Het is even schakelen

We waren een weekend op de hei. En op een boot, een oud turfschip om precies te zijn. Bij Barry en Monique die twee jaar geleden naar Rome liepen.

De Annie, uit 1912. Een berucht jaar voor schepen. De Annie strandde trouwens pas 15 jaar geleden en dient nu als verblijf voor mensen die gestrand zijn en een paar weken een plekje nodig hebben.

Niet dat wij in die categorie vallen maar we mochten er wel een nachtje slapen. En sliepen er heerlijk rustig.

Met uitzicht op Spek en Lap.

Na een middag bijpraten en een heerlijke avond wokken was het zondag tijd voor een rondje hei. Een natuurgebied en een van de laatste plekken waar hoogveen groeit.

Het gebied wordt groter door aankopen van omliggende akkers die worden afgegraven en teruggebracht tot veen gebied. Bovenstaand veld is vrij recent aangekocht.

De werkzaamheden die hier plaatsvinden zijn om het water niveau te reguleren.

Dit veld is al wat langer geleden natuur geworden en dat is te zien aan de bomen en de hoeveelheid heide.

Mooi om te zien hoe snel de natuur zich hersteld. 

Waterjuffer.

Het hield nog wel wat om naar de Duitse grens te rijden. We mochten de  auto lenen van Sopraan en reden zaterdagochtend eerst naar de introductie van Rick’s  koordirigenten opleiding. 

Wat schakelt die auto raar, zei ik tijdens een worsteling om hem bij het stoplicht in zijn eerste versnelling te krijgen. Komen we hiermee naar Erica?

Toch maar even langs Sopraan om te vragen of dat wel goed is.

Nee dus. Een al wat langer spelend probleem met de koppeling. Er werd gebeld met monteur en na een minuut of vijf kwam het verlossende woord: het is geregeld.

Komt de monteur hem dan nu repareren, vroeg ik.

Nee jullie mogen de auto van mijn dochter gebruiken.

Kijk het universum werkt ook als er niet wordt gewandeld.

Dank Sopraan en dochter.

Schakelen doen we nu ook. Met het verklaren van heel Spanje tot code oranje kunnen we niet naar De Klompen afreizen en dat valt me wel wat zwaar op de maag.

Met groeten Ton