As

In 2004 kochten we het perceel waar nu ons huis op staat. 

Een 900 vierkante meter grote kale vlakte op de rand van een uitloper van de berg La Rabita.

De wind had er vrij spel en wind speelt een behoorlijke factor in het Middelandsezee gebied. 

Opgegroeid aan de kust heb ik een broertje dood aan wind. Ik plantte daarom zo snel mogelijk bomen om de wind te breken en na 16 jaar is er al behoorlijk wat luwte ontstaan. Pfffff. 

Toch rammelt Aeolus op zijn tijd nog pittig aan het huis. Hij giert door de kieren van de niet al te precies sluitende ramen en deuren en laat de spijlen van de hekken en de buitentrap resoneren. Op een bepaalde manier wennen we er aan omdat we weten dat het huis er tot nu toe tegen bestand is maar als er iets nieuws is gemaakt, zoals het prieeltje, zijn we altijd een beetje onrustig: zal het wel bestand zijn tegen de elementen?

Dus ook met het nieuwe afdak. Gelukkig waaide het de dag van de constructie nauwelijks en ook de eerste nacht bleef het rustig. Maar dat zorgt er dus niet voor dat het gemoed tot rust komt. Zeker niet nu ik een paar dagen alleen op de berg zit. Wat als het echt gaat stormen?

En dat deed het vannacht even. Een paar rukwinden maar en wonderlijk genoeg kwamen die niet pal uit het noorden, wat meestal het geval is in de winter, maar uit de oostelijke hoek.

Dat zorgde voor vliegend tuinmeubilair.

Zelfs als je het zou willen kreeg je het niet voor elkaar om een stoel in deze positie te krijgen.

Het nieuwe dak zit er gelukkig nog stevig op.

Ook vandaag weer een bosbrand.

Toch maar even naar boven gelopen om te zien of ik de locatie preciezer kon zien.

Boven het dorp Cómpeta en zo te zien ongeveer op de plaats waar we vorig jaar in het natuurpark wandelden. Gelukkig werkt het brandmelding-en brandweersysteem heel goed. Als snel zag ik blushelicopters en kwamen er brandweerwagens van de kust.  Binnen twee uur zag ik geen rook meer.

 

Wel hing er nog lang een bruinige wolk voor de zon 

en vallen er nog steeds asdeeltjes uit de lucht.

Met groeten Ton