Dieper

Ik heb er weer een. Nu uit de verenigde staten. De afgelopen twee dagen kreeg ik 4,4 duizend hits en vandaag inmiddels al weer 1,3 duizend. Daar word ik altijd een beetje geïrriteerd van. Ik vind het leuk om bij te houden hoeveel mensen het blog bezoeken en het streelt mijn ego als het er veel zijn. Maar wat moet ik met 5,7 duizend fake hits? En wat is het nut ervan? Opzouten dus lelijke Amerikaanse bot.

Woensdag kregen we beiden onze booster. Alles keurig en strak geregeld en zo voldoen we weer aan de reisregels.

Gisteren waren we een dagje naar Haarlem.

We bezochten daar eerst een vriendin die het niet zo makkelijk heeft op het ogenblik. Een zoon en kleinzoon met kanker. Voorwaar niet iets waar een mens op zit te wachten. Er was dus stof tot gesprek en daarnaast aten we er een heerlijke lunch.

Natuurlijk combineerden we het met een bezoek aan de Spaanse vrienden die in het dal wonen maar tijdelijk een appartement huren op de plaats waar vroeger de Mariastichting stond. Prachtige plek vlak aan het Spaarne. Ook hier verpoosden we aangenaam en zo waren we pas tegen 20.00 uur thuis.

Wel werd ik in de loop van de dag wat hangerig en in de trein kreeg ik ook nog last van mijn keel. Het zou toch niet…… Dat zou heel vervelend zijn, niet alleen voor de bezochte vrienden maar ook draai ik rond en tijdens de kerstdagen drie diensten in het hospice.

Maar dat is van de boosterprik hoor, probeerde Rick me gerust te stellen.

Maar ik heb niet eerder last gehad van die vaccinaties dus ik haal zo direct toch eerst een thuistest bij Appie, zei ik.

Gelukkig bleek ik gewoon negatief maar had na de test ook nog last van mijn neus maar dat was vanwege die onbuigzame stok die zo ongeveer tot de kleine hersenen gestoken moet worden. En als een ander dat doet is dat minder onprettig dan dat je zelf zit te prutsen.

Anyway

Vanmorgen kon ik dus gewoon naar het hospice.

De weg die ik daarvoor neem is niet de meest inspirerende. Zeker niet met het huidige wat grijze weer en sneeuw zit er waarschijnlijk ook niet in om de boel wat op te vrolijken.

Dus is dit de realiteit waar we het mee moeten doen.

Aan alle lezers van het blog:

Het gaat tenslotte om de wens.

Met groeten Ton

16.59 Het kan me niet snel genoeg gaan

16.59 Het exacte moment van de winter. Zuidelijker gaat de zon niet komen en zal vanaf nu elke dag weer iets naar het noorden opschuiven. Daarmee gaan de dagen lengen en de vorst strengen. Maar niet met de kerst.

Maar vanmorgen was het wel wat koud en lag er rijp op de daken.

Het bleef heerlijk zonnig weer en dat nodigde vanmiddag eindelijk weer eens uit tot een wandeling en dan wil ik ook even langs de gracht lopen om te zien hoe het met de werkzaamheden aan de kades is, zei Rick.

Vlak achter ons ligt de gracht en daar zijn de afgelopen jaren nieuwe huizen en appartementen gebouwd. Tijd om ook de omgeving op te knappen. Dus werd er opnieuw bestraat en zijn de kades onder handen genomen en nieuwe aanlegplaatsen gemaakt.

De gracht is smaller geworden na het plaatsen van de nieuwe beschoeiing en daarmee ontstond ruimte om een smal wandelpad aan te leggen. Misschien niet zozeer bedoeld als wandelpad als wel om makkelijker bij de bootjes te komen die in het water aangemeerd mogen worden.

Voor de watervogels zijn trappetjes gemaakt om uit het water te komen.

De vernieuwing stopt bij de Mosterdbrug.

Wij liepen verder over de dijk waar we de mist boven zee goed konden zien hangen.

Met groeten Ton

Flatteus

Het zit gewoon in mijn genen.

Last van het weer heb ik niet en nee: ik vind het ook niet koud. Wel vind ik het de hele dag wat donker maar dat is met een lichtsnoer eigenlijk wel opgelost zolang ik binnen ben.

