Willing

Mazzel bleven we en zijn zonder kleerscheuren door de overvloedige regen van dinsdag gekomen.

Het is op het ogenblik een genot om te tuinieren. De aarde is kletsnat en daardoor is de bij droogte keiharde betonachtige grond heerlijk zacht. 

Wormen en ander spul krioelen in de bovenste laag, omdat die inmiddels gemengd is met de compost die is ontstaan. Kortom: ik ben wel in mijn nopjes.

Maar kan je dat gevoel dan ook wat langer vasthouden, vroeg Rick.

Tja. Tijdens lange tijden van droogte geef ik de hoop op dat er ooit een een gezonde en goed gedijende tuin zal ontstaan. