Hardnekkig

Vanmorgen de gasten uitgezwaaid.

We kregen een blik met koekjes als dank voor de goede invalzorgen die we hebben geboden.

Blijkbaar hebben we het goed gedaan. 

Maar oei, ik heb zowat al mijn oude demonen voorbij zien komen afgelopen week. Waarvan de belangrijkste wel is: Kan ik het wel?

En juist die gedachte zorgt ervoor dat ik overal zie dat ik het niet kan. Het is een zeer hardnekkig oud gedachten patroon.

O, ja, hoe zat het ook alweer bij de Landmark trainingen? Creëer iets nieuws want anders doe je wat je altijd doet. 

Dat creëren hebben we jaren lang elke morgen gedaan maar is toch uit het systeem verdwenen.

Als ik dus niets creëer voor een weekje een B&B draaien doe ik mijn ouwe vertrouwde 'ik kan het niet' ding met het gevolg dat ik eigenlijk geen plezier heb, constante stress ervaar, niet mijn leuke aardige zelf ben maar afstandelijk reageer. En nog wat van die zaken.

Dus kijk ik met mijn neus in de kastjes naar kruiden. Ja hoor er staat van alles. Ga naar de winkel voor de inkopen die we nodig hebben om er vervolgens thuis achter te komen dat er geen Provençaalse kruiden zijn.

Zie je wel dat ik het uiteindelijk niet kan? Ik kan zelfs niet eens zien wat ik nodig heb. Zo wordt het nooit wat. 

Nou, zegt Rick, dan gaan we toch gewoon nog een keer naar het dorp. Je loopt jezelf nu al langer op je kop te geven dan dat het tijd kost om een extra ritje naar de supermarkt te maken.

Dus reden we een extra rondje en stonden er wat later twee potjes kruiden in het kastje.

Kregen we s'avonds wel een reaktie naar aanleiding van het blog: links onder staan grote potten met kruiden. Tja, zoeken is niet mijn sterkste kant en zeker niet als ik gestresst ben.

Toch heb ik het ook leuk gevonden. Het is gewoon goed om weer eens een paar grenzen op te zoeken, een paar dagen met onbekenden aan tafel te zitten, zorgzaam zijn voor een ander, 

de Maroma vanuit een ander gezichtspunt te zien,

Strelitzia te zien bloeien en de bloemen een te beetje helpen bij het openen. Ze kunnen soms wat te stijf in het schutblad zitten waardoor de bloemen niet naar buiten komen.

In ieder geval wilde deze groene rakker graag naar binnen.

Lag de poes wel zeer relaxed op de bank

maar kroop wat later toch liever onder mijn knieën.

Niet dat daar mijn lig comfort op vooruit ging maar met een poes op de bank is ook geluk en daarmee ook comfort, alleen anders.

Nu freewheelen we nog tot morgenochtend.

Met groeten Ton