Ook vervelend dat we ineens in een lockdown zitten want ik heb hier nauwelijks kleding. Ik nam in augustus bijna al mijn kleren mee naar Spanje, daar brengen we tenslotte de meeste tijd door, met het idee om dat hier nu weer aan te vullen. Goed: daar staat dus een streep door. Gelukkig kocht ik bij Rataplan eergisteren een zwart overhemd en een gillet voor de kerst en daar ben ik blij mee want veel anders dan een wat verwassen rood shirt had ik niet. Klinkt wat dramatisch maar dat is het ook.

Drie weken is wat kort om familie, vrienden en kennissen te bezoeken dus we kunnen niet te lang wachten met de eerste bezoekjes. Vanmiddag naar zus.

Wat nemen we mee nu de winkels dicht zijn? 

Geen idee.

Maar tegenover het station staat een oliebollenkraam. Altijd goed en terwijl Rick oliebollen koopt laad ik alvast mijn OVkaart op. Zie ik dat de bloemenwinkel in de stationshal ook gewoon open is.

Een kerststukje én oliebollen. Nog beter.

Mijn sik krijgt nogal wat commentaar. Soms zeer uitgesproken, uitgesproken en soms negatief genegeerd. 

Zo werd ik vorige week verwelkomd met de opmerking: hé, hello to you with your evil looking beard.

Dank u voor de mededeling, denk ik dan, om vervolgens tegen mezelf te zeggen: en morgen eet ik spruitjes.

Nee, ik zit niet altijd te wachten om ongevraagde meningen.

Maar……

ik denk elke morgen bij het zien van mijn eigen spiegelbeeld: wie is die uitgemergelde zwerver met die holle ogen?

Eigenlijk vind ik mezelf die gezichtsbeharing ook niet echt flatteus staan. Maar ik wil het zo graag.

Vanmiddag vroeg zus of ze iets mocht zeggen over mijn baard en nee, ze vond het me niet staan.

Beter zo?

Veel beter apte ze terug. 

Met groeten Ton

Ahhhhh

Nee, dat was niet leuk.

Vanmorgen brachten we Leo naar het hondenhotel. Tja en wij vinden dat een goede plek en Leo misschien ook wel.

Hij herkende de plek, hij heeft hier in het asielgedeelte gezeten, en wilde maar wat graag onder de poort door naar binnen.

Eenmaal binnen werd het toch wat minder ook al kreeg hij een mooi hokje met een buitenruimte en zijn eigen mandje dat we hadden meegenomen.

Maar bij weggaan keek hij zo zielig en nadat we drie stappen hadden gedaan richting uitgang hoorden we hem al piepen.

Gelukkig komt Georgio morgen. Dat is het hondje waar hij enkele weken mee heeft samen gewoond in het fostergezin en waarvan wij hopen dat hij het opnieuw goed kan vinden.

Op weg naar huis zagen we grote donkere wolken in het binnenland en schatten in dat Los Zuecos wel onder die bewolking zou liggen en besloten we om maar wat te drinken aan de kust om zodoende nog wat extra van de zon te genieten voordat we de echt donkere dagen voor de kerst ingaan.

Eenmaal weer op de berg eerst de laatste dingen in de tuin opruimen. Daarna was het huis aan de beurt en dan beseffen we dat Leo eigenlijk gewoon nog bij ons is. Weliswaar in de vorm van losse haren, maar toch, ook gewoon in ons hart.

Met groeten Ton

Een boutje en een moertje en een schroefje en een nippeltje

Gek word ik er van.

Vannacht trok moeder aarde door de band met ruimtepuin die Geminiden wordt genoemd. Er zouden wel tot 120 vallende sterren per uur waargenomen kunnen worden. Nou word ik daar altijd opgewonden van dus spiedde ik de hemel al af tijdens het laatste sanitaire rondje van Leo maar zag toen niets vallen.

Ik zette geen wekker om het hoogtepunt van de waarnemingen zo rond 3 uur te zien. Daarvoor is mijn nachtrust me te dierbaar. Maar ik werd ‘gewoon’ wakker. En ik werd op mijn wenken bediend. 27 Meteoren zag ik waarvan er twee ook nog eens behoorlijk groot waren. Dus sliep ik na een uurtje helemaal voldaan in.

Met de plaatsing van het afdak moest de dakgoot weggehaald worden. Dat deed ik zelf want slopen kan ik wel.

Geen probleem. Ik zaagde de goot gewoon in tweeën en  het deel wat weg moest verwijderde ik en dat ligt te wachten op hergebruik in de regenwater werken. Het andere deel liet ik zitten zodat ik alleen wat hoefde aan te helen om weer een mooie aansluiting met het dak te maken.

Trouwens: na alle storm van de afgelopen weken hebben we wel vertrouwen gekregen in de sterkte van het dak en we zijn er gerust op dat het de normale winden kan weerstaan.

Terug naar de dakgoot. Vorige week op pad om spullen te halen om de goot, cannelon, te maken. Op naar de ferreteria. Een stukje oude goot mee zodat we precies dezelfde maat en profiel zouden kopen. De hulpvaardig verkoper nam het stuk goot mee en haalde alles wat we nodig hadden uit het magazijn.

Fijn he, zeiden we tegen elkaar dat we zo goed werden geholpen.

Maar eenmaal thuis en ik de boel wilde installeren…….groaarrrrrr. 

Het past gewoon niet. Het profiel is net anders en de beugels die ik wilde hergebruiken pasten ook niet. 

Vandaag opnieuw naar de winkel. 

Nee, het profiel dat ik jullie gaf is de vervanging van dat oude spul. Dit is beter.

Ja, daar heb ik wat aan. Ik vind het gewoon zonde om de héle goot weg te moeten gooien. Maar er is geen keus.

Dus kochten we nog wat meters goot en een eindstuk waar de afvoerpijp aangesloten moet gaan worden. 

Dat eindstuk is er alleen voor vierkante afvoerpijpen en de pijp die wij hebben is rond en 8 cm in diameter net als de doorsnede van de vierkante pijp die dus daarmee niet in elkaar passen.

Gr#- j(€*#-&-#ooaarrrrrrr

Moet ik ook de hele pijp gaan vervangen die notabene ook nog onder de tegels van het terras loopt.

Geen keus dus ook maar een vierkante pijp gekocht. Vinden we eigenlijk ook wel strakker passen bij het huis.

Nu nog nieuwe beugels.

Die bestaan uit een PVC deel dat om de goot klemt en een ijzeren beugel die aan de dakpannen geschroefd kan worden. 

Gelukkig: ik hoef alleen dat pvc deel te kopen want het metalen deel is precies hetzelfde.

He, he, eindelijk wat hergebruik.

Thuis gekomen ga ik aan de slag.

Eerst de oude beugels loshalen en dan aan de nieuwe PVC vastzetten. 

Nee, he! Passen de oude schroeven niet in de uitsparing in het nieuwe PVC en past de goot niet in de beugel.

Helemaal klaar ben ik er mee.

Nou ja een half uurtje dan want er moet toch een dakgoot komen. Zeker als we er drie weken niet zijn ook al staat er de komende twee weken nog steeds geen neerslag in de verwachtingen.

Ach en dan ben ik helemaal in mijn sas met alter ego Malle Pietje.

De goot ligt nu vastgebonden boven op de balken van de pergola. Hij ligt zelfs op afschot, wat de oude goot niet deed, door onder de goot steeds een paar stukjes plaatmateriaal te leggen. 

Wel steekt hij gewoon een meter uit maar mocht het gaan regenen klettert het water in de tuin.

Misschien dat ik morgen nog wat aanpas want vandaag hadden we een extra handicap: de hele dag geen elektriciteit vanwege onderhoudswerkzaamheden. Dus geen gebruik van boormachine en decoupeerzaag, maar ook geen gebruik van waterkoker en kookplaat. Uiteindelijk werkt dat laatste ook wat tegen het behouden van een prettig humeur.

Maar morgen is er ook nog een dag. Wel een dag dat we Leo naar de kennel brengen en we de boel kuisen voor ons vertrek.

Het lijkt erop dat het universum ons helpt de overgang naar het noorden te vergemakkelijken.

Met groeten Ton

Als de hond dan kotst, zijn we terug op aarde

Dat was dat. Op naar het hoge noorden.

Was het foutloos? Nee. Maar het voldeed aan een van de belangrijkste voorwaarden: zingen met plezier.

