Als de hond dan kotst, zijn we terug op aarde

Dat was dat. Op naar het hoge noorden.

Was het foutloos? Nee. Maar het voldeed aan een van de belangrijkste voorwaarden: zingen met plezier.

We konden Leo bij vrienden brengen dus dat was fijn. En op weg naar Cómpeta had ik eindelijk weer eens een geluksmoment. Dat was nogal een tijdje geleden. Ik vraag mezelf af of dat toch met corona te maken heeft. Maar heb ik nu eigenlijk veel last van de beperkende maatregelen? Nee, eigenlijk niet.  Is het dat ik ouder word en mezelf afvraag wat ik nu helemaal in het leven heb bereikt? Heb ik last van de staat van de maatschappij en die van moeder aarde? De voortdurende droogte hier in Andalusië? Een tobber ben ik, maar gistermiddag, in de auto, rijdend door het dal waar de vrienden wonen, opkijkend tegen de bergwanden met daarboven de blauwe lucht was ik even helemaal vrij van al die gedachten. Even alleen met en in het universum. 

En dan zijn een paar seconden genoeg om me te realiseren dat tobben helemaal geen zin heeft en dat geluk gewoon/buitengewoon in mezelf zit.

Naar goed Spaans gebruik begon het concert een kwartiertje later. Je zou ook kunnen zeggen dat er geen vaste begintijd is maar meer een streeftijd. Nu moesten we ook wel wachten tot de mis in de kerk afgelopen was, dus zou acht uur sharp, wishful thinking zijn.. Snel de boel klaarzetten en beginnen.

Altijd spannend hoeveel toehoorders er naar je inspanningen van de laatste maanden komen luisteren.

Nou, geen punt: de kerk zat vol. Afgeladen vol bijna. 

Een uur voor de aanvang van het concert kwamen we als koor bij elkaar om nog wat door te spreken, eventueel nog wat te zingen en de peptalk van Rick te horen.

Eigenlijk zing je tijdens een concert niet voor het publiek. Je zingt voor je eigen plezier en als je dat doet, hebben de mensen in de zaal ook plezier. Ben je als groep gespannen of onzeker dan voelt de zaal dat. En mocht een lied helemaal verkeerd gaan, sla ik gewoon af en beginnen we simpelweg opnieuw. Niets aan de hand.

Het was inderdaad niet foutloos, maar plezier en enthousiasme waren meer dan aanwezig. En niet alleen bij het koor. Het publiek was zeer enthousiast misschien ook wel omdat er ook in Cómpeta vanwege de corona maatregelen al anderhalf jaar weinig te doen is geweest. 

Het resulteerde in een staande ovatie en de roep om O Holy Night nogmaals te zingen. Wat we natuurlijk graag deden want het is een prachtig lied.

Begrijpelijk ben ik natuurlijk trots op Rick.

Na het concert kregen we van Pater Liviu, de van oorsprong Roemeense priester, een compliment samen met het verzoek of we ook eens een gezongen liturgie wilden doen? 

En zoals het de Spaans traditie min of meer voorschrijft aten we daarna gezamenlijk tapas. Alle leden met aanhang. Zo zaten we met 56 mensen gezellig nog een uurtje of wat na te praten. 

Wij braken als eerste op om Leo op te halen. Ook die had de avond van zijn leven. Extra kluifjes en waarschijnlijk behoorlijk wat dadels want in de auto werd er gekotst.

Dat bracht ons wel weer terug op aarde.

Vandaag genoten we nog lekker en evalueerde ook wel het een en ander.

Daarnaast zijn we begonnen met de voorbereidingen voor ons vertrek naar Nederland aanstaande donderdag.

Leo gaat in het pension in Nerja maar dat weert hij natuurlijk nog niet. Ik maakte weer een paar waterbakken om de potplanten van water te voorzien tijdens onze afwezigheid. 

Nu is die afwezigheid vorige week trouwens aangepast. We zouden beiden vijf weken in Nederland zijn maar……is dat nou eigenlijk zo leuk met de lockdown? Ook in het Hospice zijn weer strenge maatregelen ingevoerd. En dan Leo: zou die het nou echt leuk vinden om vijf weken in een pension te zitten?

Dus ga ik 6 januari al weer terug naar Los Zuecos en komt Rick pas de 23 ste. Ik kan dan tijdens de feestdagen behoorlijk wat extra diensten in het hospice draaien en Rick kan al zijn afspraken voor de dirigentenopleiding volgen.

Iedereen blij.

Vanavond kijken we natuurlijk naar Maestro.

Met groeten Ton