Nou ja!

De buren boden aan onze boodschappen service te zijn. 

Nu hoefden we daar de afgelopen week nog nauwelijks gebruik van te maken omdat de voorraden voldoende waren. Nou ja op tompoucen en thermometers na dan.

Maar gisteravond zag de koelkast er meer dan Sonja Bakkerproef uit. Trouwens met dat bosje bleekselderij was het meer de voorraad van een persoon met een eetstoornis.

Dus WhatsAppte ik een lijstje naar de buren met in het achterhoofd dat ik woensdag zelf weer kan gaan.

De voordeur bleef gesloten tot buuf weer in haar eigen huis was.

Maar wat heerlijk om goede buren te hebben en....... twee dikke repen Tony Chocolonely.

Ook die chocolade smaakte naar niets. Nu proef ik wel iets. Ik proef suiker, zout, zuur en bitter maar dat is onvoldoende om met smaak te eten.

Crackers smaken naar schoenzolen, spaghetti als veters, pannenkoeken als stukken rubber, kaas als tofu. Kortom: het is niet zo dat ik denk, zal ik nog een stukje chocolade extra nemen en die derde cracker? Laat maar zitten. 

En dat heeft dan ook weer voordelen: Inmiddels zij echt alle restjes van de Corona kilo’s er af en ben ik keurig tussen de 71 en 72 kilo.

Het was een beetje een dag van wachten want Rick kreeg zijn test uitslag pas zo rond vier uur.

En je raadt het nooit.

Negatief.

Duidelijk is dat ik geen super spreader was want ook in de hospice is er bij niemand een klacht ontstaan en dat is natuurlijk heel fijn.

Maar wonderlijk dat Rick negatief getest werd. Hij heeft meer klachten dan ik, inclusief koorts. Nou ja, dat zegt dus allemaal niets. En dat we 24 uur per dag op elkaars liep zitten en er voluit gehoest, geproest en geniest wordt is dus blijkbaar niet voldoende om besmet te worden. Nou ja, niet in ons geval.

Voor zijn werk is de uitslag in ieder geval wel  positief omdat er daar dus voor besmettingen niet gevreesd hoeft te worden.

Wel een nadeel is nu dat nadat ik 24 uur klachten vrij ben, Rick nog tien dagen in quarantaine moet blijven. Vandaag hoestte ik in ieder geval nog.

Vanwege de wat verwonderende uitslag krijgt hij aankomende woensdag een tweede test. Afwachten wat daar uitkomt.

Met groeten Ton

Een wonderlijke combinatie

Ik wil een tompouce, zei Rick vanmorgen. Troost voedsel.

Ja en ik vind dat we een thermometer moeten hebben want jij hebt koorts.

Dan haal ik die wel als ik terugkom van de test.

Dat vind ik geen goed idee. Ik vraag het wel aan de buren.

En dat deed ik. Zouden jullie voor ons vier tompoucen willen halen en een thermometer. Twee van de tompoucen zijn voor jullie.

En alzo gebeurde. 

Heerlijk zulke buren. We kregen trouwens sowieso veel aanbiedingen om boodschappen voor ons te halen.

We waren gisteren behoorlijk uit ons doen.

Er gebeurde veel. Ten eerste waren we beiden echt verrast door de uitslag ( ík had vooral gemopperd dat de uitslag zo lang op zich liet wachten omdat ik zonder die uitslag niet naar de hospice kon gaan) en daarna gaf het contact onderzoek best veel gedoe.

Mensen schrokken van de uitslag en het risico dat ze hadden gelopen in mijn aanwezigheid. Gelukkig gold voor de meesten dat we toch geen intensief contact hadden gehad omdat we of korte tijd samen waren of voldoende afstand hadden gehouden. Maar soms kwamen we toch tot de slotsom dat die afstand niet altijd aangehouden was. En wat dan te doen? 

Omdat ik positief werd getest, werd ook vanuit Rick’s werk gekeken met wie hij contact had gehad. Niet dat hij al een uitslag heeft maar meer als inventarisatie en het verkleinen van de risico’s. Kortom best een gedoe. Maar zover als wij dat kunnen ervaren wordt er nauwkeurig en zorgvuldig gehandeld.