We konden Leo bij vrienden brengen dus dat was fijn. En op weg naar Cómpeta had ik eindelijk weer eens een geluksmoment. Dat was nogal een tijdje geleden. Ik vraag mezelf af of dat toch met corona te maken heeft. Maar heb ik nu eigenlijk veel last van de beperkende maatregelen? Nee, eigenlijk niet.  Is het dat ik ouder word en mezelf afvraag wat ik nu helemaal in het leven heb bereikt? Heb ik last van de staat van de maatschappij en die van moeder aarde? De voortdurende droogte hier in Andalusië? Een tobber ben ik, maar gistermiddag, in de auto, rijdend door het dal waar de vrienden wonen, opkijkend tegen de bergwanden met daarboven de blauwe lucht was ik even helemaal vrij van al die gedachten. Even alleen met en in het universum. 

En dan zijn een paar seconden genoeg om me te realiseren dat tobben helemaal geen zin heeft en dat geluk gewoon/buitengewoon in mezelf zit.

Naar goed Spaans gebruik begon het concert een kwartiertje later. Je zou ook kunnen zeggen dat er geen vaste begintijd is maar meer een streeftijd. Nu moesten we ook wel wachten tot de mis in de kerk afgelopen was, dus zou acht uur sharp, wishful thinking zijn.. Snel de boel klaarzetten en beginnen.

Altijd spannend hoeveel toehoorders er naar je inspanningen van de laatste maanden komen luisteren.

Nou, geen punt: de kerk zat vol. Afgeladen vol bijna. 

Een uur voor de aanvang van het concert kwamen we als koor bij elkaar om nog wat door te spreken, eventueel nog wat te zingen en de peptalk van Rick te horen.

Eigenlijk zing je tijdens een concert niet voor het publiek. Je zingt voor je eigen plezier en als je dat doet, hebben de mensen in de zaal ook plezier. Ben je als groep gespannen of onzeker dan voelt de zaal dat. En mocht een lied helemaal verkeerd gaan, sla ik gewoon af en beginnen we simpelweg opnieuw. Niets aan de hand.

Het was inderdaad niet foutloos, maar plezier en enthousiasme waren meer dan aanwezig. En niet alleen bij het koor. Het publiek was zeer enthousiast misschien ook wel omdat er ook in Cómpeta vanwege de corona maatregelen al anderhalf jaar weinig te doen is geweest. 

Het resulteerde in een staande ovatie en de roep om O Holy Night nogmaals te zingen. Wat we natuurlijk graag deden want het is een prachtig lied.

Begrijpelijk ben ik natuurlijk trots op Rick.

Na het concert kregen we van Pater Liviu, de van oorsprong Roemeense priester, een compliment samen met het verzoek of we ook eens een gezongen liturgie wilden doen? 

En zoals het de Spaans traditie min of meer voorschrijft aten we daarna gezamenlijk tapas. Alle leden met aanhang. Zo zaten we met 56 mensen gezellig nog een uurtje of wat na te praten. 

Wij braken als eerste op om Leo op te halen. Ook die had de avond van zijn leven. Extra kluifjes en waarschijnlijk behoorlijk wat dadels want in de auto werd er gekotst.

Dat bracht ons wel weer terug op aarde.

Vandaag genoten we nog lekker en evalueerde ook wel het een en ander.

Daarnaast zijn we begonnen met de voorbereidingen voor ons vertrek naar Nederland aanstaande donderdag.

Leo gaat in het pension in Nerja maar dat weert hij natuurlijk nog niet. Ik maakte weer een paar waterbakken om de potplanten van water te voorzien tijdens onze afwezigheid. 

Nu is die afwezigheid vorige week trouwens aangepast. We zouden beiden vijf weken in Nederland zijn maar……is dat nou eigenlijk zo leuk met de lockdown? Ook in het Hospice zijn weer strenge maatregelen ingevoerd. En dan Leo: zou die het nou echt leuk vinden om vijf weken in een pension te zitten?

Dus ga ik 6 januari al weer terug naar Los Zuecos en komt Rick pas de 23 ste. Ik kan dan tijdens de feestdagen behoorlijk wat extra diensten in het hospice draaien en Rick kan al zijn afspraken voor de dirigentenopleiding volgen.

Iedereen blij.

Vanavond kijken we natuurlijk naar Maestro.

Met groeten Ton

Shine

In Nederland zou ik klagen over het weer. Hier ook.

Wat een wind. Het houdt maar niet op. Binnen zit ik en als het me dan alsnog te veel wordt, zit ik in de slaapkamer want die ligt aan de luwe zijde.

