Relatie



Laatst las ik  dat "we bestaan in relatie tot anderen" en na drie dagen alleen op de berg begin ik te voelen wat er werd bedoeld. Alles wat ik hier de afgelopen dagen heb gedaan is slechts voor en door mij gedaan. Er is niemand anders die er van kan genieten of er iets van zegt. Ik heb het over het nú want natuurlijk is het ook voor Rick maar die komt pas later.
Ook zijn er weinig prikkels van de rest van de wereld want de tv geeft een zeer beperkt aanbod, wat Spaanse zenders waarvan alleen ExtremaduraTV geluid geeft. De receiver gaat mee terug naar Nederland want er is iets mis met dat kassie.
Dus ga ik vroeg naar bed en sta weer vroeg op. Vanmorgen stond ik al om 8 uur in de tuin te werken.
Eén plantvak is helemaal leeg en daaromheen heb ik een stapelmuurtje gemaakt zodat het grondniveau gelijk komt te liggen. Ik heb mooiere stapelwerken gezien maar die zijn gemaakt door anderen. Dit is mijn mooiste werk. 
Als volgende week de aarde komt voor het perceel van de buren kan mijn plantvak ook gevuld worden. De stenen kwamen van een plantvak dat gesloopt moest worden om toegang naar de buren mogelijk te maken.
Wel zwaar werk maar dat is een goede training voor de knie want daar ben ik volgens de fysiotherapeut de afgelopen jaren veel te voorzichtig mee geweest.
Ik besta in iedergeval wel als is het maar in relatie tot spierpijn.

Met groeten Ton

Goede morgen

Vroeg wakker, vanwege het terugzetten van de klok, zag ik vanuit mijn raam donkere wolken hangen. Gisteravond op de Andalusische tv zender gezien dat het in het noord-oosten veel had geregend en er werd door de weerman theatraal verzucht "gaat het nu in Andalusiës ook regenen"?
Snel een foto gemaakt en zag toen dat het voor de rest prachtig helder was dus, bijna zeker, vandaag geen regen. Goed om de tuin werkzaamheden te beginnen.

Met groeten Ton

Het leven is (weer) verukkeluk

Wat een heerlijke dag. Vanmorgen eerst toch maar de koffer gewogen: 24 kilo. Ik probeer het nog een beetje te verdoezelen maar volgens Rick kunnen ze vervelend doen met het overgewicht. Maar wat moet er dan uit? Toch niet mijn plantjes? Eerst dan maar de studie boeken Spaans, toen het stuk kaas en mijn sloffen. Eigenlijk heb ik de toilettas ook niet nodig en coldpacks voor mijn knie konden de oversteek ook niet maken. Maar sinds gisteravond is de strijd in mezelf volledig weg en is er weer ruimte voor plezier en kan het leven weer stromen. Vervolgens brengt Rick me naar Schiphol. Koffer en handbagage keurig op gewicht. Geen rij bij de douane, ik moest alleen mijn schoenen uitdoen vanwege een piepje van de poort.
Tijdens de vlucht een leuke film en een gesprek met een aardige heer. Ook op Malaga Airport had ik nog een gesprek met een Nederlander. Die begon een beetje te zeuren over de trage afhandeling van de bagage op Malaga, waarop ik zei dat "ik erin sta dat mijn koffer als eerste van de band komt" en dat dat dan ook meestal gebeurt. O dat doe ik dan ook maar, zei hij. En? Onze koffers kwamen als tweede en derde over de band. Hij was helemaal verbaasd.
Bij het auto verhuur bedrijf stonden wel 20 mensen voor me in de rij maar op het moment dat ik binnenstapte werd mijn naam geroepen en mocht ik direct naar voren komen. Dit is ook omdat we een VIP kaart hebben maar toch. Het liep zeer voorspoedig.
Vervolgens eerst naar de Supermarkt en daarna naar het tuincentrum voor potgrond. Om 12.30 uur in Los Zuecos. Eerst lunchen in prachtig zomerweer en om 14.00 werd ik wakker. Dat ging wel heel snel.
Maar toen aan het werk. Koffer uitpakken want mijn plantjes moesten zo snel mogelijk weer geplant worden en als ik ze zo zien staan hebben ze geen nadelige effecten opgelopen.


Met groeten Ton

Alles weer keurig in de potjes



Kan ik weer gewoon langs de HEMA

Heb je een writersblock dat je zo weinig schrijft?
Nee, nou uh.

Ik hield het een beetje vaag maar wat is er aan de hand?
Ik heb al eens geschreven over sudoku's en stress. Als ik ergens mee zit heb ik moeite met het maken van 5 sterren sudoku's. Heb ik het probleem opgelost en de zorgen van mijn nek zijn maak ik als een speer de puzzels.

In mijn blogjes lijkt het soms of alles op rolletjes loopt en ik zelfs een heel aardige vent ben maar..... Ik heb nu ernstig ruzie gemaakt met een van mijn zussen en dit is al vanaf begin September.
Dit drukt behoorlijk op mijn dagelijkse dingen en ik wil het nog steeds niet bespreken met haar. Met andere woorden:  ik vind nog steeds dat ik heeeeeel gelijk heb. Zo gelijk dat ik het gederfde plezier in mijn leven er voor over heb. Ik vind het dus schijnbaar lekkerder om gelijk te hebben dan om een liefdevolle relatie met mijn zus te hebben.

Tijdens het boodschappen doen wilde ik deze week niet langs de HEMA lopen omdat daar mijn zus regelmatig koffie drinkt. Ik wilde haar niet zien omdat ik niet wist wat ik dan zou moeten doen: zwaaien of mijn hoofd omdraaien. Nou, zei Rick, het is niet alleen dat je ruzie hebt maar je bent ook niet meer vrij om gewoon te winkelen. Hoe ver wil je dit laten gaan?

Ook heb ik wel eens geschreven over de therapeutische werking van dit blog. Al schrijvend bedacht ik dat ik 'een beetje dom' aan het doen was en na wat coaching van Rick, met het 'hart kloppend in de keel' mijn zus gebeld.
Mijn spreuk "het gaat over niets" was ook hier van toepassing. Misverstanden en niet uitspreken wat er te zeggen is liggen ten grondslag aan onze ruzie. Na dit gesprek is de lucht weer geklaard en staan de deuren weer open voor elkaar en kan ik weer langs de HEMA.

Met groeten Ton

Tussen de boompjes het bos zien

Wat heeft de gemiddelde Nederlander in zijn koffer als hij op vakantie gaat?

Vandaag begonnen met het bijeenzoeken wat ik mee ga nemen naar Los Zuecos.
MP3 speler, zonnebril en fototoestel.
Mijn lekkere werkhandschoenen want ik ga veel doen.
Een zak drop- gekregen op mijn verjaardag.
Kleding op stapeltjes gelegd en inschatten hoeveel ruimte er nog over is in de koffer want er moeten 60 pijnboompjes mee.
Alle pijnboomzaailingetjes had ik apart in potjes gezet deze zomer en...vandaag heb ik ze er weer uitgehaald en voorzichtig in kranten gewikkeld. De potjes gaan leeg mee want in Spanje moeten ze er weer in om daarna aangesloten te worden op het druppelsysteem. Ze blijven daar nog één jaar in de potjes staan en volgend najaar gaan ze op de definitieve plek. Ruimte genoeg met het nieuwe stuk grond.
Wel veel extra werk om dat spul heen en weer te slepen maar het is voor mij- zolang we niet in Spanje wonen- de enige manier om zaadjes succesvol  te laten opgroeien
Maar dan heb je wel wat. Stevige boompjes met goede wortelkluit en volledig aangepast aan de heersende klimatologische omstandigheden.

Met groeten Ton

PS. De hangmat gaat alvast mee ook al is het wat voorbarig maar in Nederland heb ik de bomen in  mijn tuin omgezaagd.

Nieuwe vrijwilliger

Afgelopen vrijdag was ik wederom op pad voor de Regenboogboom. Normaal gesproken bestaat een team uit twee personen maar deze keer hadden we een nieuwe vrijwilliger mee. Vers en nog nat van de trainingen.
Tijdens de nabespreking is de vraag "wat vond je ervan" altijd een leuke.
Nou, eh het viel me een beetje tegen.
Wat viel er tegen?
De reactie van de kinderen.
Wat had je dan verwacht?
Eigenlijk gewoon meer reactie. Ik kon niet echt zien dat het wat met ze deed. Nou ja niet bij iedereen.

Ik was  weer even terug bij mijn eigen 'eerste' keer. Ook ik was teleurgesteld. Ik hou van drama. Het liefst heb ik, van dankbaarheid vervulde, huilende kinderen en ouders maar de realiteit is nu eenmaal anders. Van de gemiddeld 8 kinderen die we per keer bezoeken zijn er altijd een paar zeer jonge kinderen bij. Bij hen zie je altijd een reactie: ze worden rustig van het zingen of reageren op de handpoppen of kijken gebiologeerd naar de bellen die we blazen. In de tussentijd hebben we een gesprek met de ouders, die eigenlijk altijd aangenaam verrast zijn met de persoonlijke aandacht die ze op dat moment krijgen. Dan wil er wel eens een traantje vloeien.
Als kinderen wat ouder zijn en we ze laten fantaseren wat ze het liefst zouden willen doen, zie je direct of ze werkelijk even in hun droom zijn of niet. Op deze leeftijd zijn ze nog zo onbevangen.
Pubers zijn minder onbevangen maar daar kan je wel een volwassen gesprek mee hebben. Dit vind ik persoonlijk de leukste gesprekken. Alleen ben ik geen puber meer en vind het nog wel eens moeilijk om me in te leven in hun wereld en ze laten zich echt niet zomaar gaan.

Dat ik begon met dit werk had ik het idee dat het voor de kinderen een soort eeuwigheidswaarde zou bevatten. Dit heb ik inmidddels bijgesteld. Het zou kunnen dat kinderen het bezoek de rest van hun leven herinneren maar dat zal ik niet weten.
Ik ben tevreden als ik per ziekenhuisbezoek, bij 4 kinderen kan zien dat ze even, vanuit hun ziekenhuisbed naar hun droomwereld zijn geweest.
En dat is heel makkelijk op het gezicht te zien.

Met groeten Ton

Bliksemactie.

Zeg Ton?
Ja?
Wat staat de zon laag he?
Ja maar het is al eind Oktober.
Hij gaat wel vroeg achter de boom he?
Ja.
-stilte
Zou je er niet een tak vanaf kunnen zagen?
Ik sta op, loop naar de schuur, pak de ladder en de zaag. Een half uur later staat er alleen nog een stam en zitten we weer heerlijk in de zon.

Dit zou ik waarschijnlijk nooit zo snel en luchtig gedaan hebben als ik niet de vergelijking had tussen Spanje en Nederland.
Het is niet alleen zo dat Spanje verschilt van Nederland. Mijn ideeën over tuinieren en zonnen verschillen inmiddels ook van elkaar.
Waar ik in Spanje druk bezig ben om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk schaduw en luwte te creëren heb ik in Nederland behoefte aan licht en lucht.
De boom stond er 13 jaar en begon wel heel groot te worden. Hij zette om 3 uur 's middags het hele terras in de schaduw. En ik wil hier zo veel mogelijk zon hebben terwijl ik- inmiddels- in Los Zuecos 's zomers het liefst in de schaduw zit.

Met groeten Ton

Bruisend

Meestal is het zo dat mensen er tegenop zien om iets te verkopen of om aan de man te brengen. Het idee dat je aan het leuren bent ontstaat gemakkelijk, zeker als het resultaat tegenvalt wat het 'leuren' gevoel alleen maar versterkt.
Nu de kaarten klaar zijn voor het concert van Nootzaak en de verkoop officieel is gestart is het wel heel prettig dat Rick en ik dit gezamenlijk doen. We maken er een wedstrijdje van en Rick staat voor. ( 29 - 23)

Vanmorgen eerst een gesprek met een mevrouw met hond. Opeens dacht ik "waarom fiets ik die kaartjes er niet even in?"
Heeft u misschien  interesse voor een kerstconcert van een dubbelkwartet dat a capella zingt?
Ja hoor dat vind ik altijd leuk. Geef er maar twee. Mijn man houdt er niet van maar ik ga samen met een vriendin. Vervolgens heb ik de kaartjes gebracht, afgerekend en een beker thee gedronken.
Gisteravond een mailing gedaan naar de vrijwilligers van de VPTZ en vanmorgen kwamen de eerste bestellingen binnen die ik meteen heb verwerkt. Je hebt ze tenslotte pas echt verkocht als het geld binnen is.
De buren waren de hele dag bezig om de planten uit onze tuin te halen en daar tussendoor kwamen er verschillende mensen kaartjes afhalen. Het leek wel een zenuwcentrum.
Rick ging nog even langs een van de buren, verkocht er direct twee en kreeg ook nog een portie tamme kastanjes mee.
Aan het eind van de middag konden we twee kaartjes brengen bij een van de Blair zangers. Een lekker glas wijn en wat hapjes maakten ook deze deal tot een waar genoegen.
Met het aantal verkochte kaarten neemt de druk om een perfect concert te geven evenredig toe.
En we hebben nog 25 kaartjes in huis.

Met groeten Ton

Meer dan een stukje blik en wat verf

De Vrijwillige Palliatieve Terminale Thuiszorg Heiloo bestaat 25 jaar.
Gisteravond een feestelijke bijeenkomst in het Witte kerkje met de uitslag van de gedichten wedstrijd, een lezing door Katja Meertens over haar boek: De meeste mensen gaan hier dood, en-belangrijk-hapjes en drankjes.
Er zijn 18 vrijwilliger die mensen bezoeken en 17 daarvan waren aanwezig.
Ik vond het een beetje vreemd dat we als vrijwilligers een naambordje kregen opgespeld bij binnenkomst. Aan het einde van de bijeenkomst werd dit duidelijk.
De wethouder kwam ons, namens de gemeente, bedanken voor onze inzet met het 'vrijwilligersspeldje'.
Nadat iedereen het speldje was opgespeld kregen we een staande ovatie.
Vanaf dat moment was het niet langer een stukje blik met verf maar een 'gouden plak'. Misschien is dit wel de oplossing waar de alchemisten al die eeuwen naar op zoek waren.

Met groeten Ton

Hier het gedicht wat mij persoonlijk het meest aansprak.

Grensgeval

Op de grens van herfst en winter
leg ik de liefde naast me neer,
sluit ik de deur naar weer een morgen
voel alleen de pijn, het zeer.

Op de grens van herfst en winter
kijkt de eenzaamheid me aan,
laat voorgoed de hoop verdwijnen,
voedt de kou van mijn bestaan.

Op de grens van herfst en winter
is herinnering de veer
die mijn huid streelt, warm en teder,
zoals hij telkens deed.

Joke Schilling

Mogelijkheid

Iedereen herkent wel het gevoel dat je krijgt als je een leuk idee hebt. Opgewonden, enthousiast, zin om direct aan de slag te gaan, en de onbedwingbare drang om er over te praten.
Niets is meer ontkrachtend en ontmoedigend als mensen dan zeggen " Nou, zou je dat wel doen,  dat is heel moeilijk hoor, dat is al eerder geprobeerd en dat lukte toen ook niet, dat gaat je geld kosten" etc. (ik bedoel hier niet als mensen met je sparren over je idee)
Het is dan belangrijk dat je je niet laat ontkrachten door de omgeving.
Waar ik nog steeds heel veel aan heb zijn de cursussen die ik heb gedaan bij Landmark Education.
Daar ging het heel vaak over 'mogelijkheid', blijven zien dat iets mogelijk is zelfs als het lijkt dat dit niet zo is en de stappen zetten die nodig zijn om te bereiken wat je wilt.

We willen met Nootzaak een Kerstconcert organiseren.
Een van de eerst reacties was: als het maar geen geld kost want we lopen het risico dat er te weinig mensen komen.
'We kunnen van tevoren toch kaartjes verkopen aan familie en bekenden?
Ja maar ik heb maar een kleine familie, geen vrienden, heb het vorig jaar ook gevraagd en toen wilden ze ook niet, ik zing in twee koren  dus moet het verdelen, mijn kennissen wonen aan de andere kant van het land.
We laten ons niet ontmoedigen en hebben een schema gemaakt met de stappen die we moeten zetten om het concert tot een succes te maken. Toegangskaartjes gemaakt en verdeeld. Iedereen heeft minimaal 5 kaartjes meegnomen.

Ons persoonlijk doel is om deze week 20 kaartjes verkopen.
Rick zegt gisteravond,"zullen we H en T uit Arnhem vragen?
Dan slaat bij mij ook even de twijfel toe. Je laat ze niet  voor een zondagavondconert uit Arnhem naar Alkmaar komen met een dochtertje van 9 jaar.
Ja maar nu beslis jij voor hen dat het te ver is.
Daar heb je gelijk in. Het zijn volwassen mensen die hun eigen beslissing kunnen nemen.
Rick gaat bellen.
Wat leuk, natuurlijk komen we.
Weer drie kaartjes de deur uit.

Met groeten Ton

Je kan toch weg bij facebook?

Er wordt veel commentaar geleverd op het bedrijf Facebook. De privacy laat te wensen over en er worden steeds veranderingen doorgevoerd die ons gebruikers steeds verder in ons hemd zetten. Ook ik heb daar ideeën en irritaties over maar.....we blijven er wel gebruik van maken.

Vorige week in het NRC stond een column van Arjen van Veelen waarin hij schrijft ' Vreemd eigenlijk, al die ophef, want eigenlijk willen mensen geen privacy. Hoe valt het anders te verklaren dat Facebook - ondanks een geschiedenis van 8 jaar privacy schendingen- nog steeds groeit?"

"Maar is er een alternatief? Ja Google+. Maar Google is ook niet helemaal een lieverdje qua privacy. Google leest je e-mails mee en weet op welke trefwoorden je zoekt- de intiemste informatie die je prijs kunt geven".

Maar er zijn alternatieven die dit soort nadelen niet hebben.
" Diaspora heet het.Het is echt gratis. De site leeft van donaties. De software is open source. De belofte is dat je niet het product bent, maar de baas". "Het heeft hetzelfde gemak als Facebook. Je betaalt niets. De privacy instellingen zijn helder. Je bepaalt niet alleen zelf waar je eigen data host: binnenkort kun je die data ook weer heel simpel exporteren uit je profiel, in allerlei formats- iets wat bij Facebook ontzettend lastig is Je kunt Diaspora nu al gebruiken als thuisbasis voor je Facebook en Twitter profiel, voor als je echt niet zonder kunt. En belangrijker: de informatie die je deelt verdwijnt niet in en centrale bedrijfsserver; je mag zelf kiezen waar je die host. Het enige probleem: het is er nog wat stil op de dansvloer. Waar zijn toch al die teleurgestelde Facebookers?"
Waarom melden we ons niet allemaal aan op http://www.joindiaspora.com/ ?
We zijn dan geen slachtoffer meer van privacy schendingen maar nemen verantwoordelijkheid.
Tot ziens op Diaspora.

Met groeten Ton

Flebologisch Centum Oosterwal verklaard

Het onverklaarbare aantal hits voor Flebologischcentrum Oosterwal is verklaard: het centrum is voorgedragen als Topkliniek door de Nationale Zorg Jaarprijs.


Met groeten Ton

Ondankbare hond

Omdat het crisis is dacht ik in Augustus: laat ik van een oud matras een nieuw kussen maken voor Egbert.

De restje zijn al heerlijk om op te liggen

Maar zoals met veel dingen waar ik met enthousiasme aan begin moest de finishing touch, een hoes, er nog steeds bijgemaakt worden.

Dat heb ik eergisteren gedaan. Een mooi rood geblokte hoes. Egbert, als altijd, niet van de werkzaamheden weg te slaan en ging er meteen op liggen. Maar wat trof ik aan toen ik terugkwam van boodschappen doen?

Dit.





Met groeten Ton

Koen

Als we voor de Regenboogboom kinderen bezoeken in het ziekenhuis krijgen we nooit te horen wat deze kinderen scheelt. Het gaat om het kind en niet om de ziekte.

Vandaag waren het allemaal jong volwassenen die we bezocht hebben en die kun je in een gesprek goed uitleggen wat we komen doen. We willen ze leren om onder lastige omstandigheden even naar een denkbeeldige plek te gaan om hun kracht te (her)ontdekken.

Zo ook bij Koen. Na ons inleidende praatje vroegen we hem wat zijn ideale droomplek is.
Op bed met de computer, was het antwoord.
Ok, maar als je niet in het ziekenhuis bent wat zou dan je ideale plek zijn?
Thuis, op bed met de computer.
Ik keek waarschijnlijk ongelovig want hij ging verder met:
Ik kan niet lopen en vind het heerlijk om van alles te doen op de computer. Het is het wat ik het liefst doe.
Maar je wilde toch altijd voetballen met je vrienden? zei zijn moeder nog.
Ja, maar dat is al een tijd geleden. Daar heb ik me inmiddels bij neergelegd.

Op zo'n moment ben ik even helemaal stil. Hij keek me zo open en oprecht aan, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat een 17 jarige jongen op bed ligt of in de rolstoel zit. En ik maar denken in mijn arrogantie: ik ga die kinderen iets leren. Vandaag leerde ik even fijntjes niet zo zelf vergenoegd te zijn.

Met groeten Ton

En dan ziet het er vandaag totaal anders uit

"Je hoeft maar één lied in te studeren komende week en dan mag je de rest van de repetitie zo vals zingen als een kraai" was het laatste dat ik meekreeg gistermiddag.
Dus vanmorgen achter de piano eerst de namen bij alle noten zetten zodat ik ze op het toetsenbord kan vinden. Zo lastig kan het toch niet zijn om de 8 nieuwe plaatsen in F de sleutel te leren?
Na een kwartiertje kon ik dan ook beginnen met het spelen van de goede tonen en daarbij meezingen.
Het ritme is nog niet direct van belang. Het gaat er eerst om om de hoogte in het geheugen te prenten. Natuurlijk probeer ik dan meteen de melodie mee te nemen. Na en uurtje, ik moet het toegeven,was ik een heel eind op weg en gaf ik mezelf een compliment. Dat was het lastigste.
Vanmiddag nog een keer hetzelfde ritueel doorlopen. Vanvond kon ik samen met Rick, die zijn tenorpartij zong mijn eigen partij redelijk aanhouden.
Ik heb nog 6 dagen te gaan dus misschien kan ik er twee leren. ( oeps daar ga ik weer )

Met groeten Ton

Vergeten

De baritonpartij zingen valt me nog niet mee. Ik stond gisteravond dan ook veel te playbacken en te improviseren en dat valt direct op in een groep van acht. Naarmate de avond vorderde werd ik dan ook stiller en gefrustreerder. Ik wil dan complimenten en die krijg ik natuurlijk niet als ik niet goed zing.
Bespreek dat vanmiddag tijdens de zangles eens met de leraar, zei Rick
 "Je bent eigenlijk alleen maar bezig met het goed te doen. Je bent vergeten waarom je zingt, vergeten wat er leuk is aan zingen. Het zou er niet toe moeten doen hoe je zingt, of wat een ander er van vindt. Ik kan je honderd complimenten geven maar het zullen er nooit genoeg zijn. Trouwens ik heb je een compliment gegeven maar je keek  er naar alsof  het een ander betrof. (klopt. ik wilde het pas herinneren nadat hij dit gezegd had) Het gaat jou om het resultaat en het resultaat is er, nog, niet en dat doet zeer. Maar het gaat om het plezier in het zingen. Plezier dat van binnenuit komt en als dat er is, is mooi zingen mooi meegenomen. Deze week is het geven van complimenten aan jezelf tijdens het zingen de belangrijkste oefening."

Het is een steeds terugkerend thema. Ik ben zo bang om te falen dat ik eigenlijk halverwege het bijltje er bij neer wil gooien als ik merk dat het me niet lukt. Of als ik merk dat anderen beter zijn want ik wil de beste zijn. Niet inspirerend en stimulerend.

Kerst gaat toch over liefde? zei Rick. Doe ook eens lief voor jezelf en leg de lat niet zo hoog.

Met groeten Ton

Fleobologisch Centrum Oosterwal 2

Er zijn dingen waar ik me over verbaas.

Blogger houdt allerlei soorten statistieken bij. Onder anderen: het aantal hits per dag, uit welke landen de hits komen, en het aantal hits per blogbericht.
Over dat laatste is mijn verbazing ontstaan. Waarom waren er gisteren en eergisteren 29 hits op het bericht. Voor het bericht, klik op de volgende link: Flebologisch Centrum Oosterwal? In totaal zijn het er nu 33. Het is dus niet zo dat dit bericht van het begin af aan een topper is. Waarom dan nu ineens deze interesse?
Mensen die informatie willen over een behandeling bij dit centrum hebben toch niet zoveel aan mijn bericht.
Zou iemand van de lezers een reactie willen geven?

Met groeten Ton

Goderic Egbert van de Mansveldhoeve

Omdat het dierendag is heb ik een statieportret van Goderic Egbert van de Mansveldhoeve gemaakt.

Ik vond nog een stukje tekst van Midas Dekkers naar aanleiding van de dood van ijsbeertje Knut in maart.

"Dat zo'n ijsbeertje een wereldwijde hype wordt, is verklaarbaar. Het heeft met het schuldgevoel te maken. Mensen weten donders goed wat ze de dieren flikken. Dan hebben we af en toe een dier nodig om ons schulgevoel af te kopen. Dat werkt als een aflaat: als je maar af en toe je liefde projecteert op een dier, of heel erg boos wordt op iemand die een dier iets aandoet, zoals bij het doodschieten van de dominomus, dan hebben we geen schuld meer."

Met groeten Ton

Bezopen

De kermis in Egmond valt in het zelfde weekend als dat van Torrox pueblo. Vorig jaar in Torrox ziek van de atracties, nu ziek van de drank. Zuipen van 10.00 tot 18.00 is misschien een beetje teveel van het goede.
Als honden liefhebber is de kater die morgen in het verschiet ligt wellicht een beetje te veel van het goede.
Of word ik gewoon te oud voor dit soort zaken? (En ja ik weet het antwoord.)

Met groeten Ton.

P.s. Het was geweldig om al mijn oude kennissen weer te zien.

Bodega Irache

Omdat we het dagboek van onze eerste wandeling naar Santiago de Compostela lezen.
Van Lorca naar Los Arcos: 28 km.

Al wandelend door hitte en droogte is het heerlijk om iets aangeboden te krijgen. Nu sta je als pelgrim sowieso versteld van de vrijgevigheid die je tegenkomt maar de bron van de Bodega Irache vonden we wel heel bijzonder.
Twee kraantjes: een voor water en de ander voor wijn. Je mag zoveel water meenemen als je wilt. Van de wijn is het de bedoeling om slechts een bekertje te nemen. Dat niet iedereen zich aan deze voorschrift houdt moge duidelijk zijn. Ook wij hadden voor deze reden iets op te biechten in de kathedraal, want een plastic flesje bevat toch snel een halve liter.
Voor beelden klik op de link .De bron van Irache

Met groeten Ton

Panta Rhei

'Er bestaat geen gemoedstoestand, hoe eenvoudig ook, die niet telkens verandert, omdat er geen bewustzijn zonder geheugen is, geen voortzetting van een toestand zonder de toevoeging van de herinnering van voorbije momenten aan het tegenwoordige gevoel'.
Citaat  van Henri Bergson uit: Stil de tijd van Joke Hermsen. Zij vervolgt door te zeggen 'Juist omdat elk ogenblik in het heden de hele stroom van het verleden in zich draagt, is elk ogenblik nieuw en onherhaalbaar en nooit hetzelfde als het vorige. Een bepaalde toestand komt dus nooit op precies dezelfde wijze terug; de tijd als duur is met andere woorden onomkeerbaar.
Het doet me ook denken aan de uitspraak van Heraclitus: Panta Rhei - alles stroomt - je stapt dus nooit tweemaal in dezelfde rivier.

De zon stond vandaag ongeveer even hoog als half maart. En toch leek het niet op half maart. De geur was anders, de kleuren waren anders, het licht was anders.
Ook mijn gemoedstoestand was anders door de gedachten aan een totaal verregende zomer en de gedachte aan de winter die gaat komen.
Vergelijken heeft dan ook geen zin, genieten wel.

Met groeten Ton