Het is een wonderlijke ervaring. Eigenlijk zijn we ook wel opgelucht dat als ook Rick positief blijkt te zijn en de klachten zo licht blijven als ze zijn, dat we ‘er dan vanaf zijn’. We zijn dan gepokt, gemazeld en gecoronaad.

Met groeten Ton

Ps. Omdat mijn smaak bijna geheel weg is, had ik plaats van een tompouce net zo goed zoete stopverf kunnen eten.

Coro naatje

Foei foei. Het houdt wat.

Woensdagochtend om tien uur getest. De uitslag komt binnen 48 uur. Dus zit ik natuurlijk vanaf donderdagmiddag al te wachten. En ik weet dat ik dat niet zou moeten doen maar doe het gewoon wel. 

Waarom moet dat nou zo lang duren? 

Vanmorgen om elf uur telefoon. De GGD. U bent positief getest.

Ik ging er van hyperventileren. Geen moment aan de mogelijkheid gedacht om besmet te zijn geraakt.

Ik durf er De Spaanse Klompen onder te verwedden dat het niet is gebeurd tijdens ons verblijf. Ook niet op de vliegvelden maar in het vliegtuig ook al zat bijna iedereen keurig met mondkapjes op. 

Ik denk dat het meer zat in de samenstelling van het publiek. Er was een behoorlijk aantal groepjes jongeren die waarschijnlijk niet een weekje bij oma op viste waren geweest of een retraite deden in een Fransiscaner klooster. Eerder zag ik ze aan een kopje koffie op een terrasje of een glaasje cola bij een bordje paella en die daarna rustig naar het hotel gingen voor een goede nacht rust. Ahum.

Hoop niet dat ik al té zondebokkerig klink maar het zou zomaar zo gegaan kunnen zijn.

De dame van de GGD vertelde dat er ook gekeken wordt of er meer besmettingen zijn geweest op onze vlucht.

Ach en het maakt ook niet uit. Alleen ík ben verantwoordelijk voor mijn eigen gezondheid. En natuurlijk zou gezien de huidige omstandigheden een wat breder begrip van verantwoordelijkheid wel fijn zijn.

We namen zelf het risico waarbij we wel zijn uitgegaan van de ‘gegarandeerde veiligheid’ die in het vliegtuig, ten aanzien van besmetting van Corona, zou heersen.

Anyway.

Sinds zondag had ik wat klachten. Eerst een beetje pijn in keel en neus en later ook in de hoge luchtwegen. Niks om angstig voor te zijn want hoe vaak hebben we dat niet gehad na een vlucht. Het enige verschil was dat ik met deze klachten niet naar de hospice wilde gaan zonder zeker te weten dat het geen Corona zou zijn.

Inmiddels zijn de klachten nagenoeg verdwenen en als ik 24 uur zonder klachten ben mag ik weer de wijde wereld in.

Rick wordt morgen getest want die heeft inmiddels ook klachten. Dezelfde. Is hij negatief dan is het balen want dan moet hij tot tien dagen na mijn laatste klachten in quarantaine blijven. Wordt hij positief getest dan hoeft ook hij maar in quarantaine tot hij klachtenvrij is. Dat kan dus sneller gaan ook al nemen zijn klachten nog niet echt af.

Wel was er nog een alternatief. Dan zouden we vanaf vandaag in thuis isolatie moeten gaan. Ik zou dan in een slaapkamer moeten verblijven en Rick zou dan eten voor de deur moeten zetten. Als ik naar douche of toilet zou moeten, moet hij in de woonkamer blijven. De was zou apart gehouden moeten worden en nog wat van die zaken.

Nou, zei ik tegen de GGDster. Dat gaan we echt niet doen. We zijn een soort tweeëige eenling en zitten aan elkaar vast geplakt.

Het bron- en contactonderzoek heeft uitgewezen dat er tot nu toe nog niemand door ons toedoen is besmet geraakt.

Maar we tongzoenden dan ook met niemand, roepen we steeds.

Wel word ik dat bankhangen, tv kijken, puzzelen en lezen wat zat.

Dit uitzicht heb ik inmiddels wel gezien.

Maar als we er zo doorrollen zijn we gezegend.

Met groeten Ton

Misschien toch.......

En er moet zelfs meer geschakeld worden.

Na het afkondigen van code oranje was ik gisteren wel wat uit mijn humeur. Eufemistisch gezegd dan hè.

Ik heb eigenlijk gewoon geen zin om nog eens een maand of vijf met zonloze winterdagen, herfstregens en zomerstormen die onze noordelijke betonnen residentie teisteren, te verblijven.

Naar de ruimte, de zon en mijn planten wil ik.

Toch, na een uurtje zagen we alweer mogelijkheden. Rick zou dan mooi de tijd hebben om het eerste jaar van de dirigenten opleiding af te ronden en ik zou me wel vermaken met een zooitje extra kamerplanten, hortus en hospice diensten. 

Zo errug is het nou ook weer niet hier Ton. Toe, tel je zegeningen.

En er stond een reactie op het blog over de mogelijkheden om toch naar Spanje af te reizen als je daar naar je eigen huis gaat. Mooi om morgen eens met de verzekeraar in te duiken. 

Want net als deze vogels wachten we op onze reis naar het zuiden.

Nu we hier natuurlijk al zo lang zijn vallen me ook weer nieuwe zaken op.

Ik zag het gisteren voor het eerst maar toen twijfelde ik aan wat ik zag. Maar al typend aan dit blogje zag ik exact hetzelfde tafereel.

De buurman uit een van de huizen rechts in de straat komt door de voordeur naar buiten. Stapt een volle stap de stoep op, draait een halve slag om zodat hij recht naar de deur staat. Trekt de deur dicht, duwt de sleutel in het slot en draait die om. Trekt de sleutel terug en topt hem in zijn broekzak. Pakt de deurknop vast en trekt vijf keer aan de knop. Voelt in zijn broekzak naar de sleutel en stampt een keer met zijn voet op de mat die op de stoep ligt. Trekt vijf keer aan de deurkruk. Zat een stap naar achter en stampt een keer met zijn voet op de mat. Draait een kwartslag naar rechts en loopt weg.

Anyway.

Morgen ga ik naar de teststraat. Sinds eergisteren hoest ik en heb ik keelpijn. Oei, niks hospice dus zonder een Corona test. Uitslag vrijdagochtend. Dus zit ik thuis. In quarantaine. Niks voor mij. Zeker ook omdat ik er zeker van ben dat ik géén Corona heb. Net als zovelen die denken te weten dat ze het niet hebben. We gaan het zien.

Vorige week donderdag maakte ik een aantal filmpjes van het heftige onweer maar die krijg ik niet op het blog geplaatst. Toch leek het me leuk om er hier iets over te zeggen maar dan wel met een plaatje. Dus zat ik vandaag wat te prutsen om van het filmpje een foto te maken.

En dat lukte dus hier een paar flitsen.

Rick heeft nu avonddienst en dan ik kom ik soms tot ideeen.

Ik vind de tafeltjes die we hebben hartstikke leuk en ik wil graag dat de planten door het hele huis verspreid staan maar niet perse op de vloer want dan staan ze me te vaak in de weg. Ik houdt van ruimte.

Een oud bord past precies tussen de ijzeren spijlen. Planten bakje erop op en..... twee vliegen in één klap.

Helemaal tevreden.

Met groeten Ton

Het is even schakelen

We waren een weekend op de hei. En op een boot, een oud turfschip om precies te zijn. Bij Barry en Monique die twee jaar geleden naar Rome liepen.

De Annie, uit 1912. Een berucht jaar voor schepen. De Annie strandde trouwens pas 15 jaar geleden en dient nu als verblijf voor mensen die gestrand zijn en een paar weken een plekje nodig hebben.

Niet dat wij in die categorie vallen maar we mochten er wel een nachtje slapen. En sliepen er heerlijk rustig.

Met uitzicht op Spek en Lap.

Na een middag bijpraten en een heerlijke avond wokken was het zondag tijd voor een rondje hei. Een natuurgebied en een van de laatste plekken waar hoogveen groeit.

Het gebied wordt groter door aankopen van omliggende akkers die worden afgegraven en teruggebracht tot veen gebied. Bovenstaand veld is vrij recent aangekocht.

De werkzaamheden die hier plaatsvinden zijn om het water niveau te reguleren.

Dit veld is al wat langer geleden natuur geworden en dat is te zien aan de bomen en de hoeveelheid heide.

Mooi om te zien hoe snel de natuur zich hersteld. 

Waterjuffer.

Het hield nog wel wat om naar de Duitse grens te rijden. We mochten de  auto lenen van Sopraan en reden zaterdagochtend eerst naar de introductie van Rick’s  koordirigenten opleiding. 

Wat schakelt die auto raar, zei ik tijdens een worsteling om hem bij het stoplicht in zijn eerste versnelling te krijgen. Komen we hiermee naar Erica?

Toch maar even langs Sopraan om te vragen of dat wel goed is.

Nee dus. Een al wat langer spelend probleem met de koppeling. Er werd gebeld met monteur en na een minuut of vijf kwam het verlossende woord: het is geregeld.

Komt de monteur hem dan nu repareren, vroeg ik.

Nee jullie mogen de auto van mijn dochter gebruiken.

Kijk het universum werkt ook als er niet wordt gewandeld.

Dank Sopraan en dochter.

Schakelen doen we nu ook. Met het verklaren van heel Spanje tot code oranje kunnen we niet naar De Klompen afreizen en dat valt me wel wat zwaar op de maag.

Met groeten Ton

Gember en.......

Oef, dat was wel heel vroeg op vanmorgen. Zo tegen vieren. En la madrugada, zeggen de Spanjolen dan.

Er werd geadviseerd om drie uur van tevoren op het vliegveld te zijn en dat deden we.

En ja, de Corona crisis heeft gewoon voordelen voor de tourist: het is geen gekkenhuis. Zo waren we binnen vijf minuten door de security waarin we ook nog een leuk gesprekje hadden met de dame die graag toch de inhoud van mijn rugzak wilde zien. 

Wat zijn die... terwijl ik de inhoud eruit haalde zag ze het al: o,  stukken zeep. 

En waarom die ik die mee nam en of er in Nederland dan geen zeep was? Ja natuurlijk maar niet van die lekkere. En dat vind iedereen uit welk land dan ook leuk om te horen.

De vertrekhal was prettig gevuld met net voldoende mensen om gezellig te zijn. Ruimte genoeg om overal met voldoende afstand te kunnen zitten. Wel waren alle restaurantjes gesloten maar koffietentjes waren open.

Het inchecken ging van een leiendakje. Geen geduw of getrek, iedereen op tijd en het vliegtuig was een kwartier voor vertrek helemaal ready to go. Precies volgens schema vertrokken we om acht uur.

Om half twaalf stonden we op station Zaandam in het zonnetje te wachten op de aansluitende trein naar Den Helder.

En dan is het ineens nazomer. De zon staat een stuk lager, schijnt minder intensief en de vochtige atmosfeer ruikt al een beetje naar najaar.

Voor ons is het voordeel van veel reizen dat we snel ‘zijn’ op de plek waar we ons bevinden. Dus niks nadenken of ‘eerst ff acclimatiseren’. Zo werden we beiden gebeld om extra diensten te draaien en zonder er over na te hoeven denken zeiden we daarop ja.

Gewoon weer helemaal thuis maar een patatje met een croquet ter ondersteuning mag altijd.

Gisteren las ik twee blogs met dezelfde titel: gember en avocado. 

Vandaag schrijf ik over gember en ....... een klimplant. Want met de afgelopen hittegolf werd het in onze Hollandse residentie met gemak 25 graden en sommige dagen tegen de dertig. En laat dat nu juist temperaturen zijn waar de tropische gember zich heel prettig bij voelt.

De plant schoot, juist tijdens die hete dagen omhoog en maakte extra nieuwe scheuten. Ook zijn de wortelstokken zichtbaar die half boven de aarde komen.

In Spanje deden ze het een stuk minder goed.

O, ja, over die klimplant: die groeit gewoon supersnel.



Het is trouwens heel prettig om thuis te komen in een huis waar planten staan. 

Met groeten Ton

Maar ik wil nog niehiehiehiet

Ja, maar je moet.

Op naar het toch ook wel weer lekkere koelere noorden.

Het was heerlijk om het buitenleven weer te smaken, de bijeneters met hun karakteristieke gekwetter te horen en de zwaluwen de lucht te zien doorklieven. Natuurlijk was er ook het neurotische geblaf en gehuil van de honden van het huis schuin onder ons maar dat probeerde ik gelijk te stellen aan het geschreeuw van de Helderse meeuwen. Er is tenslotte overal wat........

De tuin is, zover de zomer rust het toestaat, onder handen genomen en ziet er weer aantoonbaar uit. De watersystemen draaien per dag een half uur en dat zorg ervoor dat de planten er levendiger bijstaan dan tijdens mijn aankomst. Ook zijn er weer stekken gemaakt en gevonden. Toch kunnen die niet alle verloren schatten compenseren. Alhoewel de kristallen slinger dan weer veel goedmaakt want wat beleef ik daar een plezier aan. Speel zelfs met de gedachte om hem mee naar Nederland te nemen.

Ook meer dan tevreden met het resultaat van de jamcampagne. 47 Potten met citroenjam, die Rick trouwens helemaal niet bitter vond en volgens hem precies smaakte als altijd, druivensap en vijgenjam. Potten had ik tekort maar kreeg er gelukkig voldoende van diverse buren en kennissen.

Vandaag maakte ik nog een laatste rondje langs de vuilcontainers waar ook die voor glas en plastic staan. Al verschillende keren keek ik in de flessenbak om te zien of er potjes inzaten. Meestal niet en toen ik er een paar zag liggen was de container net geleegd en kon ik er met mijn toch best lange armen niet bij. Maar vanmiddag had ik meer dan mazzel. De bak was tot ongeveer halverwege gevuld en er lagen wel twintig potten. SCHOON, MET DEKSELS EN DE ETIKETTEN VERWIJDERD. 

Wel ff in de afwasmachine geweest.

Wel iets minder mazzel zijn we met de Stephanotis want die doet er net een paar dagen te lang over om ons van de geur te doen genieten.

Vanmorgen zaten we al om acht uur buiten. Het is dan nog zalig fris en het ruikt zo lekker kruidig.

Het is toch net een park met al dat groen dat ons omringt, zei Rick.

En ja, zelfs ik begin zo langzamerhand een milde vorm van tevredenheid over het behaalde resultaat te ontwaren.

De nachten zijn hier nog steeds warm en dat we de spinnenwebben zo goed zien heeft niets te maken met dauwdruppels. Volgens mij zijn de kristalletjes die hier zo glinsteren,  plakspul om insecten aan vast te laten kleven. 

Anyway.

Het huis is gekuisd en wij zitten nog even te genieten in de wind van de ventilator met de geur van citronella en de rook van een spiraal.

Met groeten Ton

Van achter kijk je een koe...... ja,ja.

De statistiek geven het aan: blog nummer 1958. Altijd leuk om mijn geboortejaar ergens te zien.

Tja, hadden we beter thuis kunnen blijven?

Vanwege de tuin besloten we in januari dat ik 10 augustus een weekje naar Los Zuecos zou gaan. 

Maar vind je het niet vervelend om daar alleen te zijn, vroeg Rick.

Nou uh, misschien vraag ik wel een vriendin om mee te gaan.

En dat deed ik.

Ze boekte nog dezelfde dag een ticket voor dezelfde vlucht van Ryanair. Helemaal leuk.

Maar toen kwam Corona.

Zo kreeg ik bericht dat mijn heenvlucht gecanceld was maar de vriendin kreeg daarover geen bericht en er stond op haar reservering dan ook nog steeds de originele datum van vertrek.

Dus boekte Rick een nieuw ticket voor 29 juli. Vervolgens kreeg ik bericht dat de terugvlucht een paar uur eerder zou vertrekken en ook daarover kreeg vriendin geen bericht. Op haar reservering stonden nog steeds de originele vertrektijden.

Maar vorige week besloot vriendin om vanwege de hernieuwde uitbraken toch maar niet naar Spanje af te reizen en in plaats daarvan kwam Rick.

Normaal gesproken zou ik hem afhalen van Malaga AirPort maar vanwege het grote teen debacle kwam daar niets van terecht en kwam hij met trein, bus en buurman na een extra reistijd van drie uur in De Klompen aan.

Probeert het universum ons iets te duiden?

En nu? Nu lezen we in de media dat België en Duitsland code oranje afgeven voor Spanje of delen ervan, inclusief de provincie Málaga.

Oei. Als dat maar goed gaat. 

Maar een paar uur later heeft ook Nederland voor sommige delen van Spanje code oranje afgegeven. Gelukkig niet voor de provincie Málaga waar we verblijven. Nu vliegen we komende woensdag maar het verandert per dag.

Het was en is onze eigen keuze geweest dus zullen we daar zonder morren de consequenties van dragen. 

We kunnen ons wel op Schiphol laten testen.

De kans dat we besmet zijn kan eigenlijk alleen maar komen van verblijf op het vliegveld. Hier op het platteland is, net als in het noorden van Nederland, de kans op besmetting niet groot en Rick is één keer van de berg afgeweest en ik drie keer voor de boodschappen en dat alles met mondkapjes.

Vamos a ver. We gaan het zien.

Via het blog kreeg ik een tip om muggen te verjagen. Kruidnagel koken, wat baby shampoo en wat olie erbij en op de huid smeren. Het ruikt heerlijk maar ik zag brutale muggen of muggen die Corona hadden gehad en zodoende geen reuk meer hadden lekker op mijn lijf landen om zich eens lekker te laven aan mijn bloed.

Tja, en nu? 

Malle Pietje vond een aantal maanden geleden een doosje met die spiralen die je aansteekt om muggen te verdrijven. Dus die ook maar aangestoken en daarnaast nog een citronella kaars gekocht.

Die drie middelen samen lijken te werken.

 

Met de teen gaat het verbazingwekkend goed en ik knoei al weer wat in de tuin. Vandaag kreeg ik een grote Strelitziaplant en tien jampotten. Dat geeft weer een paar klusjes.

En mocht er ineens een lockdown afgekondigd worden hebben we in ieder geval vijgenjam voldoende.

De foto is van een spinnenweb waarvan ik de vorm nooit eerder zag: een mooi gevormde halfronde zak.

Met groeten Ton

Tranen

Het gaat ook wel eens verkeerd.

Gisteravond maakte Malle Pietje nog een ronde langs de containers en was zeer tevreden met de opbrengst. Vijf zakken afgemaaid gras, een geglazuurde schotel voor onder een buiten pot, mooie Canna stekken en een hoekvormig aquarium. 

Thuis gekomen eerst het gras in een border uitspreiden en bewateren en daarna de stekken oppotten. 

Tja en dat aquarium? Een mooie stekbak of om een mini ecosysteem in te maken. Dan moet er wel een afdek plaat opkomen. Gelukkig heb ik nog stukken plexiglas in de grote buitenkast staan. Dus rommelde ik wat in de kast om zo’n plaat te bevrijden achter een stuk tafelblad vandaan. Valt dat tafelblad uit de kast en beland bovenop mijn grote teen. Omdat ik op blote voeten liep kwam de klap flink aan.

Vloek ik bij het minste of geringste de duivel uit de hel riep ik nu alleen keihard auwwwwww en rende meteen naar binnen voor een ijskompres en een snuifje om een bloeding tegen te gaan.

Anyway, ik sliep allerberoerdst en kon vanmorgen nauwelijks lopen en.....ik moest Rick vanmiddag van Malaga airport ophalen. Dat ging niet lukken. 

Gelukkig wilde de buurman dat doen en zo kon ik de hele dag op bed of bank lezen en slaap inhalen.

De teen ziet er al blauw uit.

 

Vanmorgen hing er dikke mist in de dalen.

Het deed me aan Oostenrijk denken.

De mist komt en gaat in vlagen. Tussen deze foto’s zit maar twee minuten.

De huizen staan op eilandjes in de mist. Niet alleen ziet het er prachtig uit. Het was ook nog eens heerlijk koel.

Er is hier een lagedrukgebied en dat geeft bewolking en dat is niet zo fijn als je de ‘tranen van San Lorenzo’ zoals de Perseïden hier genoemd worden, wilt zien. Niet één traan zag ik. Vanavond opnieuw proberen.

Met groeten Ton

Sluitend bewijs

Elk jaar opnieuw vind ik dit een van de leukste zonsondergangen.

Het nadeel van niet zo secuur zijn is dat ik meestal niet weet of vergeet van welke plant of boom ik zaadjes meenam. Dus tja, wat is dit nu voor boom?

Rick vond het op een acacia lijken en eigende hem toe en wist ook waar hij hem geplant wilde hebben: vlak voor het grote raam.

Daar staat hij.

Mooi fijn blad en vorige week kwam er zo’n zacht wollig bloemetje. Een echte Acacia.

Tot me iets opviel.

Een Acacia sluit zijn blaadjes niet als het donker wordt en deze wel. Dus na grondig onderzoek denk ik bijna zeker dat het een Albizia is.

Zowel de bloemen, blad en het fenomeen van de sluitende blaadjes wijzen daarop. 

De hele dag was het bewolkt, warm en benauwd. Soms ging het even hard waaien en leek het wel of het zou kunnen gaan regenen. 

Aan het einde van de middag ontstonden er flinke onweerscomplexen waarvan er een zelfs een boven De Klompen hing.

En ja, daar vielen een paar spetters uit. Jammer maar daar bleef het bij.

Wel zag ik al spiedend rond huis en tuin dat er bloemknoppen in de Stephanotis komen. Een herkansing om de heerlijke geur te ruiken maar is een week genoeg?

 Met groeten Ton

Te smerig voor woorden

Tijgermuggen. Wat een ellende. 

Gewone muggen zijn al niet fijn maar die steken pas tegen de avond.

Tijgermuggen daarentegen zijn de hele dag onprettig aanwezig. En wat ook nog is. Een gewone mug lijkt zich bij het landen op een lekker mens eerst even te oriënteren voordat ze steekt waarin je dan net even tijd hebt om een rot klap te verkopen.

Tijgermuggen komen aan, landen en steken. 

Maar waar komen die krengen dan vandaan, wilde Rick weten. Het is toch kurkdroog.

Weetikut.

Vanmiddag plukte ik een beetje aan een struik en binnen de kortst mogelijke tijd was ik tig keer gestoken. Het stikte er van de muggen.

Nu staat onder die struik de emmer met de picudo rojo val. Ik tilde de deksel op en zag wel een miljoen larven en honderden muggen die als een wolk de emmer uit zag schieten.

Oei, ja. Muggen hebben stilstaand water nodig voor de voortplanting.

Eigenlijk heb ik dit probleem al eerder aangepakt en deed ik wat biologisch gif in het water zodat de picudos Rojos en de muggenlarven meteen doodgaan als ze in het water komen. Maar dat maakt geen deel uit van een wekelijkse routine. En dat zou het wel moeten zijn want dat gif is met een week uitgewerkt.

Wat nu?

Ff op internet gekeken en een laagje olie op het water zorgt ervoor dat de muggenlarven stikken. De Picudos trouwens ook. Niet fijn maarrrrrrrr........

De kleur van de emmer doet er al geen goed aan maar het is een poel des verderfs.

Niet alleen de tuin trok me naar Los Zuecos. Ik wilde ook graag vijgenjam maken en de Perseiden zien.

De vijgen mag ik plukken bij een Deens echtpaar dat aan het begin van ons weggetje woont. Vanwege Corona is er trouwens niemand van die familie aanwezig dus ga ik er maar vanuit dat de toestemming ook dit jaar geldt. Wel heb ik een klein probleem: door onze afwezigheid heb ik onvoldoende potjes.

Gistermiddag ging ik op viste bij een Nederlands echtpaar en daar kreeg ik vijf flinke potten en........ en bak vol rijpe paarse vijgen.

Dus kon ik vanmorgen aan de slag.

Ik kookte twee pannen. Een met geelgroene vijgen die ik gisterochtend had geplukt en een met de paarse die ik kreeg.

Het verschil is te zien.

Maar nog had ik onvoldoende potjes. En nu?

Een lege waterfles bracht uitkomst. Ben wel nieuwsgierig hoe ik de nogal dikke purée er uit ga krijgen.

De komende dagen moet Malle Piet de glascontainers maar eens bezoeken.

Met groeten Ton

Een groen oog

Nu het gros van de tuin een grove opknapbeurt heeft gehad komen er minder in het oog springende zaken naar voren.

Vertel me nu eens: hoe staat de tuin er eigenlijk voor, vroeg Rick me gisterochtend.

Bloeit er nog wat?

Nou eigenlijk niet.

En dat is eigenlijk iets wat we ons nooit lijken te gaan beseffen: de tuin staat hier in de zomer in de wachtstand. Net zoals dat in Noord Europa in de winter het geval is.

Natuurlijk zijn er wel planten die nu bloeien in Spanje maar die heb ik niet in de tuin. Maar de zomer is niet de mooiste tijd voor de tuin. Dat is eerder na het vallen van de eerste regens in september of oktober of in het voorjaar.

Twee weken geleden in de hortus vroeg ik aan de hortulanus of ik een stek zou kunnen krijgen van de Crinum. Want er stonden drie hele grote potten vol waarvan ze zei dat ze nog niet wisten wat er mee te doen. Dus kan ik er in het najaar een paar krijgen.

Nadat ik Rick’s vraag ontkennend had beantwoord ging ik later, waarschijnlijk met andere ogen, de tuin in.

En het is ook eigenlijk niet goed te zien.

Maar onder de takken van de Ceder staan mooie roze bloeiende kelken. Crinum. Ik wist niet eens dat ik ze had. 

Het zijn zaalingen van zaden die ik meenam uit Japan.

Ook meteen weer een bewijs dat planten die in gedeeltelijke schaduw staan het veel beter doen dan die in het felle zonlicht staan.

Door de jaren heen sleepte ik honderden planten, stekken, zaden en weet ik niet wat allemaal naar Los Zuecos. 

Meestal zijn het planten of stekken in een deplorabele staat. Velen overleven niet ondanks mijn liefdevolle verzorging, kennis of het gebrek daaraan.

Zo nam ik ooit een Monsteria mee. Een stek uit de container. Ik potte hem op en hij leek het te gaan doen waardoor ik het veilig genoeg achtte hem in de volle grond te zetten. 

Het leek me leuk als hij door de kruin van een parasolden zou gaan groeien. Maar het wilde niet zo.

Kwarren en kwijnen deed ie en vorig najaar gaf ie de geest. 

Ik liet de stronk staan zodat de wortels in de grond tot compost zouden kunnen vergaan.

En wat keek me vanmorgen aan? En mooi nieuw groen oog.

De plant is dus gered door een permacultuurprincipe. 

En ik helemaal blij.

Er wordt gezegd dat werkelijk geluk van binnen zit en niets van buiten nodig heeft. Maar soms heb ik toch iets van buiten mezelf nodig.

Ook deze hibiscus komt uit de container. Oorspronkelijk waren het er twee maar een haalde het niet en deze is inmiddels aan zijn tweede standplaats bezig en hij doet het hier goed in de volgestorte voormalige vijver.

Hier zitten dus bloemen in maar bovenstaande is voor de helft opgegeten door waarschijnlijk een sprinkhaan.

Maakt deze is prachtig en er komen er meer.

Net belde Rick met een verassing. Ook hij komt naar Spanje. Hij ruilde een paar diensten en komt woensdag aanstaande. Ook dat maakt me blij.

Ook blij met de druif die ik vorig najaar plante en na een gulle watergift toch uitloopt.

Met groeten Ton