Nou ja.

Gelukkig schijnt wel de zon en daar geniet ik dan van vanachter het raam. Net als van dit spinnenweb dat al een week elke dag weer helemaal nieuw wordt gemaakt.

En van deze Nerine die zich niets aantrekt van de droogte.

Want mijn hemel: wat is het droog. Nog steeds geen druppel en voor de komende 14 dagen zijn de verwachtingen ook nogal neerslagarm.

De bomen beginnen inmiddels ook stressverschijnselen te vertonen en  sommigen geef ik dan ook water. Maar ik houd mijn hart vast vanwege de verdroging hier.

De Aeoniums hangen ook slap en deze zijn echt wel aangepast aan droogte.

De takjes hangen wel vaker wat slap maar

dat ze zulke diepe droogte rimpels hebben, heb ik nog niet meegemaakt.

Anyway.

Morgen is het winter- kerstconcert van Coro de Cómpeta.

Afgelopen maandag was de generale repetitie in de Iglesia de Nuestra Señora de la Asunción in Cómpeta en dat is toch wel bijzonder want de kerk wordt  niet makkelijk opengesteld voor wereldse zaken.

Wel moest er officiële toestemming komen van de bisschop en die kregen we dus. Maar dat kan ook niet anders want de liederen die we zingen hebben als thema verbondenheid, aandacht en liefde. Daarnaast zingen we kerstliederen en vijf kerstliederen als samenzang. Tja: het grootse deel van de koorleden is Brits en dus waarschijnlijk ook het grootste deel van de bezoekers en die willen graag carols.

Niet alleen dat we in de kerk mogen zingen maar ook dat het kán. In Nederland ligt alles stil vanwege de C en met de oplopende cijfers in Spanje weet ik niet of het over twee weken nog zou kunnen doorgaan.

In ieder geval is het voor ons sowieso een geheel nieuwe ervaring. Natuurlijk voor Rick het meest omdat hij zijn eerste concert als dirigent geeft maar ook voor mij. 

Ik ben altijd nerveus voor een concert en voel me er ook verantwoordelijk voor maar nu is dat wel een niveau hoger. Ik wil nu wel heel graag dat het een mooi concert wordt zodat Rick ‘ goed voor de dag komt’.

Daarom maakte ik ook een zilverkleurig sjaal voor hem, met glitters.

Wel poetste hij vanmiddag de schoenen en begon hij met het strijken van de overhemden en de broeken (hoe houden we die trouwens Leohaarvrij?) maar na het nemen van de foto nam ik dat van hem over.

Met groeten Ton

Nee,

het is niet ‘hoor de wind waait’ maar ‘hoor de storm giert’.

Het is niet mijn weer ook al is de temperatuur goed en schijnt de zon. Ach, ik weet het: er is altijd wat te klagen. 

Ach en zijn de lenswolken niet prachtig? Die ontstaan door een koude bovenlucht.

En ik houd van hun mooie ronde vormen en gelaagdheid ook al is die gelaagdheid niet goed te zien op de foto.

Wat meer tegen zonsondergang krijgen ze prachtige oranje randen.

En Afrika was goed zichtbaar. Ook altijd leuk om te zien hoe dichtbij het ligt. Net alsof we aan een meer wonen.

Goed, de goedheiligman zit in het hoge noorden en wij in het zuiden. Daarmee lopen we de kadootjes natuurlijk wel mis. Maar daar staat veel tegenover.

Ik haalde Rick gisteravond zo rond 19.30 op van het vliegveld. Wat is het koud, grijs, donker en nat in Nederland, heerlijk om weer hier te zijn, was het eerste dat hij zei.

Eenmaal thuis pakte Rick zijn tas uit en…….daar kwamen allerlei pakjes uit. Van de goede Sint of eigenlijk sinten.

Van sint sopraan M een zakje drop en een pakje met zaden. Van sint Rick een nieuwe elektrische tandenborstel. Die begaf het vorige week en dat vind ik vreselijk want met handmatig poetsen krijg ik de kiezen en tanden niet schoon genoeg naar mijn zin. Ik poets trouwens minstens vier minuten en de elektrische tandenborstel is ook het enige wat ik aan luxe mis tijdens onze pelgrimstochten.

