Maar dan lijkt het alsof de man nog ademt. Idamanthus, de zoon van Idomeneo, kan het niet goed horen vanwege het gekrijs van de meeuwen. Stil, sommeert hij de vogels en dan hoort hij dat de man echt ademt.
Waarom vermeld ik dit? Omdat het een prachtig fragment is en omdat hier alles ademt naar zee, meeuwen en aangespoelde zaken. Zelfs als ik op mijn bankje lig met een SUDOKU hoor ik zee en krijsende meeuwen en hoor ik Idamanthus de meeuwen tot stilte manen.
Lijken heb ik de afgelopen dagen niet gezien. Maar ik weet zeker dat ik met de titel van dit blog een berg hits scoor.
Na de Zen bewustwording ben ik uiteraard nog wel naar De Horst gewandeld maar vooral om foto's te maken van de ondergaande zon. Eergisteren weliswaar want gisteren was er vanwege zware bewolking rond een uur of acht geen zonnetje meer te zien. Wel heerlijk koffie gedronken.
In Spanje gaan we helemaal in de 'authentic mode' als we een herder met schapen zien en hier? Hier fietsen we er achteloos aan voorbij. Raar eigenlijk wat landsgrensen doen met je beleving. De malle beesten lopen hier zelfs over strand.
Verder dan dit kan ik de Noordzee niet inlopen. Lager dan dit heb ik het water niet gezien. Op dit soort momenten, volledig omringt door water, voel ik me nederig en machteloos bij de grootsheid van Moeder Aarde.
Schaduw op de duintjes.
En een extraatje.
Alles goud dat er blinkt.
Vandaag heb ik mijn eerste vrijwilligersdaad verricht. Notabene in het verpleeghuis waar Rick tijdelijk de scepter zwaait.
Er werd door de bewoners al een tijdje geklaagd dat er nauwelijks nog water was te zien in de vijver.
Deel twee, de waterlelie volledig verwijderen, over een week of vier.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten