Afblijven

Huis nummer 1 is weer schoon. De gasten gewisseld. De bonen geplukt. De hond van de buren uitgelaten en gevoederd. 

Enkele jaren geleden heb ik een werkstuk gemaakt van die plasticjes die gebruikt worden om broodzakken te sluiten.

Een nogal tijdrovend karwei omdat ik op elk stukje plastic, met een kitspuit, aan een kant een rolletje montage kit moest aanbrengen. Vervolgens die op de juiste plaats en wijze op het plexiglas te plakken.

En net als met kunstwerken in een museum: iedereen wil er even aanzitten. 

Normaal gesproken ben ik daar bij en is het niet zo'n probleem. Maar sinds we het huis verhuren is er na elke gasten wissel wel een zo'n bindertje verdwenen. Niet alleen van het werkstuk weg maar gewoon nergens te vinden. 

Kijken of het werkt.

Met groeten Ton

Spektakel

Het was druk gisteravond op het strand.

Het gros kwam voor het noodweer. Net als wij. Nou, uh het was een goede reden om  een brownie te eten want dat was al een dag of vier geleden.

Dat we aankwamen konden we al zien dat de luchtlagen boven elkaar rimpelden. 

Vervolgens leek het wel met mee te vallen maar na een half uurtje werd het toch menens. 

De volgende foto is wat wazig want is gemaakt vanuit het trestaurant door ernstig vieze ramen terwijl de lampen binnen branden en het buiten vervaarlijk donker begon te worden.

De rolwolk was echt indrukwekkend. En daarna..... onweerde het behoorlijk, regende het hard en stond er een stevige wind. Kortom een heerlijk avondje gehad.

Het vijvertje voor ons balkon is wederom in omvang gegroeid.

Vandaag maar weer eens jutten. Dat wilde ik gisteren al doen maar schopte 's morgens zó hard tegen het bed aan dat ik een heel blauw teentje heb.

Het hele strand voor mezelf. Wat een voorrecht.

De trampoline heeft de storm niet zonder schade overleeft. Die is uit de tuin gewaaid, tussen de huizen door en op het grasveld neergekomen.

Ach je maakt wat mee.

Met groeten Ton

Getver een vent, een dooie vent

Dit is wat Frank Groothof, de zoon van Idomeneo laat zeggen als hij een aangespoelde kist vind op het strand. Een kist met daaraan vastgeklampt een man, die naar wat later zijn vader blijkt te zijn.

Maar dan lijkt het alsof de man nog ademt. Idamanthus, de zoon van Idomeneo, kan het niet goed horen vanwege het gekrijs van de meeuwen. Stil, sommeert hij de vogels en dan hoort hij dat de man echt ademt.

Waarom vermeld ik dit? Omdat het een prachtig fragment is en omdat hier alles ademt naar zee, meeuwen en aangespoelde zaken. Zelfs als ik op mijn bankje lig met een SUDOKU hoor ik zee en krijsende meeuwen en hoor ik Idamanthus de meeuwen tot stilte manen.

Lijken heb ik de afgelopen dagen niet gezien. Maar ik weet zeker dat ik met de titel van dit blog een berg hits scoor.

Na de Zen bewustwording ben ik uiteraard nog wel naar De Horst gewandeld maar vooral om foto's te maken van de ondergaande zon. Eergisteren weliswaar want gisteren was er vanwege zware bewolking rond een uur of acht geen zonnetje meer te zien. Wel heerlijk koffie gedronken.

In Spanje gaan we helemaal in de 'authentic mode' als we een herder met schapen zien en hier? Hier fietsen we er achteloos aan voorbij. Raar eigenlijk wat landsgrensen doen met je beleving. De malle beesten lopen hier zelfs over strand.

Verder dan dit kan ik de Noordzee niet inlopen. Lager dan dit heb ik het water niet gezien. Op dit soort momenten, volledig omringt door water, voel ik me nederig en machteloos bij de grootsheid van Moeder Aarde.

Schaduw op de duintjes.

En een extraatje.

Alles goud dat er blinkt.

Vandaag heb ik mijn eerste vrijwilligersdaad verricht. Notabene in het verpleeghuis waar Rick tijdelijk de scepter  zwaait.

Er werd door de bewoners al een tijdje geklaagd dat er nauwelijks nog water was te zien in de vijver.

Deel twee, de waterlelie volledig verwijderen, over een week of vier.

Met groeten Ton

Je leert niet alleen van een guru

Arrogante kwal die ik bij tijd en wijle ben.

Je hoeft mij niets te leren als jutter. Ik ben opgegroeid aan de kust en in mijn "stille" jaren, voordat ik uit de kast kwam, heb ik mijn portie eenzame uren op het strand wel gehad.

Dus jut ik hier de gaten in mijn broek. Ik race het strand over met spiedende blik, altijd bang om iets te missen. Soms heb ik zo hard gelopen dat ik eenmaal thuis gekomen eerst even een tukkie op de bank doe.

Maar de afgelopen twee weken heb  ik meerdere malen met de logerende vrienden op de Hors gewandeld. En dat jutten is van een totaal andere orde. Dat gaat op zijn Spaans. Ongeveer zoals de Spanaarden hun avondlijke wandeling in de stad maken.

Ze lopen wat. Staan even stil en zeggen tegen elkaar dat het zo heerlijk ruikt. Dan pakt een van de twee een stuk steen die door de ander even wordt bekeken en vervolgens wordt bewaard of te licht is bevonden. Na een half uurtje gaan ze even zitten en mijmeren wat voor zich uit. 

Wat is Den Helder eigenlijk dichtbij he?

Heb je die meeuwen daar gezien?

Kijk daar kan ik nog wat van leren. Genieten van het moment in plaats van proberen om een zo interessant  mogelijke vondst te doen.

Vriend heeft gisteren een bodyboard gevonden en een witte bak. 'Die heb ik meegenomen want daar kan ik makkelijk nieuwe vondsten in vervoeren.'

Dus die gingen vandaag opnieuw mee het strand op. ' 

Maar heb je al om gekeken? 

Nee, antwoordde ik en keek om.

Het was overigens wel de dag van de dode zeezoogdieren. Twee zeehonden en een bruinvis. Ik heb Ecomare gebeld en die komen ze ophalen.

En nee, geen koppen gesneld.

Zelf zou je het niet mooier kunnen maken.

Met rustige groeten Ton

Klooien

Na een paar sombere en natte dagen was het vandaag nat en somber.

Het waterniveau in de vijver staat nu hoger dan op 28 april toen het ook nog eens zonniger was.

Anyway. Gisteren maar eens wat gefröbeld met de strand vondsten. Heb zichtbaar nog geen briljant idee gehad.

Ach ik vermaak me eigenlijk best heel goed op een regenachtige dag. Ik lees wat, luister naar radio Nostalgia, maak koffie verkeerd, doe een wasje en bel een vriendin. 

Maar zo rond een uur of drie ben ik het zat. Dan word ik onrustig en wil ik wat doen. Ik bak een tosti, eet vervolgens nog een cracker, schenk een glaasje Port in, loop wat te ijsberen en maak een halve Sudoku die dan ook nog twee zevens in één rijtje heeft.

Vandaag dus gewoon weer aktie. Door de regen naar Den Burg voor een een nieuw halogeen lampje voor de staande lamp. He, he dat voelt al goed en vanmiddag naar het strand, ook met regen maar dat mag de pret niet drukken. Ik kom thuis met een hele bos gekleurd touw.

Tjé, zei vriend, grappig he dat die huisjes allemaal op zo'n rijtje aanspoelen.

Nu nog even een ijsje bij de boot en komend weekend komen broer en schoonzus. 

Die treffen het want dan is het mooi weer.

Met groeten Ton

Is dit het IJselmeer?

De vrienden die hier vorige week aankwamen hebben het zo naar hun zin dat ze me de vraag stelden of ze misschien nog een week langer konden blijven.

Geregeld met de huisbaas.

Vandaag kwam medepelgrim Anneke een dagje naar Texel om te vertellen over haar wandeling naar Santiago. Met een lunch bij de vuurtoren en een wandeling over het strand werd het een zeer aangename dag.

Jaren geleden tijdens een strand vakantie op Sicilie ben ik begonnen met het verzamelen van stukjes glas. Glas van kapotte flessen die door de branding worden geslepen. En door mijn hebberige verzameldrang heb ik daar ongeveer 150 kilo van. Ook op Texel valt mijn oog op glas en doordat ik zo getraind ben zie ik zelfs stukjes ter grootte van een splinter.

Ook met fossielen ben ik inmiddels zo gefocust dat zelfs het kleinste opvallende detail op een steen mijn aandacht trekt.

Ik sta dan werkelijk versteld dat ik zie. Deze steen is ongeveer drie centimeter groot. Het sterretje is slechts  zes milimeter. Het ligt op een bewolkte dag, ongeveer 150 cm lager dan mijn oog, in het zand.

Mijn eerste gedachte was: hé, da's raar, een steen met een Torx schroef gat. Op dat moment heb ik het al in mijn knuist.

Als we wat later een terras oplopen om nog een glaasje wijn te drinken,  horen we een jongen tegen zijn vriendin zeggen: is dit nou het IJsselmeer?

Ja, volges mijn wel.

Mijn dag kan niet meer stuk.

Met groeten Ton

Ps. Het zijn niet alleen kleine dingen waar het oog opvalt

Een gouden team

En dan bedoel ik niet alleen zoals we hier door vriend op de foto gezet zijn in het flateuze avondlicht.

Nee het is eigenlijk een feest om samenwerkend door het leven te gaan. Vandaag opnieuw ons Heiloose huis schoongemaakt. Ieder doet wat ie wil doen. Dat leidt niet een half schoon huis omdat niemand de toiletten wil doen. Nee, ik doe de dingen waarvan ik weet dat Rick ze liever niet doet en andersom. Tuurlijk wordt er ook wel overlegd omdat we van de 'ongeschreven regels' afwijken.

Heb jíj dat kassie nou al afgestofd, vroeg Rick, wetend dat ik niet van afstoffen ben.

Ja, antwoordde ik, ik dacht laat ik dat nou ook eens doen.

Met de verhuur gaat er ook wel eens wat kapot of raakt er wel eens iets kwijt. Aan de andere kant hebben we dan ineens een paar vreemde handdoeken of een paar keuken attributen.

Alleen de garde en het theezeefje horen in dit huishouden thuis.

Omdat ik de groententuin voor de gasten een beetje een groen aanzien wilde geven heb ik in het voorjaareen flink aantal bonen geplant.

En groen is het.

Als u wilt kunt u bonen plukken uit eigen tuin, zeg ik steevast tegen de gasten. Ze roepen dan altijd dat ze dat gaan doen.

Nou, ik twijfel eraan.

Tussen het werken door heb ik ongeveer tien kilo sperziebonen geplukt. Nou, uh, meer getrokken want ik gunde mezelf niet zo veel tijd. Vervolgens heb ik de halve buurt van bonen voorzien en had ook nog wat over om mee te nemen voor onze ItaliaansTexels buren.

Sommige gasten hebben leuke ideeën.

Ineens staat de eend niet meer op de vijverrand maar op een omgekeerde plantenbak.

En een update van de Cycas.

Kortom wederom een dankbaar mens.

Met groeten Ton

Gert Timmerman

Omdat Rick's opdracht op Texel nu officieel is verlengd tot oktober 2016 was er gisteravond een extra reden om met de gasten nog een ijsje te eten bij Paal 12.

Geen straf en zeker ook omdat we getrakteerd werden op een zonnetje en daarmee een mooie zonsondergang.

Elk jaar ben ik een beetje opgewonden als moeder aarde door het gruis van Swift-Tuttle suist en meestal kijk ik een paar avonden/ nachten. 

Vorig jaar zag ik de vallende sterren in Spanje, lui liggend in het warme water van het zwembad. 

Dit jaar vanaf Texel dat gelukkig vrij donker is. Maar jammer genoeg waren de afgelopen dagen wat bewolkt en was er echt niets te zien. 

Niet mopperen, zei ik steeds tegen mezelf, je kan niet elk jaar de hoofdprijs hebben. En wat zei mijn moeder dan: misschien is het morgen wél helder.

Dus na die mooie zonsondergang was het nog ongeveer anderhalf uur wachten voordat ik met vrienden naar de waddendijk toog. Ik had een opblaasmatrasje geregeld zodat we lekker comfortabel konden liggen. En wat een schouwspel. Omdat we elk een andere kant opkeken hebben we, denk ik, alle sterren die er vielen wel zien vallen. 

Vamiddag naar het strand voor een flinke wandeling.

Tekening op kwal.

Wie heeft die schelpen op een rijtje gelegd?

Het waaide nogal.

Brandend zand en nergens water. Het zou de Sahara kunnen zijn.

Met groeten Ton

Inconsequent

Of een groot aanpassend vermogen?

Vorige week vertelde een van de buren in Heiloo dat ze schedels verzamelde van vogels. "Voor de biologielessen."

Ze beschreef uitvoerig het proces van vogellijkjes onthoofden, de kopjes zes weken in de groencontaiener bewaren waar de maden het 'van vlees ontdoen', daarna uitkoken en bleken met waterstofperoxide.

Gatver, riep ik, wat smerig.

Dus ik hoef niet aan je te vragen of je een paar meeuwen koppen voor me wil meenenem, of een zeehondenkop?

Nee, mij niet gezien.

Dit vertelde ik een paar dagen geleden aan de logerende vrienden. O, maar dat doen mijn broer en schoonzus ook.

Nou geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt.

Dus gisteren tijdens het jutten bedacht ik me ineens dat het misschien helemaal nog niet zo'n vreselijke daad was om dooie vogels te onthoofden. Wonderlijk toch hoe zo'n gedachten verandering werkt want ineens had ik spijt dat ik geen mes oid bij me had.

Vanmorgen ging de bel. Zeg, heb jij zin om mee te gaan naar dat strand om te jutten? 

Ja hoor. 

Ik pakte mijn rugzak, liep naar buiten en terwijl ik in de auto stapte bedacht ik me dat ik nog wat extra attributen wilde meenemen. Een minuutje later stapte ik in de auto.

Het strand was nogal schoon maar al snel lag er een bijna geheel verteerde meeuw. Ik zette mijn tassie neer en haalde er een plamuurmes en hamer uit.

Wat ga je doen?

De kop eraf halen.

Maar dat vond je toch té smerig?

Ja maar ik heb me bedacht.

Die kop is er zo af, zei vriend.

Dat viel nogal tegen want het huidje was zeer taai en de nekwervels gaven zich niet zomaar gewonnen.

En ondanks dat het kadavertje al bijna was gereduceerd tot vel en veren rook het nogal onfris.

Snel in een plasticzak gedaan en wat zand erop om de boel een beetje te bedekken.

Het zag er bij thuiskomst ongeveer zo uit.

Gelukkig zaten er in de zeehondenhuid botjes noch schedel.

Met drie schedeltjes, een paar stukken hout, wat gerafeld touw in diverse kleuren, een stukje gebreide trui en een dozijn skeletjes van zeeanemonen naar huis. 

Dat ik tevreden ben "zie ik aan je hele snuitje" zou Rick zeggen.

Met groeten Ton

Oranje

Tja. Lijd ik misschien aan hoarding?

Een milde vorm dan misschien want ik vind het inderdaad leuk om troep naar mijn hol te slepen.

De vrienden gingen naar Ecomare en ik dus maar weer eens jutten. Maar wat doe je met die troep?

Op Vlieland zagen we zondag verschillende keren van die oranje rubberhandschoenen op palen dus heb ik .......ook maar eens zo'n handschoen meegenomen.

Deze heb ik laten hangen maar heb er met terug werkende kracht spijt van want opnieuw had ik een oranje dag.

Zeker toen ik van vriendin een plastic tas kreeg. 

Haar ouders hadden vroeger een snoepwinkel en je kunt er zeker van zijn dat ik daar heel blij was. Als we daar op visite waren geweest gingen we altijd door de winkel naar buiten en dan weet je het wel.

De oranje draagtassen waren een begrip in het dorp. 

Dus toen ik een paar weken geleden bij vriendin zo'n tas zag vroeg ik of ze er voor mij ook nog een had. Ja hoor mijn vader heeft nog een hele doos vol.

Met groeten Ton

Sumatra, Java, Bali, Lombok,

Sumbawa, Sumba, Flores met tussen de laatste twee de Komodoeilanden.

Kijk dát rijtje ken ik uit mijn hoofd want 25 jaar geleden heb ik al die eilanden bezocht.

Voor de Nederlandse eilanden heb ik het ezelsbruggetje TVTAS nodig. Misschien gaat dat nog veranderen want met de dagtocht naar Vlieland heb ik, op Schiermonnikoog na, alle eilanden bezocht.

Vrijdagavond kwamen vrienden en zus een weekje op visite en wat doe je dan? De tourist uithangen.

Dus zaterdag lekker met de fiets het eiland rond wat eigenlijk neerkomt om van terras naar terras te fietsen en tussendoor te genieten van vogels, wad, schorren, mensen en een verdwaalde zeehond, schelpen gooiende meeuwen en parachutisten die en masse gelost werden.

Ook nog even naar de slufter waar we de enige zwemtocht van Egbert in herinnering brachten want het zou tenslotte zijn achtste geboortedag zijn.

Als afsluiting van de dag uit eten bij strandpaal 12 ter gelegenheid van Rick's vijftigste verjaardag maart jongstleden. (Oeps vijfenvijftigste)

Zondag stond er een bootocht naar Vlieland op het programma. Die leek zaterdag eerst nog niet door te gaan vanwege een defect aan de boot maar dat kwam allemaal nog goed. 

Ik heb altijd gezegd dat ik Nederland wel zou bekijken als ik ouder was en het lijkt erop dat dit aan het gebeuren is. En wat is Nederland toch mooi. Zeker met een zonnetje, aangename temperaturen en dat in de wetenschap dat het op het ogenblik in Spanje onprettig warm en vochtig is.

Koffie op de boot.

Genieten van de prachtigste Vlielandse blauwen

ruimte, nostalgie 

en een blik op Ameland. (Oeps Terschelling)

Kortom: wat hebben we toch een heerlijk leven.

Met groeten Ton