Gert Timmerman

Omdat Rick's opdracht op Texel nu officieel is verlengd tot oktober 2016 was er gisteravond een extra reden om met de gasten nog een ijsje te eten bij Paal 12.

Geen straf en zeker ook omdat we getrakteerd werden op een zonnetje en daarmee een mooie zonsondergang.

Elk jaar ben ik een beetje opgewonden als moeder aarde door het gruis van Swift-Tuttle suist en meestal kijk ik een paar avonden/ nachten. 

Vorig jaar zag ik de vallende sterren in Spanje, lui liggend in het warme water van het zwembad. 

Dit jaar vanaf Texel dat gelukkig vrij donker is. Maar jammer genoeg waren de afgelopen dagen wat bewolkt en was er echt niets te zien. 

Niet mopperen, zei ik steeds tegen mezelf, je kan niet elk jaar de hoofdprijs hebben. En wat zei mijn moeder dan: misschien is het morgen wél helder.

Dus na die mooie zonsondergang was het nog ongeveer anderhalf uur wachten voordat ik met vrienden naar de waddendijk toog. Ik had een opblaasmatrasje geregeld zodat we lekker comfortabel konden liggen. En wat een schouwspel. Omdat we elk een andere kant opkeken hebben we, denk ik, alle sterren die er vielen wel zien vallen. 

Vamiddag naar het strand voor een flinke wandeling.

Tekening op kwal.

Wie heeft die schelpen op een rijtje gelegd?

Het waaide nogal.

Brandend zand en nergens water. Het zou de Sahara kunnen zijn.

Met groeten Ton