Code rood

Gisteren ging de maandelijkse bijeenkomst van de gardenclub  naar Casarabonela waar we de Jardin Botanica de Cactus bezochten.

Ik was aangenaam verrast toen ik de goede staat van onderhoud zag. Niet alleen van paden, borders en planten, maar ook dat bijna overal naambordjes stonden. En dat is zeker voor de buitenplanten van belang want die planten zouden we dus zelf ook in de tuin kunnen zetten.

Dat in tegenstelling van de planten in de kas want die vragen meer specifieke omstandigheden zoals hogere luchtvochtigheid, beschutting tegen wind, drogere omstandigheden maar ook een ander nat/droog seizoen.

De kas was mooi ingericht

en herbergde een groot assortiment vetplanten.

Dit is een van de grootste collecties levendesteentjes in Europa. 

Het dorpje dat zichtbaar is op de foto is Casarabonela waar we de gezamenlijke lunch zouden gaan gebruiken.

Het landschap dieper het binnenland in bij de stad Malaga is heel anders dan dat bij ons.

Niet alleen groener, we konden hier trouwens duidelijk de schade zien van het noodweer van twee weken geleden, maar ook glooiender. Dit is het uitzicht vanuit het dorpje toen we op weg waren naar het restaurant.

Het menu del dia smaakte goed, maar er was nog wel wat gedoe met de soep. Er was keuze uit kippensoep en soep met varkensvlees. Iedereen ging voor de kippensoep. Toen de ober die begon uit te serveren stopte hij bij mijn buurvrouw die een bord vol soep had met flinke stukken kip en groenten. Het rook heerlijk. 

De rest van de tafel moest vervolgens wel tien minuten wachten tot er opnieuw borden met soep aankwamen. We kwamen bedrogen uit: de soep was duidelijk aangelengd en bestond eigenlijk alleen nog uit bouillon. Gelukkig smaakte die wel goed. Het hoofdgerecht compenseerde de soep en het toetje was voortreffelijk.

Dit leuke straatje leidde ons terug naar de bus die ruim twee uur later vertrok dan dat de planning was. Dat had te maken met een wat uitgelopen lunchtijd. Nu was dat geen probleem want het was gezellig en genoeglijk. Wel kwam ik in de klem met de toneelles.

Bij aankomst in Cómpeta had ik een uur voordat de les begon en een uur is te kort om dan heen en terug naar huis te rijden. 

Daarmee werd het wel een lange dag.

Zo rond 22.00 uur was ik thuis en besloot toch om in het donker de waterwerken aan te sluiten want er werd regen verwacht. Daarmee sliep ik meer dan rustig en tevreden, maar vanmorgen bleek dat de nacht kurkdroog was gebleven. Wel kregen we ‘s morgenvroeg een waarschuwing voor code rood maar ook toen was het droog.

In de loop van de ochtend begon het dan toch te regenen. Niks van een code rood te merken. Rustig aan en toen het om half twee even droog was checkte ik de regenmeter: 10 mm. Mooi.

Maar een kwartier later hing het water ineens heel los.

Het water spoot de afvoerpijp uit en dat duurde wel een uur. Het ging zo hard dat we er weer onrustig van werden. Na een uur werd het abrupt droog en vloog ik naar buiten om de boel te checken. Gelukkig geen schade en kon ik heerlijk knoeien met de slangen om het water op wat andere plekken te laten lopen. Bijvoorbeeld naar de sinaasappelboom en de pijnbomen want die kunnen beslist wat extra water aan.

Ehennnnn: 43 mm in de regenmeter. Dat wil zeggen dat er 33 millimeter water viel in een uur. En dat is veel.

In de stad Málaga staan inmiddels veel straten onder water en zijn er mensen geëvacueerd. Dus er is wederom echt wel weer veel overlast en schade. Ook is er weer een aardverschuiving waardoor de doorgaande weg opnieuw is versperd.

Toch is het niet zo’n noodweer als vorige week. Er staat wat wind maar geen storm en we horen af en toe een onweersklap die dan wel hard is.

Ook op het moment van posten regent het flink en af en toe hard. In totaal viel er 58 mm vandaag. En het is nog niet klaar.

We beseffen terdege dat we, in ieder geval tot nu toe, heel mazzel zijn.

Met groeten Ton

Dat werd het dus niet

De afgelopen dagen was het bij vlagen mistig en koud. Geen peil op te trekken. Trui aan, trui uit.

Gistermiddag waren we uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje. ‘Voor vrienden van het toneel en de zang.’

Das een extra reden om te gaan. 

Maar wat trekken we aan? Het werd een t-shirt, een overhemd en een trui want het was mistig dus koud.

Maar eenmaal op de feestplek kwam de zon door de mist heen. Dus eerst maar eens die trui uit. 

De mist trok verder op en de zon scheen fel op het beschutte terras dus moest ik me vervolgens ook van het T- shirt ontdoen.

Gezellig was het want iedere zanger kende wel iemand van het acteerclubje en vise versa. 

Er werd ook enthousiast gelobbyd om bij het andere clubje aan te sluiten.

Zo werd ik gevraagd om te komen zingen in een klein zanggroepje. “ Iemand met jouw stem zouden we graag hebben”. Heel vleiend natuurlijk en ik zou wel willen zingen in een klein groepje.

Wat is het repertoire?

Soul en Jazz.

Oempf. Laat ik dat nou echt vreselijk vinden.

En natuurlijk het repertoire Frank Sinatra. Dat was te veel en dan kan mijn snuitje echt niet langer verbergen dat ik dat niks maar ook echt helemaal niks vind.

Ik gruwel er zelfs van.

Maar waar houd jij dan van?

Van klassiek. En ik begin zelfs meer en meer van Barok te houden.

Dat werd het dus niet.

Vandaag gingen we met de Vlaamse vrienden naar de rommelmarkt in Nerja. Wij zijn daar tien jaar geleden voor het laatst geweest en vonden het toen een beetje tegenvallen omdat de meeste stalletjes met zonnebrillen, lederwaren, aardewerk etc gevuld waren. Slechts een paar plekken waar ‘rommel’ werd aangeboden. Maar in tien jaar is er veel veranderd, want het was nu voor 90% tweedehandsspul. En soms ook best leuk en mooi spul.

Maar wat ik het leukst vond was het joch met de gitaar.

Na de markt reden we naar het Burrianastrand in Nerja waar we eerst een koffie dronken en daarna werkelijk heel goed aten in een Thais restaurant.

We zaten zo relaxed te kletsen dat er uiteindelijk geen tijd meer was voor een echte wandeling. Het werd een rondje naar het centrum voor een ijsje.

Het najaar is hier een feestje. Met heerlijk weer en de teruggekeerde rust na het drukke zomerseizoen.

We zaten hier nog een kwartiertje op het Balcon de Europa, staarden wat uit over zee terwijl een gitarist (achter het kanon) leuke liederen speelde.

Kortom: we hadden een fijn weekend.

Met groeten Ton 

Opgelost

Waar in Den Helder de zakken met plasticafval worden opengereten door meeuwen gebeurt dat hier waarschijnlijk door rondzwervende honden of katten.

Het zou natuurlijk handiger zijn om die zakken dan in de achterbak van de auto te leggen, maar die zakken ruiken niet zo lekker. Vandaar.

Dinsdag ging de zon nogal omfloerst en bijzonder geel onder. Beslist de invloed van saharastof.

Gistermiddag brachten we de gaste naar het vliegveld. De week is omgevlogen want gezellig.

En dan is de dag er na altijd een beetje stil. 

Tijd voor wat klusjes. De auto werd gewassen, de logeerkamer gepoetst en ik verwerkte de laatste kweeperen en mango’s tot moes. 

Vervolgens: De Boom

Tja, kijk er nog maar even goed naar want het silhouet gaat drastisch veranderen.

Weten we het wel zeker?

Ja. 

Dus begon ik te zagen. Er zat nog een dode tak in en een lange kale tak met slechts aan het einde wat bladeren. Daar begon ik mee. Vervolgens de dikke tak die me eigenlijk al een paar jaar in de weg zit en de sinaasappelboom in de schaduw zet.

Maar daarna?

Zou je toch niet die twee rechtopgaande takken kunnen laten staan zodat we nog iets van schaduw hebben?

Tuurlijk.

Dus is dit nu het resultaat. We nemen een risico want……

In de hoofdstam zit een dikke vette scheur. Het zou dus zomaar kunnen dat het geheel met flinke wind in tweeën gespleten wordt.

Nu de kroon voor het grootste deel is verdwenen krijgt de jonge loot, die ik al vier jaar koester, zon genoeg om een flinke groeispurt te maken zodat we met een paar jaar weer lekker in de schaduw kunnen zitten.

Tenminste: dat hopen we.

Nog even over de mysterieuze keutels.

De Doodshoofdrups doet zich nog steeds te goed aan het blad van de Jasmijn.

De wonderlijke keuteltjes op het terras kunnen niet anders dan van de rups zijn. Ze verplaatsen zich namelijk gelijk met de rups.

Met groeten Ton

Bijzondere keuteltjes

De gaste geniet met volle teugen van haar week in Los Zuecos.

Het is gezellig samen. We doen rustig aan want ze is hier om verwend te worden en te herstellen van een operatie. Wel ‘moet’ ze zingen want dat doen we alle drie graag.

Tijdens het zingen ontstond het idee om een zangweek te gaan organiseren. Natuurlijk belden wij meteen onze vaste zangers en pianiste die meteen riepen dat ze gaan komen. 

De gaste kent dan weer een alt die wellicht interesse zou hebben. 

Kortom: het is bruisend.

We liepen gisteren van restaurant naar terras, van de Aperol spritz gingen haar ogen zelfs even dicht, maar de voeten moesten wel in de Middelandse zee. Dus liepen we ook nog even aan het strand.

Het weer is zeer aangenaam, zeker voor de mens die regelrecht uit het noorden komt.

De hagelbui deed geen goed aan de planten.

De papyrus, die het zeer goed doet en inmiddels in een grote bak staat, ziet er zeer triest uit.

Deze hang vetplanten hadden heel erg pech. Ik verzette ze afgelopen maandochtend van uit de schaduw van het afdak naar de luwe en zonnige zuidkant van het huis. En laat dan net vanuit het zuiden die hagelstenen komen. Alle witte puntjes op het blad zijn beschadigingen.

De planten met zachte bladeren hebben het meest geleden.

Gelukkig is de natuur krachtig en het gaat allemaal weer herstellen.

Er liggen al een aantal dagen van dit soort dingetjes op het terras.

Het zijn keuteltjes van een beest hoor, zei Rick.

Maar dat kan niet want ze zijn zo bijzonder ingewikkeld van vorm. Het zou dan moeten zijn dat hij door een spuitmondje heeft gepoept. Ik denk eerder aan zaaddoosjes of zo, ook al zou ik niet weten waarvan want het kan op die plek alleen van de Jasmijn zijn.

Nu veeg ik die dingetjes steeds van het terras af maar toen ik vanuit mijn stoel opnieuw zo’n ‘zaadje’ zag liggen dacht ik dat ik wellicht eens omhoog moest kijken.

En dat deed ik en meteen viel mijn oog op deze grote vette groen gestreepte rups, de enig mogelijke maker van de keuteltjes. 

De foto liet ik determineren via ObsiDentify en het is voor 89 % zeker de rups van een Doodshoofdvlinder.

Foto van internet.

Vanmorgen was ie verdwenen en het zou zomaar kunnen dat ie zich heeft ingegraven om te verpoppen. Mochten er morgen opnieuw toch keuteltjes op het terras liggen is het mysterie nog niet opgelost.

Met groeten Ton

Blijkbaar…..

We zijn hier enorm gemazzeld. 

We mopperen wel eens dat we hier net op de grens zitten bij tijden van regen. Komt de regen vanuit zee komt het soms net niet ver genoeg het land in en blijft het droog. Zou het vanuit het oosten komen trekt het over en valt de regen ten westen van de stad. Vanuit het zuiden komt het niet voorbij de stad. Kortom: het is hier te droog. Maar met deze gigantische depressie was het een groot voordeel om hier te zitten. Er viel zeer gematigde regen. Er is hier wel wat schade maar dat zijn relatief kleine ook al is het voor de getroffenen vervelend.

We zijn dus dankbaar. Wel is de acacia afgeschreven. De hoofdstam is onder de uitgebroken tak nog bijna een meter dieper ingescheurd. 

Wel schoten er ineens hele bossen paddenstoelen de grond uit.

Gezonde aarde begint het te worden. 

Trouwens de nestzwammetjes zijn geruisloos verdwenen. 

Het weer had toch behoorlijk impact op het gemoed. We beseften best hoe nietig en kwetsbaar je als mens bent als de natuur zijn kracht toont. We waren een soort ‘van slag’. Zo gingen we woensdagmiddag uit lunchen maar voordat we weggingen kookte ik nog even snel een paar kipfilets maar vergat de kookplaat uit te zetten voordat we vertrokken. Toen we thuiskwamen stonk het huis als een gek naar gecremeerde kip. En een echt heel vreselijk vieze geur. En dat dan vlak voordat we de gaste zouden ophalen. 

Om de stank zo snel mogelijk uit huis te krijgen zetten we alle ramen en deuren open en poetsten we zoveel mogelijk deuren, tegelwanden en vloeren met natte doeken af. Waarmee de stank minder penetrant werd.

Toen we de deur uit stapten om naar het vliegveld te gaan, liep Rick tegen de hordeur aan die natuurlijk uit zijn rails schoot. 

Blijkbaar zijn we in gedachten nog met ander dingen bezig

Bij terugkomst van het vliegveld en het huis dus weer een paar uur dicht was geweest was de geur opnieuw meer dan onprettig.

De volgende dag stond dan ook in het teken van gordijnen en beddengoed wassen.

Inmiddels is het nagenoeg weggetrokken ook al denk ik dat de afzuigkap nog een flinke beurt nodig heeft.

De gaste vermaakt zich uitstekend ook al liet gisteren het weer nog wat te wensen over. Zo ging ze, als sopraan, graag mee naar de repetitie van de Nederlandse zangers van het koor. We studeren twee nummers in De Zee van Toon Hermans en Pastorale van List en Shaffy.

Vanmorgen was het heerlijk zonnig en kwamen Rick en Ellen slechts naar binnen voor de pannenkoeken.

Want dat werd het hoofdgerecht nadat ik aan de gaste gevraagd had wat ze wilde eten. Rick viel haar meteen bij.

Dus stonden gezamenlijk aan het aanrecht te eten. 

Vanmiddag maakten we een kleine wandeling maar toen was het mistig en bewolkt.


Met groeten Ton