Vrijwilligers. Het zijn net mensen

Vrijwilligers. Goed volk maar het zijn net mensen.

De afgelopen weekenden waren we beiden druk in hortus en hospice. Vleugels krijg ik er van. 

Toch sloop vorig weekend een slecht humeur bij mij naar binnen. Ik mopperde over gewone zaken, was humeurig tegen Rick, had geen zin om iets te ondernemen en zelfs sudoku's maken kwam mijn keel uit.

Heb ik iets gedaan waar je van uit je humeur bent? Vroeg Rick.

Nu is dat altijd de verkeerde vraag als ik in mijn meut mode ben en zeer tegen de gewoonte in ging ik dan ook bozig slapen. Poor Rick.

Na een goede nachtrust wil het wel eens gebeuren dat er een helder moment voorbij de getroebleerde gedachten komt en kon ik zien wat de oorzaak van mijn slechte humeur was.

Vrijwilligers zijn goed volk maar het zijn ook gewoon mensen. Dus wordt er ook wel eens geroddeld, gemopperd op de gang van zaken, zaken waarvan men vindt dat ze anders geregeld zouden moeten worden. Ach men kan over alles wat vinden. Mijn gevleugelde uitspraak is dan vaak: wat jij vindt, breng je maar bij de politie.

Anyway. Op één dag trof ik zowel in hospice als hortus zeer kritische vrijwilligsters. Er werd flink getetterd over van alles en nog wat. Ik probeer dan wat af te zwakken of mijn kijk op de zaken in te brengen maar laat het in grote lijn over me heenkomen. En dat doet wat met me. Ik wordt er moedeloos van, krachteloos en geeft me het gevoel dat wat we doen als vrijwilligers eigenlijk een farce is. We doen wel goed maar daaronder zit een berg aan ergernis. Hoe eerlijk of oprecht zijn we dan? 

Wat doe ik hier, is de gedachte die bij mij naar bovenkomt.

Heerlijk als ik duidelijkheid krijg. Het heeft deze keer dus niet zo veel met mezelf te maken anders dan dat ik me laat ontkrachten door mijn gedachten en met dat komt mijn normale ik weer boven drijven.

Toen ik dit gister aan mijn collega vrijwilliger vertelde zei ze daar ook wel tegenaan loopt. “Ik zeg dan rustig dat het geen zin heeft om dit tegen mij te zeggen. Dat je klachten alleen kunt wegnemen door met de betreffende of verantwoordelijke personen te gaan praten”. 

En om dit eerlijk en rustig te zeggen valt me lang niet altijd mee hoor,  zei ze.

Daar kan ik wat mee.

Wat doen we nog meer?

Kraamvisite op Texel. Als je het zo kan noemen.

Mooie luchten in de Helderse haven.

Eerder kocht ik al een touw met plastic worsten.

Waar de drie maanden oude boreling helemaal op los ging.

Het leek wel een dansende Derwish.

Nee dan maak je niet gemakkelijk een scherpe foto.

En het aandoenlijke snuitje kwam al helemaal niet in beeld.

Met groeten Ton