Afschrikwekkend

De laatste week in Nederland staat in het teken van ‘nog ff dit en dat’.

We hadden vier heerlijke weken in Velsen Noord. We genoten van de tuin, de bramen, de lounge bank, het ijsblokjes apparaat en bovenal van het meer dan goddelijke zomerweer. Het leek wel vakantie: klinkt het uit de mond van iemand die al bijna zijn halve leven vakantie heeft.

Maar komende dagen is de agenda dicht getimmerd met afspraken. Nu kan het nog. Mezelf even helemaal onderdompelen in sociale bezigheden en contacten. Hospice en hortus worden nog frequent aangedaan. Ook een paar repetities met Zinco, want als twee van de zangers negen weken in Spanje verblijven zijn er nog maar een beperkt aantal oefenavonden over tot 9 december. Er komen nog een paar vrienden langs en zelfs enkele etentjes staan op het menu. Kortom: misschien een beetje overkill maar dat wordt wellicht gecompenseerd tijdens ons verblijf in Andalusië waar tot nog toe alleen zus op de gastenlijst staat.

Tata, tataaaaaa.

Dit is de nieuwste aanwinst voor Spanje want de voelsprieten staan inmiddels wel weer die kant op.

Want ja, dat is nou weer zo leuk van het werk in een hortus: er zijn heel veel plantjes. Zo kreeg ik dus niet alleen bovenstaande Citrus maar ook de toezegging van een paar stekken van onderstaande Iris.

Vanmorgen was mijn taak om onkruid langs de rivier in de Japanse tuin weg te halen. Heerlijk met mijn handen in de aarde, zonnetje scheen, wind ruisend in de bomen, vogels floten en de karpers sprongen steeds boven het water uit. Hoe blij kan je worden? 

Toch is er altijd wel iets dat het paradijselijke gevoel tempert.



Tja.

Het onkruid onder de citroenboom werd ook verwacht verwijderd te worden.

Oeps. De doornen zijn inderdaad gelijk dolken.

Sommigen zo lang als mijn vinger. Dus staat het onkruid nog lekker onkruid te wezen en heb ik bedongen dat ik de struik in november aan de onderkant mag opensnoeien.

Met groeten Ton