Oogst

De eerste dagen in de Klompen bekijken we alles met nieuwe ogen en verwonderen we ons over het prachtige uitzicht, de rust, het groen in de tuin, de bijeneters in de lucht en het heerlijke weer.

Misschien zie ik dit niet met nieuwe ogen maar dit is wel de eerste keer dat er zulke trossen druiven aan de struik hangen. En niet één, er hangen er wel een stuk of tien. Dat is dan een tegenhanger van de opbrengst van de amandelen want ik plukte niet meer dan honderd noten van de boom

Deze druiven ga ik drogen zodat we in de winter nog van ‘eigen’ tuin kunnen eten.

Bovenstaande druiven zijn om vers te eten. En dat doen we ook. Elke morgen zitten in ons portie fruit met yoghurt, vijf druiven. En ze zijn heerlijk.

Zo zagen de stekken en zaailingen eruit toen we in juni naar Nederland vertrokken.

Zo zag het eruit toen we gisterochtend een tuinrondje maakten.



Daar houd ik van: lekkere snelle groeiers. Vooral met die bomen rechts ben ik helemaal blij. Die zijn dus ongeveer 80 centimeter groter geworden.

Ik ben dan ook helemaal tevreden met de waterbak die ik speciaal voor de de stekken heb gemaakt. Het heeft goed gewerkt.

Gistermiddag gingen we op visite bij vrienden in Arenas. Met de auto reden we de nogal bochtige route door het binnenland. Niet mijn favoriete weg. Liever neem ik de route via Vélez Malaga. Dus toen ik zonder tegenwerpingen Rick’s vraag, doen we de toeristische route? Met ja beantwoordde keek ie wel een beetje verbaasd.

Maar........ De vrienden hebben hun huis verkocht en het was dus de laatste keer dat we de weg hoeven te rijden en daarmee de laatste kans om een foto te maken van dit Japans aandoend tafereel.

En jaaaaaa, ik kon vandaag weer gratis shoppen bij de containers.

Negen grote zakken met tuinaarde stonden naast de grote afval bak. 

Waarschijnlijk heeft iemand de aarde in een plantenbak vernieuwd en de oude dus gewoon weggegooid. Verspilling, denk ik dan. Natuurlijk moet je de aarde van een pot of plantenbak verversen of bemesten voor een goede groei. Maar de ‘oude’ potgrond is daarmee nog heel goed bruikbaar in de tuin.

Hier zit een kuil in de border. Ooit ontstaan toen we de overgang van de oude naar de nieuw tuin wat speels wilde maken. Maar er wil niks groeien omdat de ondergrond zeer rotsachtig is en er nauwelijks losse aarde op ligt.

Dus eerst het mulch materiaal weg geharkt.

De kuil gevuld met aarde en, tot groot verdriet van Rick, de boel weer afgedekt met het droge strooisel

.


Tja en dan zie je nauwelijks verschil maar wat kan ik dan tevreden zijn en zie in gedachten de toekomstige border al floreren.

Geen idee welke soort het is maar wat een prachtige vlinder.

Met groeten Ton

Koel

We zijn er weer.

En zelfs al helemaal geland.

Eerst maar eens een rondje om het huis.

De Jasmijn heeft dus goed gebloeid en doet dat nog steeds.

Maar dat vraagt wel een bezemrondje. Trouwens wat later werd er ook nog gesproeid en gedweild.

Niet alleen wij zijn ingecheckt, ook al wat vroege insecten zitten in het hotel. Sommigen zijn trouwens ook al weer weg aan die open voordeuren te zien.

Ja en de vijgen vroegen om directe actie. Dus raapte ik wat volledig gedroogde vruchten op die er ongeschonden uitzagen en plukte ik de rijpe en zelfs de overrijpe.

Maar, dat was toch te weinig voor een jam maak actie en liep ik naar Deense buren wat verderop om drie kilo gele vijgen te plukken.

Kijk, dan is dat vast maar binnen.

Een goed bestede dag. 

De vriend die ons gisteravond afhaalde van het vliegveld vertelde dat het, tot zover in ieder geval, een koele zomer is. En met de bewolking die er vanmorgen hing zou dat zomaar kunnen. 

Met groeten Ton

Vrijwilligers. Het zijn net mensen

Vrijwilligers. Goed volk maar het zijn net mensen.

De afgelopen weekenden waren we beiden druk in hortus en hospice. Vleugels krijg ik er van. 

Toch sloop vorig weekend een slecht humeur bij mij naar binnen. Ik mopperde over gewone zaken, was humeurig tegen Rick, had geen zin om iets te ondernemen en zelfs sudoku's maken kwam mijn keel uit.

Heb ik iets gedaan waar je van uit je humeur bent? Vroeg Rick.

Nu is dat altijd de verkeerde vraag als ik in mijn meut mode ben en zeer tegen de gewoonte in ging ik dan ook bozig slapen. Poor Rick.

Na een goede nachtrust wil het wel eens gebeuren dat er een helder moment voorbij de getroebleerde gedachten komt en kon ik zien wat de oorzaak van mijn slechte humeur was.

Vrijwilligers zijn goed volk maar het zijn ook gewoon mensen. Dus wordt er ook wel eens geroddeld, gemopperd op de gang van zaken, zaken waarvan men vindt dat ze anders geregeld zouden moeten worden. Ach men kan over alles wat vinden. Mijn gevleugelde uitspraak is dan vaak: wat jij vindt, breng je maar bij de politie.

Anyway. Op één dag trof ik zowel in hospice als hortus zeer kritische vrijwilligsters. Er werd flink getetterd over van alles en nog wat. Ik probeer dan wat af te zwakken of mijn kijk op de zaken in te brengen maar laat het in grote lijn over me heenkomen. En dat doet wat met me. Ik wordt er moedeloos van, krachteloos en geeft me het gevoel dat wat we doen als vrijwilligers eigenlijk een farce is. We doen wel goed maar daaronder zit een berg aan ergernis. Hoe eerlijk of oprecht zijn we dan? 

Wat doe ik hier, is de gedachte die bij mij naar bovenkomt.

Heerlijk als ik duidelijkheid krijg. Het heeft deze keer dus niet zo veel met mezelf te maken anders dan dat ik me laat ontkrachten door mijn gedachten en met dat komt mijn normale ik weer boven drijven.

Toen ik dit gister aan mijn collega vrijwilliger vertelde zei ze daar ook wel tegenaan loopt. “Ik zeg dan rustig dat het geen zin heeft om dit tegen mij te zeggen. Dat je klachten alleen kunt wegnemen door met de betreffende of verantwoordelijke personen te gaan praten”. 

En om dit eerlijk en rustig te zeggen valt me lang niet altijd mee hoor,  zei ze.

Daar kan ik wat mee.

Wat doen we nog meer?

Kraamvisite op Texel. Als je het zo kan noemen.

Mooie luchten in de Helderse haven.

Eerder kocht ik al een touw met plastic worsten.

Waar de drie maanden oude boreling helemaal op los ging.

Het leek wel een dansende Derwish.

Nee dan maak je niet gemakkelijk een scherpe foto.

En het aandoenlijke snuitje kwam al helemaal niet in beeld.

Met groeten Ton

Afschrikwekkend

De laatste week in Nederland staat in het teken van ‘nog ff dit en dat’.

We hadden vier heerlijke weken in Velsen Noord. We genoten van de tuin, de bramen, de lounge bank, het ijsblokjes apparaat en bovenal van het meer dan goddelijke zomerweer. Het leek wel vakantie: klinkt het uit de mond van iemand die al bijna zijn halve leven vakantie heeft.

Maar komende dagen is de agenda dicht getimmerd met afspraken. Nu kan het nog. Mezelf even helemaal onderdompelen in sociale bezigheden en contacten. Hospice en hortus worden nog frequent aangedaan. Ook een paar repetities met Zinco, want als twee van de zangers negen weken in Spanje verblijven zijn er nog maar een beperkt aantal oefenavonden over tot 9 december. Er komen nog een paar vrienden langs en zelfs enkele etentjes staan op het menu. Kortom: misschien een beetje overkill maar dat wordt wellicht gecompenseerd tijdens ons verblijf in Andalusië waar tot nog toe alleen zus op de gastenlijst staat.

Tata, tataaaaaa.

Dit is de nieuwste aanwinst voor Spanje want de voelsprieten staan inmiddels wel weer die kant op.

Want ja, dat is nou weer zo leuk van het werk in een hortus: er zijn heel veel plantjes. Zo kreeg ik dus niet alleen bovenstaande Citrus maar ook de toezegging van een paar stekken van onderstaande Iris.

Vanmorgen was mijn taak om onkruid langs de rivier in de Japanse tuin weg te halen. Heerlijk met mijn handen in de aarde, zonnetje scheen, wind ruisend in de bomen, vogels floten en de karpers sprongen steeds boven het water uit. Hoe blij kan je worden? 

Toch is er altijd wel iets dat het paradijselijke gevoel tempert.



Tja.

Het onkruid onder de citroenboom werd ook verwacht verwijderd te worden.

Oeps. De doornen zijn inderdaad gelijk dolken.

Sommigen zo lang als mijn vinger. Dus staat het onkruid nog lekker onkruid te wezen en heb ik bedongen dat ik de struik in november aan de onderkant mag opensnoeien.

Met groeten Ton

Regenlaarzen

Een paar weken geleden aten we bij een vriendin een heerlijke hartige taart. Omdat Rick zonder morren de eveneens toegevoegde olijven opat EN TOEGAF DIE TOCH WEL LEKKER TE VINDEN, maakte ik een foto van het recept.

En zo horen wat mij betreft recepten te zijn: niet te precies dus met voldoende ruimte voor eigen smaak en inbreng.

Omdat de baasjes van Pien vanavond thuiskomen wilde ik een flinke taart bakken zodat bij eventuele ‘lekker trek’ er nog een stukje over zou zijn.

Dus bakte ik een berg courgette, paprika en aubergine, want wil veel groenten, en een gezonde portie chorizo. Voegde nog een uitje toe, wat gedroogde tomaten, olijven en Italiaanse kruiden. Vulde vervolgens de blindgebakken bodem, strooide de fetablokjes erover en overgoot het geheel met het ei / roommengsel. Half uurtje in de oven en voilà.

Smikkelen.

Zeer goed geslaagd. En ja, er is voldoende over.

Het huis is gekuist, Pien geborsteld en als welkom staat er een bos bloemen en....

omdat de herfst al is te ruiken stonden de eerste bolchrysanten bij de bloemist.

Afgelopen weekend waren we, om alvast weer wat te wennen, in onze Helderse residentie. Zowel Rick als ik deden twee diensten in Hospice en Hortus.

De hospice is uitgebreid met vijf kamers. Het gaat als eerste hospice in Nederland ook gasten opnemen die nog curatieve zorg krijgen. En de kamers zijn inmiddels helemaal klaar en ingericht. Allen met een eigen badkamer en klein keukentje. Het is prachtig geworden.

Ik zeg: als je nou toch......... dan maar liever in een mooie en liefdevolle ambiance.

.

Zondag hielp ik Rick ook nog bij zijn dienst in de hortus en maakte deze foto van deze paddenstoelen.

Tja, ook deze woning is er helemaal klaar voor. Via deze Dinolaarzen kan het overvloedig verwachte regenwater snel weglopen.

Met groeten Ton

Gastronomische winter

Een paar jaar geleden zaten we met buren in Spanje op een terras. Het was half augustus en nog een graad of 30.

You can smell autumn, zei de Canadese buurvrouw.

Ja, dacht ik: l.u.l maar lekker.

Maar een paar jaar later moest ik toch toegeven dat ze achteraf helemaal gelijk had. Alleen rook ik het toen niet. Inmiddels merk ik ook halverwege augustus dat ondanks dat het dan nog heel heet en droog is er toch onmiskenbaar een nieuwe geur in de lucht hangt. 

En voor de Spanjaarden begint de winter sowieso op 1 september 

Elk jaar is er weer gemor als de eerste pepernoten in september in de winkels verschijnen.

Ook ik vertikte het jaren lang om ze te kopen voordat de Sint in het land was. Tot ik me realiseerde dat ik, met de door mij zelf opgelegde boycot, mezelf het meest last bezorgde. Als eerste de steeds terugkerende irritatie bij het zien van de zakken met noten met de daarbij horende verontwaardiging als ik mensen zag die pepernoten in hun karretje gooiden. Ten tweede de zelfkasteiding van het onderdrukken van mijn eigen verlangen om op de bank samen met een beker chocolademelk een bak pepernoten naar binnen te werken.

Maar zag ik dan pepernoten in de winkel? 

Nee. Wel iets anders waar sommigen zo vroeg in het seizoen van gruwen: Spruitjes.

Elke dag is er de vraag: wat eten we vandaag? En na de overweldigende hoeveelheden rauwkost die we week in en uit hebben gegeten tijdens het hete weer was het tijd voor wat change.

Dus stelde Rick vorige week voor om spruitjes te eten.

Maar die zijn er nog niet hoor, zei ik.

Maar tot grote vreugde is de gastronomische winter begonnen en ik voorspel dan ook dat binnen enkele dagen de pepernoten zullen volgen. En ook die ga ik kopen voordat we naar zomersheet Spanje gaan waar de herfst dan al lang is te ruiken.

Maar eerst maakte ik spruitjesstampot met banaan en zoete aardappel. 

Ja, zo kan je straatstenen lekker maken, zou mijn moeder zeggen.

Spruitjes en de zoete aardappel gaar koken.

Banaan fijn snijden.

Als spruiten en aardappel gaar zijn, banaan toevoegen en even licht stampen. Ik houd van een wat grove stampot.

Een jusje maken door wat sambal en kerrie te smoren in olie. Beetje water er bij en op smaak maken met sojasaus.

Het recept komt uit een vegetarisch kookboek dat nog stamt uit de tijd dat we vegetarisch aten.

Maar dat hielden we niet vol dus zat er ook vandaag een schnitzel bij.

Heerlijk.

Met groeten Ton

Smullerette

Het is niet alleen druk in de pindakaaspot ook de kachel wordt veel bezocht.

31 Juli deed ik een nieuwe pot pindakaas in het houdertje waar direct druk van werd gepikt. Meestal hing de hele familie van vijf mezen in de buurt.

En of het nu kwam vanwege die drukte maar opnieuw zat er een mees in de kachel.

Zwarte Piet vloog met veel kabaal de kamer door en liet zich niet zomaar oppakken. Nadat Rick een foto had gemaakt liet ik deze pittigerd los en toen ik weer terug het huis inliep zei Rick: er zit weer een vogel in de kachel. Dat was ook zo en die vliegt inmiddels ook weer rond de pindakaaspot.



Afgelopen maandag was ook de nieuwe pot leeg en haalde ik meteen een hele verse nieuwe.

Waar ook, al waren ze uitgehongerd, op werd aangevallen.

En toen begon het te knagen bij me: wellicht is het niet goed is om mezen volledig op een dieet van pindakaas te zetten: want wat eenzijdig. Maar omdat het me ook niet raadzaam leek om de toevoer tot gemaksvoedsel abrupt te stoppen draaide ik de pot om.

 Dat zorgde voor ongeloof en .... onrust.

Inmiddels is de rust weergekeerd en morgen gaat de smullerette weer een paar uur open.

Met groeten Ton

Ben er al weer zat van

Niet alleen ben ik een zondagskind maar ook een zomerkind.

Mijn gehoor gaat wat achteruit. Toch hoorde ik gisterochtend een soort gekraak. Maar toen ik aandachtig luisterde hoorde ik niets meer. Dus ging ik verder met waar ik mee bezig was.

Ineens spitste Pien haar oren en inderdaad, ik leek toch ook wat te horen. Een soort geritsel. 

Ik hoefde niet op onderzoek uit want Pien stond al met haar snuit tegen de kachel aangedrukt.

Blijkbaar een muis of vogel die via de schoorsteen in de kachel was gekomen.

Ik opende het deurtje maar er kwam niets uitgevlogen of gerend. Dus haalde ik de berg aanmaakhoutjes uit de kachel om te zien waar het beest zat. Niets. Wel hoorde ik geritsel.

Kan je de schoorsteen er niet afhalen, vroeg Rick. Maar dat vond ik te ver gaan.Wel zag ik onder de pijp een luikje dat geopend kan worden. Daar kwam wel veel roet uit maar...... geen dier te zien.

In de loop van de dag nog een paar keer gekeken of ik wat kon doen voor de gevangene.

Vanmorgen wilde ik toch weer een poging wagen want vind het vreselijk als een beest van honger om komt. Ik opende het deurtje en vloog er een mees uit. Pien vloog op haar beurt als een dolle weer achter de vogel aan.

Eerst de hond naar buiten geduwd en toen kon ik de gedesoriënteerde mees zonder probleem oppakken. Buiten gekomen blies ik er voorzichtig eerst een zooitje roet van af en een stofwolkje dat onder de bank aan haar pootjes was blijven plakken.

Vervolgens zette ik het in het bos op een hoop met takken die ik vorige week uit de tuin heb gesnoeid. Daar bleef ze rustig zitten. Wel een minuut of dertig waar in ik een paar keer kwam kijken of het goed ging en uiteindelijk was de vogel gevlogen. 

Ik weet het: ik moet niet zeuren na al het prachtige weer. En ik weet dat de natuur water nodig heeft en dat ik van deze twee regenachtige dagen echt niets ernstig oploop. Maar ik ben het eigenlijk al zat.

En ja, ik heb mezelf echt goed vermaakt want vind het heerlijk om b.v. zo’n koffie machine even helemaal tot in de puntjes op te poetsen. Misschien wel omdat ik dat niet steeds hoef te doen of dat het voor een ander is.

Lekker Zen ook.

Maar morgen graag weer zon.

Met groeten Ton

Klim naar de hemel

Als milde hoogte vrezer vond ik het nogal wat.....

de klim naar de hemel.  Zeker tijdens het gedraai op de trappen.

Maar als ik mezelf voorhoud dat het gewoon veilig is en dat er al duizenden mensen voor mij zijn gegaan, kan ik knieën recht houden.

En ja hoor, halverwege kwam Jan Natsok al even langs. Bij het zien van de oude stenen die zo hoog in het gebouw zijn aangebracht en die na gemetseld te zijn bijna nooit meer van zo dichtbij door mensen zijn aanschouwd, voelde ik me even een middeleeuwer.

Nou ja, ik kan door alles geraakt worden.

Eenmaal boven op het toch wel stevige plateau is het eigenlijk gewoon feest. Heerlijk hoog boven alles. Licht, lucht, ruimte en wat een uitzicht. 

De koepel van de Willibrordusstichting in Heiloo met verder op de achtergrond Tatasteel. 

Een rondje om de toren om ff lekker alle richtingen op te kijken.

Over de nok richting duinen. 

De molen van Piet. 

Zicht door de Langestraat met op de voorgrond de toren van het stadhuis en in de verte het Noord Hollandsch kanaal. 

De steigers staan ook in het gebouw en zo konden we de beschilderingen op het gewelf goed bekijken. Nou uh goed? 

We blijven cultuurbarbaren.

Wel goed zichtbaar is hoe hoog en groot zo’n bouwwerk is.

Tja en dan sta je een half uur later weer gewoon met beide benen op de grond en was het tijd voor wereldlijke zaken en genoten we samen met zus van een heerlijke lunch.

Met groeten Ton