In Spanje missen we niets van dingen uit Nederland. We hebben dat jaren geleden simpel zat uitgesproken. Dus een bezoek aan de HEMA, ertwensoep, oude kaas, drop, rookworst, patatje met, satekroket en nog wat van die dingen die eten we en doen wel als we wat noordelijker zitten.

Toch….. heel soms missen we lekkere kleine stevige smaakvolle spruiten

en die kwamen ook uit de tas van mijn eigen sint.

Met groeten Ton

As

In 2004 kochten we het perceel waar nu ons huis op staat. 

Een 900 vierkante meter grote kale vlakte op de rand van een uitloper van de berg La Rabita.

De wind had er vrij spel en wind speelt een behoorlijke factor in het Middelandsezee gebied. 

Opgegroeid aan de kust heb ik een broertje dood aan wind. Ik plantte daarom zo snel mogelijk bomen om de wind te breken en na 16 jaar is er al behoorlijk wat luwte ontstaan. Pfffff. 

Toch rammelt Aeolus op zijn tijd nog pittig aan het huis. Hij giert door de kieren van de niet al te precies sluitende ramen en deuren en laat de spijlen van de hekken en de buitentrap resoneren. Op een bepaalde manier wennen we er aan omdat we weten dat het huis er tot nu toe tegen bestand is maar als er iets nieuws is gemaakt, zoals het prieeltje, zijn we altijd een beetje onrustig: zal het wel bestand zijn tegen de elementen?

Dus ook met het nieuwe afdak. Gelukkig waaide het de dag van de constructie nauwelijks en ook de eerste nacht bleef het rustig. Maar dat zorgt er dus niet voor dat het gemoed tot rust komt. Zeker niet nu ik een paar dagen alleen op de berg zit. Wat als het echt gaat stormen?

En dat deed het vannacht even. Een paar rukwinden maar en wonderlijk genoeg kwamen die niet pal uit het noorden, wat meestal het geval is in de winter, maar uit de oostelijke hoek.

Dat zorgde voor vliegend tuinmeubilair.

Zelfs als je het zou willen kreeg je het niet voor elkaar om een stoel in deze positie te krijgen.

Het nieuwe dak zit er gelukkig nog stevig op.

Ook vandaag weer een bosbrand.

Toch maar even naar boven gelopen om te zien of ik de locatie preciezer kon zien.

Boven het dorp Cómpeta en zo te zien ongeveer op de plaats waar we vorig jaar in het natuurpark wandelden. Gelukkig werkt het brandmelding-en brandweersysteem heel goed. Als snel zag ik blushelicopters en kwamen er brandweerwagens van de kust.  Binnen twee uur zag ik geen rook meer.

 

Wel hing er nog lang een bruinige wolk voor de zon 

en vallen er nog steeds asdeeltjes uit de lucht.

Met groeten Ton

Dat schoot niet op

We deden al eerder zaken met de firma Tejeiro en ook deze keer zijn we niet alleen tevreden met het resultaat maar ook met de communicatie daaromheen.

Afspraak is bijna altijd afspraak en zo niet krijgen we keurig een bericht dat betreffende afspraak niet kan doorgaan en of die verzet kan worden. 

Ook deze keer aardige mannen die het werk kwamen uitvoeren. Ik maakte gisteren verschillende foto’s van het proces maar ergens is iets niet goed gegaan en zijn met het overbrengen van die foto’s naar de IPad opgelost. Ergens opgenomen in het grote cloud van het universum.

Dat schoot dus niet op.

Daarom een paar werkmanloze plaatjes van het resultaat.

Het nieuwe houthok.

Een hok was niet voldoende en nu hoef ik niet langer te knoeien met stukken blauw zwembadfolie.

Het grote terras is ook overkapt.

Niet met golfplaten. Deze werken in de zomer als een soort stalen bakplaat die de hitte naar beneden straalt en tijdens regen, wat is dat? maken ze veel lawaai. 

Dus zijn het dikke staal platen met dakpanprofiel, isolatie materiaal en aan de onderkant een witte metalen afdekplaat.

We wilden dit deel van het terras graag dicht hebben zodat we droog, maar wanneer regent het hier? vanuit de voordeur naar de werkkast kunnen lopen. En zo dat we in de zomer een stuk terras in de schaduw hebben.

Dat laatste jaren is er een verandering die zich langzaam voltrekt in ons Noord- Europeanen. Na ruim 15 jaar vaak in Spanje te bivakkeren en het, min of meer dwepen met licht en zon, hebben we ook wel eens genoeg van die de koperen ploert die onophoudelijk schijnt.

Zeker ik, lig tijdens de siesta in de schaduw bij de voordeur die aan de noordkant van het huis zit. Maar zodra het terras in de zon komt, lopen de temperaturen bij de voordeur nogal snel op. En koelte kan een mens redden.

Reden genoeg dus voor een dakkie.

Ik zette wat spullen terug vanmiddag maar de betonnen plantenbakken zijn te zwaar om alleen te verplaatsen. Rick kan me niet helpen want die is in Den Helder voor zijn opleiding.

Het is koud en het was om drie uur al donker zei hij net. En er lag sneeuw. In Den Helder.

Tja, ik benijd hem niet. Hier ging de zon om 18.00 uur onder.

Met groeten Ton

Geen regen, wel sneeuw

Je zou toch kunnen denken dat uit deze wolk wel wat regen zou vallen.

Dat deed het ook en de paar spetters maakten zelfs een regenboog mogelijk.

Maar op de grond bleef het droog.

Ook in het zonnige zuiden is de invloed van Arwen voelbaar. Lage temperaturen en een harde wind. Voor mij voldoende om lekker binnen bij de haard te zitten.

Die lage temperaturen zorgden er trouwens wel voor dat het zuidelijkste skigebied van Europa afgelopen week open ging en dat de paar spetters die gisteren vielen werden omgezet tot dat minuscule witte poederlaagje op de Maroma.

Vanmorgen om 10 uur zag ik rook.

En vijf minuten later donkere rook. Das niet goed. Eigenlijk zou ik er het liefst naar toe rijden maar vanaf ons adelaarsnest heb ik ook mooi zicht en loop ik niemand in de weg.

Vanmiddag lunchten we bij kennissen die net aan de andere kant van de berg wonen. Dat was heel genoeglijk.

Bij thuiskomst zagen we dat de brand nog steeds niet geblust was. 

Pas tegen zessen was de rook verdwenen. 

Met groeten Ton

Ps. Nog geen ratten nieuws.

Toch niet

Niets wees nog op aanwezigheid van ratten. Er werd niet van het gif gevreten, geen keutels en hoe leuk: geen gaten in slangen.

Dus dacht ik dat ik de kapot geknaagde leiding wel kon vervangen.

Gisterochtend natuurlijk meteen controleren of er geen vochtige plek bij het pomphuisje was. Groaarrrr. Wel dus. Precies opdezelfde plek een gat geknaagd.

Nu weet ik het even niet meer. 

Want besproeingswater moet er komen omdat van regenval nog geen sprake is.

Na drie dagen regenachtig weer zit er slechts 4 mm water in de meter. Niet echt voldoende om de aarde te bevochtigen.

De wolken zorgden gisterochtend wel voor een mooie zonsopkomst 

en later zag ik jaloers makende regensluiers. Boven zee, dat dan weer wel.

Maar dan het wonderlijke: ineens schieten de zaden van de Oost-Indischekers uit de aarde tevoorschijn. Dat kan toch niet van die miezerige  regen zijn.

Maar wellicht is er voldoende weersomslag om tot ontkieming over te gaan.

En dan kan ik nog twee wonderen laten zien.

De eerste is de Stephanotis. Dit is de plant die vorig jaar bevroor en ik daarna vlak boven de grond afknipte in de hoop dat hij zou uitlopen. Na maanden van water geven en wachten besloot ik bij terugkeer in Spanje om de plant er uit te trekken. ZIE IK DAT ER TOCH LEVEN IN DE STRONK ZIT.

Oei, lummel, denk ik dan. Betracht toch eens wat meer geduld.

Vervolgens zette ik de plant maar weer in een pot want leven is leven. En nu, na twee maanden is er mooie uitloper te zien.

Wat heb je toch een geduld, zei Rick vanmiddag. Ik zou het al lang opgegeven hebben met dat ding.

En dan het wonder van de orchidee. Die maakt een bloemstengel. De plant is nog steeds een wat karig uitziend exemplaar maar ik ben er helemaal blij mee. Trouwens ook de andere orchideeën die ik op stukken hout heb bevestigd, herstellen zich. Zo groeien er nieuwe wortels en bladeren.

Met groeten Ton