Niets van dat hijgerige

Met gasten kijk ik weer met frisse blik naar de inmiddels voor ons ‘gewone’ dingen.

Vandaag een excursie naar Nerja.

Best wel touristisch was de opmerking na de eerste blik op het Balcon de Europa.

En ja, het is er best wel druk. Er zijn veel winkeltjes, er staan vaak wat straatmuzikanten en er worden veel foto’s gemaakt.

Toch werd het oordeel na een rondje dorp bijgesteld. 

Het is best wel druk maar de atmosfeer is eigenlijk heel gemoedelijk en rustig, niets van dat hijgerige: com in mai sjop.

En wat was het weer een prachtige zonnige dag.

Op de foto met Alfonso 12.

Het helderblauwe water van de Middelandse zee is echt zo helder dat je de vissen er in kan zien zwemmen. Nou, in het echt dan.

Als je zo op dat balcon staat en langs de kust kijkt weet je zeker dat je niet in Nederland bent.

Na al de touristische indrukken tijd voor een salade.

Is dat nu niet gezond?

De foto van de driedubbele ijsbollen hoorn laat ik maar achterwege.

Met groeten Ton

Niet leuk

Niet omdat we uitgepraat zijn maar om de stembanden rust te gunnen was het tijd voor klussen.

Rick vond het niet leuk maar ik vind dat de grote Yucca bij de voordeur weg moet om eventuele schade aan de leidingen die daar lopen te voorkomen.

Het leek me beter om dan maar te wachten tot hij in Nederland zou zijn zodat hij de slachtpartij niet zou zien.

Wel heerlijk om hulp te hebben want het was best een flinke klus.

Voor de klus.

Na de klus. De klompen zijn weer te zien. Duidelijk is dat de rode punten totaal verbleekt zijn.

De laatste bladeren er nog afgehaald.

Vervolgens vergeten een foto te maken van de plaats waar de stek nu staat.

En wat nu, kreeg ik als vraag.

Uh de Aspisdistra.

Het vroeg wel wat kracht en knipwerk om de kluit te delen.

Met een een abbundance aan stekken als resultaat. Gemiddeld een euro of twee per stek in het tuincentrum. En wat zullen de stekken blij zijn met de ruimte die ze krijgen.

Er werden allerlei klusje uit handen genomen. Gereedschappen werden gehaald, zakken met compost en water.

En de volgende foto is speciaal voor Rick. Is dit de plaats die je bedoelde?

Gisteren kreeg ik de opdracht om stenen te zoeken die tot Lieveheersbeestjes gemetamorfoseerd konden worden. En zoeken kan ik. Dus werd er geschilderd.

Die lusten wel een luis of wat.

Kijk en zo studder je een hele genoeglijke dag vol. Zo lekker dat we de berg niet af hoefden.

Met groeten Ton

We zijn de koning en koningin niet

De regen lijkt al weer lang geleden maar vorige week donderdag zag het er 's morgens vroeg zo uit.

Deed ons heel erg aan Japan denken. Vaak bewolking, mistslierten in de dalen en toch aangename temperaturen.

Dat we aan Japan denken heeft trouwens ook te maken met het feit dat we dagelijks het dagboek van de 88 tempelroute lezen. 

Anyway: het heeft een dag en een nacht flink geregend. 

De kruiwagen die ik had vol geschept met zand dat altijd in een kuil in de weg spoelt, liep over van het water.

De stekken van de Kaapse vijgen droogden dan ook niet uit en staan inmiddels in de tuin.

De vijver in wording stond half vol water, wat een rijkdom na de grote droogte.

Vlijtige Lies was wel wat verregend.

Het mooie van regen is de tijd voor binnen klusjes.

Kan je niet wat aan die armoedige rafels van je spijkerbroek doen, vroeg Rick al tig keer.

Ja, uh, nee, uh ik zou niet weten wat.

Dat was natuurlijk niet waar maar er zat nog wat in de weg.

Ik weet dat ik ooit eens een te korte spijkerbroek had waar ik de zoom had uitgehaald en vroeg aan mijn moeder of ze over die gesleten witte randen een stiksel wilde zetten.

Dat wilde ze niet doen omdat ze dat lelijk en armoedig vond.

Nu is mijn moeder niet meer maar met haar stem nog in mijn achterhoofd zette ik een geel en oranje stiksel op de slijtranden.

Ach, is het mooi? Is het armoedig? Het is in ieder geval anders.

Met een lekker frisse schoongespoelde natte tuin en heerlijke temperaturen leefde ik helemaal op. De ideale omstandigheden om mijn langvertroetelde stekken en zaailingen te planten.

Toch plantte ik maar een paar planten per keer in de tuin. 

Waarom, dacht ik bij mezelf.

Meteen wist ik het antwoord. Het kost gewoon moeite om ze na maanden van verzorging uit hun veilige potjes te halen en in de grote droge hete rotsachtige winderige Andalusische wildernis te zetten. Dat kan je die tere gekoesterde plantjes nauwelijks aandoen toch? 

Maar goed.

Bovenstaande eikjes staan in de swale.

Een beetje uitgezoomd.

En vanaf deze plek al niet meer te zien.

Kan je ook al last hebben van een leeg planten nest syndroom?

Niet te lang in ieder geval want de tafel staat al weer bijna vol met nieuw materiaal en more is to come. De stekken die ik mee kreeg uit de B&B staan nog in in de schaduw van de bomen, samen met scheuten van yucca's die ik eerst wil laten wortelen in potten voordat ik ze op de helling plant.

Dat werkt beter naar mijn idee omdat ik de stekken bij huis veel makkelijker kan verzorgen dan op een steile helling.

Morgen krijgen we voor een weekje visite van vrienden.

Alles is in gereedheid hoor, zei ik zaterdag tegen vriendin. Alleen de boel nog even kuisen.

Nou dat hoeft niet hoor. We zijn de koning en koningin niet.

Daar heb je gelijk in maar gasten zijn altijd een goede reden om ff flink de bezem door de keet te halen.

Dus ruikt alles weer naar dennen.

Met groeten Ton

Komt allen

Zwaar bewolkt was het gisteren.

Dit zo ongeveer het enige moment waar we zonlicht zagen.

Gelukkig was er al een paar dagen regen voorspeld dus maakte ik de arroyo schoon om het verwachte  overvloedige regenwater goed te kunnen afvoeren. Ook groef ik een paar plantgaten, vulde die met zelf  gecomposteerd keuken- en ander groenafval en liet ze open liggen zodat daar lekker wat water in kon lopen.

Vannacht werd ik wel wakker van weerlichten maar gerommel en regen bleven uit. Tot het vanmorgen zo veelvuldig bliksemde dat ik om kwart over zeven maar even buiten ging kijken.

Pikkedonker was het nog maar duidelijk was wel dat het noodweer niet lang meer op zich zou laten wachten. En dat deed het ook niet want een half uur later spoelde het van het water. En dat is nou weer zo leuk van Zuid Spanje: de temperaturen zijn nog gewoon heerlijk dus stond ik buiten om te kijken of het water wel naar de door mij gewenste plekken liep.

De vijver in wording ligt op het laagste punt van de boventuin dus daar stroomt veel water naar toe. Omdat je nooit weet hoeveel regen er gaat vallen wil ik al het water zo goed mogelijk benutten. Daarom schep ik met mijn grote groene gieter het water uit de vijver en giet dat bij struiken die wel wat extra vocht kunnen gebruiken. 

O en wat kan een mens dan tevreden zijn.

Na een half uurtje ben ik tot op het bot nat maar dan stopt de regen en maak ik onderstaande foto.

Nog wat later zijn de wolken boven zee.

En wat vind ik deze grijsblauwe tinten toch prachtig.

Het voordeel van regen is niet alleen dat het goed is voor de tuin maar het is voor ons meteen een reden om pannenkoeken te eten.

Dat energierijke voedsel kon ik wel gebruiken want omdat de bovenlaag van de aarde, ongeveer een centimeter of tien, lekker zacht was groef ik meteen maar een nieuw stuk swale. Dat was wel nodig want tijdens een meer dan stevige bui in het voorjaar werd duidelijk dat er meer slangen en swales nodig zijn als er echt heftige buien vallen.

Morgen schijnt het nog meer te gaan regenen. 

Wel kan ik me daar minder mee bemoeien want we brengen de auto naar de garage en gaan naar Coral international Axarquia. We oefenen tot het najaarsconcert twee keer in de week. Zonder morren en met een goede opkomst tijdens de repetities is iedereen eigenlijk reuze fanatiek. Ook leuk om te ervaren is hoe de nog jonge dirigente met humor en zachte dwang de kwaliteit van het koor met sprongen omhoog weet te krijgen.

Wij zijn dan ook heel blij met haar. Trouwens het concert gaat plaatsvinden op 25 november in het nieuwe theater van Torrox. 

Met groeten Ton

Wennen

Wonderlijk eigenlijk hoe snel men went aan een nieuwe situatie.

Tijd voor een grote plaat lekkere geroosterde groenten. 

Pompiedompiedom. Olie, paprikapoeder, kerrie, tralalalala, provençaalse kruiden, hummmmmiehummmm, knoflookpoeder en zout. Zout. Waar is mijn zout?

Ik weet toch zeker dat het hier in de la staat.

Grom, grom rommel rommel. Niets.

Dan alle potjes een voor een uit de lade.

En ja hoor de witte plastic bus met rode deksel staat er gewoon tussen.

Tja, hoe snel went een mens aan nieuwe situaties.

In de B&B zat het zout in een zelfde plastic bus maar met een blauwe deksel en dan zoek je in je eigen keuken naar een blauwe bus en zie je toch echt die ouwe vertrouwde rooie niet staan.

Wel weer heerlijk tutten in De Klompen. Ik kreeg stekjes mee uit de tuin van ons oppas weekje en die moesten natuurlijk in potten.

Maar omdat we na een week werken ineens weer helemaal in de vakantie sfeer verkeren werd er veel gerust. Kopje koffie onder de grote boom, koppie thee op het witte wijn terras, kopje koffie etc.

Tijdens een van de pauzes zag ik deze prachtige vinder die, net als ik, niet zo heel lang stil kan zitten.

Afgelopen zaterdag kregen we van de Belgische gasten een trommel met koekjes.

Niet zo goed voor onze strakke lijfjes.

Zullen we ze maar weggeven, stelde Rick voor.

We kunnen ze ook bewaren voor mijn verjaardag, zei ik.

Ja, jaaaaa. Dat zullen we zien sneerde Rick

Heb je zin een een bakkie thee, vroeg ik vanmorgen.

Ja, maar wel met een koekje.

Ik denk dat de inhoud mijn verjaardag niet haalt.

Met groeten Ton

Whites only

Ruwe tijden zijn het.

Er lijkt niet alleen weinig ruimte voor elkaars standpunten er lijkt wel sprake van pure haat als men het niet met elkaar eens is.

Ik merk aan mezelf ook dat mijn taalgebruik verruwt in een discussie en dat ik meer zwart /wit denk bij zaken waar ik het niet mee eens ben of over verontwaardigd ben.

Zo denk ik ook niet zo genuanceerd over dat gedoe met die Harry Weinstein. 

Eindelijk is er een actrice die naar buiten heeft gebracht dat die man zijn handen hoofdzakelijk gebruikt voor het betasten van vrouwen en om zijn gulp te openen. Zijn er ineens heel veel vrouwen die zeggen dat hij ook hen heeft betast.

Lijkt mij zeer onwaarschijnlijk dat dit gerucht al niet jaren de ronde doet. Daar praat je toch over als actrices onder elkaar? Zeg, wat denk wat die horny Harry nu weer heeft gedaan?

En iedereen houdt officieel zijn waffel, gaat vrolijk lachend met de man op de foto, neemt met graagte een rol aan in zijn films.

Tot nu, en dan is er ook ineens een totale gespeelde verontwaardiging. Weinstein uit het Oscar commitee gegooid en aan de schandpaal genageld, meer dan terecht natuurlijk. Maar wat een slap zooitje dat Oscar commitee. Je kan mij echt niet wijsmaken dat ze van dit gedrag niets wisten en dit dus al die jaren tolereerden.

Nou ja, Dat machtige en onmachtige mannen hun handen niet thuis kunnen houden is natuurlijk al jaren bekend maar dat vrouwen in deze situaties niet samen een blok maken vind ik onbegrijpelijk. Zo afhankelijk en onmondig zijn deze wereldberoemde vrouwen toch niet. Zeker als je ziet hoeveel slachtoffers er zijn. 

Maar als ik de commotie rond Griet op de Beeck zie is het dus nog steeds zo dat slachtoffers van seksueel misbruik niet serieus worden genomen.

Anyway. 

Bij mij verandert er dus blijkbaar ook van alles. 

Zo lang als ik me kan heugen drink ik het liefst rode wijn. Witte Weinstei . Uh, wijn smaakt maar bloemetjes vind ik. Maar al sinds een tijdje smaakt rood me niet meer. Omdat ik het toch lekker vind om zo af en toe een alcoholische versnapering te nemen probeerde ik dan maar een witje. En ff kort door de bocht: voor mij vanf nu Whites only.

Stukje buitenmuur Los Zuecos

Hardnekkig

Vanmorgen de gasten uitgezwaaid.

We kregen een blik met koekjes als dank voor de goede invalzorgen die we hebben geboden.

Blijkbaar hebben we het goed gedaan. 

Maar oei, ik heb zowat al mijn oude demonen voorbij zien komen afgelopen week. Waarvan de belangrijkste wel is: Kan ik het wel?

En juist die gedachte zorgt ervoor dat ik overal zie dat ik het niet kan. Het is een zeer hardnekkig oud gedachten patroon.

O, ja, hoe zat het ook alweer bij de Landmark trainingen? Creëer iets nieuws want anders doe je wat je altijd doet. 

Dat creëren hebben we jaren lang elke morgen gedaan maar is toch uit het systeem verdwenen.

Als ik dus niets creëer voor een weekje een B&B draaien doe ik mijn ouwe vertrouwde 'ik kan het niet' ding met het gevolg dat ik eigenlijk geen plezier heb, constante stress ervaar, niet mijn leuke aardige zelf ben maar afstandelijk reageer. En nog wat van die zaken.

Dus kijk ik met mijn neus in de kastjes naar kruiden. Ja hoor er staat van alles. Ga naar de winkel voor de inkopen die we nodig hebben om er vervolgens thuis achter te komen dat er geen Provençaalse kruiden zijn.

Zie je wel dat ik het uiteindelijk niet kan? Ik kan zelfs niet eens zien wat ik nodig heb. Zo wordt het nooit wat. 

Nou, zegt Rick, dan gaan we toch gewoon nog een keer naar het dorp. Je loopt jezelf nu al langer op je kop te geven dan dat het tijd kost om een extra ritje naar de supermarkt te maken.

Dus reden we een extra rondje en stonden er wat later twee potjes kruiden in het kastje.

Kregen we s'avonds wel een reaktie naar aanleiding van het blog: links onder staan grote potten met kruiden. Tja, zoeken is niet mijn sterkste kant en zeker niet als ik gestresst ben.

Toch heb ik het ook leuk gevonden. Het is gewoon goed om weer eens een paar grenzen op te zoeken, een paar dagen met onbekenden aan tafel te zitten, zorgzaam zijn voor een ander, 

de Maroma vanuit een ander gezichtspunt te zien,

Strelitzia te zien bloeien en de bloemen een te beetje helpen bij het openen. Ze kunnen soms wat te stijf in het schutblad zitten waardoor de bloemen niet naar buiten komen.

In ieder geval wilde deze groene rakker graag naar binnen.

Lag de poes wel zeer relaxed op de bank

maar kroop wat later toch liever onder mijn knieën.

Niet dat daar mijn lig comfort op vooruit ging maar met een poes op de bank is ook geluk en daarmee ook comfort, alleen anders.

Nu freewheelen we nog tot morgenochtend.

Met groeten Ton

Wat schiet je er mee op?

Schreef ik een paar maanden geleden over Maxima, de sneue sterk vermagerde kettinghond.

Nadat we hadden ontdekt in wat voor toestand deze boxer zich bevond wisten we eigenlijk niet zo goed wat te doen.

We hebben behoorlijk wat gedoe gehad met onze Spaanse buren over het recht van overpad en wilden niet opnieuw in problemen komen. 

We voerden Max dan ook stiekum elke dag een paar handjes brokjes. Maar zagen wel dat ze verschillende soorten drollen poepte. Volgens ons duidelijk zichtbaar vanwege twee soorten voer. Totdat er na een paar weken nog maar een soort poep te zien was.

Volgens mij weet de eigenaar dat iemand Max voert en is daarom nu zelf helemaal gestopt met voederen, zei ik tegen Rick.

We vroegen aan een van de residerende buren of zij wist wie de eigenaar was en of er iets aan de belabberde toestand van de hond gedaan kon worden.

Dat was er. 

Na een paar dagen kregen we te horen: jullie kunnen hem in de auto zetten en hem naar het asiel brengen. 

Tja, en dan gesnapt worden tijdens het stelen van eigendom. Volgens de Spaanse wet zijn dieren geen dieren maar dingen waarmee ja naar believen kan doen wat je wilt. Gelukkig staat dit inmiddels wel ter discussie.

Anyway. 

Een paar dagen later hoorden we dat de dame van het asiel Max zelf zou komen halen. Maar we zagen dat dat de hond zienderogen verslechterde. Ze wilde nauwelijks nog eten en van uitwerpselen kon je eigenlijk niet meer spreken. Vlak voordat we de laatste keer naar Nederland gingen was Max verdwenen.

Oei, het kan niet anders zijn dan dat ze dood is en hoe triest ook: misschien wel beter zo.

Vorige week bij aankomst in Spanje stond er ineens een leuk klein nieuw hondje. Och arme, riepen we beiden, wat gaat dit beestje een miserabele toekomst tegemoed.

Spreken we gisteren de residerende buren waaraan we vroegen hoe het nu zat met Max en het nieuwe hondje.

De dame van het asiel heeft Max opgehaald en toevallig was de eigenaar aanwezig. Die vertelde de dame dat hij deze hond een paar dagen eerder als zwerfhond had meegenomen omdat hij het zo zielig vond voor het beest. 

Nou ja, de leugen alleen al.

In ieder geval maakt Max het goed.

Met groeten Ton

Crises

De kat ligt er in ieder geval rustig bij.

En zelfs de gasten hebben het naar de zin. Ze smikkelden heerlijk van mijn onvolprezen vislasagne onwetend van de crises die zich voordeden.

De gasten wilden graag dat ik voor ze zou koken. Geen probleem natuurlijk ook al word ik wel een beetje onzeker omdat ik geen ervaring heb met het gebruik van de keuken.

Eerst maar eens een lijstje maken voor de ingrediënten en hop naar het dorp. Eenmaal thuis tomaten saus maken. Uitje fruiten, knoflook derbij, kruiden toevoegen.... kruiden? He? Een kast vol kruiden maar oregano? Thijm? Rozemarijn? Niets en zonder deze kruiden kan ik geen tomatensaus maken die op zijn minst een beetje mediteraans smaakt. En dat terwijl de kast vol staat met de meest exotische kruiden.

Ik schiet meteen in de stress.

Dus ging ik als een ietwat geïrriteerde in zijn werk gestoorde kok, opnieuw naar het dorp. Maar de gasten zijn meer dan tevreden en daar draait het om in een B&B.

Voor het meer dan uitgebreide onbijt kregen we instructie om zelf broden te bakken. Piece of cake: broodmix, water en nog wat pitjes toevoegen. Alles in de machine en op de startknop drukken.

Niets. 

Opnieuw instellen dan?

Nee, dat staat het apparaat niet toe.

Whatsappen dan maar.

Stekker uit het stopcontact trekken en opnieuw instellen.

Noppes.

Hij doet niets, werd er snel geapped.

Antwoord: Hoe lang hebben jullie gewacht?

10 minuten.

O, kan wel een kwartier duren.

En ja, uiteindelijk ging het apparaat werken.

Crisis bezworen.

Wel even drie uur wachten voor het resultaat.

Ook al is wennen, we vinden het beiden eigenlijk best leuk. Maar we zijn pas twee dagen bezig en moesten vanmiddag al een kleine siësta houden.

Met groeten Ton

Op pad naar de B&B

Zij die gaan werken groeten u.

Vanavond gaan we naar de B&B.

Dus werd vandaag het huis min of meer gekuisd en moest ik al het gereedschap dat door de tuin slingert opruimen.

Juist het feit dat we een week niet in De Klompen zijn zorgt er voor dat ik ineens van alles in de tuin wil doen. Zo stond ik vanmorgen om een uur of negen al te spitten en te hakken om een paar afgezaagde Yuccastekken op de helling te planten. 

O, dan kan ik meteen een paar van de opgepotte planten een defintieve plaats te geven. 

Eerst maar de verschillende soorten bij elkaar zoeken. 

Ik pak met elke hand twee potten en in mijn gedachten hoor ik: had ik nou een steen in een van die potten gelegd?

Nog zie ik niet wat ik zag. Het duurde echt wel een seconde voordat ik verwerkt had wat ik zag.

Een pad die heerlijk in ongeveer het kleinste potje zat wat er stond. Nagenoeg al de aarde had ie uit de pot gewerkt.

Maar zit ie hier nou niet heerlijk op zijn gemakkie? Tijd genoeg voor mij om het fototoestel te halen en een foto te maken.

Vanavond kennis gemaakt met de gasten. Gaat vast een leuke week worden.

Met groeten Ton

Zeg nooit nooit

Natuurlijk is het heerlijk hier te zijn.

Rick kijkt regelmatig de afschrijvingen na via het internetbankieren. Zag hij een afschrijving van het Spaanse waterleidingbedrijf van € 260 over de maanden mei en juni. Dat is veel, veel te veel.

Normaal gesproken betalen we € 40 per twee maanden. Vooral ik raak dan in de stress. Eenmaal thuis in Nederland bleek via de rekening dat we ongeveer 400 kubieke meter hadden gebruikt. Wel had ik een lekje in de aanvoerslang gevonden en gerepareerd. Vandaag controleerden we onze meterstand in de kast waar alle watermeters van ons gebiedje zitten. Blijkt dat de meter 1000 kubieke meter meer aangeeft dan de laatste stand op de rekening. Hellup.

Eerst maar in overleg met de buren, daarmee delen we samen het waterrecht, want vertelden zij niet dat ze problemen hadden met hun waterdepot?

Overigens stond het tandwieltje in de meter stil dus zou er nu in ieder geval geen lek meer aanwezig moeten zijn.

Bij het uploaden van de foto's voor het blog krijg ik een error 500 melding. Geen foto's dus vandaag. 

Das jammer want een plaatje zegt meer dan 1000 woorden.

Ik nam een halve rugzak vol met stekken mee uit de tuin van voormalig huis nummer 1. Die staan inmiddels allemaal opgepot op de plantentafel te genieten van groeizame temperaturen en voldoende licht.

Na de intense zomerhitte merk ik dat ik het lastig vind om 'op te starten'. Alsof ik nog een beetje afwezig ben, mijn hoofd nog wat in de wolken zit, misschien zelfs de gedachte heb: moet ik weer?

Rick kwam al meteen met het idee om wat Yuca's te verplanten en de Algarobbo te snoeien. Dat vond ik nog wat te drastisch. Wel ben ik begonnen met het planten van de zaailingen die ik in het voorjaar zaaide. Leuke kleine plantjes die geen plantgaten nodig hebben van een meter diep.

Al jaren roepen we: voor ons nooit een B&B. 

Kregen we gisteren het verzoek om een week een B&B te runnen omdat de eigenaren naar huis gaan vanwege familie omstandigheden. Natuurlijk gaan we dat doen en zijn benieuwd of we dan van standpunt veranderen. We hebben er zin in omdat het iets nieuws is en omdat we tijd zat hebben.

Morgen draaien we een dagje mee. We worden om half acht verwacht. 

Das dan weer errug vroeg voor deze vakantiegangers.

Met groeten Ton

Geschift?

Het was heerlijk hoor, in Nederland. Lekker bij de haard. Ongeveer alle vrienden en bekenden gezien en gesproken. Veel etentjes gehad, veel dingen gedaan en elke dag een wandeling.

Nu is 'bijna' bij de boer niet 'half' maar toch: we zijn twee keer bijna verzopen tijdens een Dollyroute vanwege de meer dan overvloedige regenval. In totaal maar vier dagen waar geen regen viel en 25 dagen zonder zon. Mwah, dat laatste is wat overdreven.

Maar wat kan je de zon missen.

Zo kan de lucht er uitzien. Bijna vergeten.

Vorige week vrijdag gingen we een daggie op visite bij vrienden in Zwolle. Bij AH twee goedkope NS kaartjes gekocht waarin ook nog een kopje koffie en een wrap zaten. Kijk, dan worden wij helemaal blij.

In Amsterdam overstappen en bij AH to GO snel de wraps halen.

Rick laat de kaartjes zien bij het afrekenen waarna de casiere snauwt: ik moet die voucher hebben.

Tja, en die hebben we niet mee.

Excuses gemaakt waarna de dame inbondt en zei dat we die vouchers apart hadden moeten uitprinten maar dat we die op een later tijdstip ook nog mochten inleveren.

Dat deden we gisteren op Schiphol.

Voorspoedige reis met beiden leuke vliegtuigburen. 

In de Klompen aangekomen en snel de kaas in de koelkast gelegd. STAAT ER NOG EEN OPEN PAK MELK IN.

Helemaal vergeten weg te gooien toen we naar Nederland gingen.

Natuurlijk moet ik dan ff aan het pak ruiken. Ik haal de dop eraf en...... het ruikt gewoon nog naar melk.

Dat is bijzonder.

Ik gooi de melk in een pannetje en zet het op de kookplaat. Als melk ook maar een beetje zuur begint te worden schift het bij verwarmen.

Maar schiften ho maar. Nou dan kan ik nog wel een kopje koffie maken.

De smaak? Niets mis mee. 

Dit geeft mij trouwens wel te denken. Wat is er met de melk gebeurd dat het niet bederft? Hoe onvoorstelbaar moet er ook met dit product geknoeid zijn.

Nou ja, het is tenslotte houdbare melk, zei Rick.

Altijd een beetje nerveus als we weer in de Klompen arriveren. Zou het allemaal wel goed zijn?

Ja, alles was goed.

De laatste dag voor vertrek knipte ik vlijtige Lies helemaal kaal en zo trof ik haar vanmorgen aan. Is het geen beauty? En dat voor een plant die is gered uit de vuilcontainer.

 Vanmorgen meteen de eerste repetitie van het koor. Helemaal leuk om Spaanse Kerstliedjes te zingen.

Met groeten Ton