Koen

Als we voor de Regenboogboom kinderen bezoeken in het ziekenhuis krijgen we nooit te horen wat deze kinderen scheelt. Het gaat om het kind en niet om de ziekte.

Vandaag waren het allemaal jong volwassenen die we bezocht hebben en die kun je in een gesprek goed uitleggen wat we komen doen. We willen ze leren om onder lastige omstandigheden even naar een denkbeeldige plek te gaan om hun kracht te (her)ontdekken.

Zo ook bij Koen. Na ons inleidende praatje vroegen we hem wat zijn ideale droomplek is.
Op bed met de computer, was het antwoord.
Ok, maar als je niet in het ziekenhuis bent wat zou dan je ideale plek zijn?
Thuis, op bed met de computer.
Ik keek waarschijnlijk ongelovig want hij ging verder met:
Ik kan niet lopen en vind het heerlijk om van alles te doen op de computer. Het is het wat ik het liefst doe.
Maar je wilde toch altijd voetballen met je vrienden? zei zijn moeder nog.
Ja, maar dat is al een tijd geleden. Daar heb ik me inmiddels bij neergelegd.

Op zo'n moment ben ik even helemaal stil. Hij keek me zo open en oprecht aan, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat een 17 jarige jongen op bed ligt of in de rolstoel zit. En ik maar denken in mijn arrogantie: ik ga die kinderen iets leren. Vandaag leerde ik even fijntjes niet zo zelf vergenoegd te zijn.

Met groeten Ton