervalst Andalusisch overstapt. En omdat de coördinatrice dacht dat ik wel vloeiend Spaans zou spreken ben ik benaderd om naar deze heer te gaan.
Nadat ik thuis was wilde ik even lekker het hoofd leegmaken en ging met Egbert een flinke wandeling maken. En ik weet het, het is geen amandelbloesem maar toch.
Wat me verbaasd is dat in de tuin van Los Zuecos de narcissen maar ongeveer een maand eerder bloeien dan in Nederland.
Thuis gekomen meteen door met het schilderwerk.
Hoe doe je dat dan met Egbert, vroeg Rick me.
Ach daar let ik goed op en hij krijgt een bijtbot en moet dan maar wat meer in zijn mand blijven.
Dat gaat goed zo lang als ik op hem let maar na een onbewaakt ogenblik zag ik opeens een witte streep op een oor en bij nadere inspectie nogal wat haren in de plakkerige verf. Maar ja, weet zo'n hond veel. Daar kan je toch niet boos op worden.
Nee, hij kijkt niet zielig. Ik ben hem met een hand aan het afleiden en met de andere hand maak ik de foto.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten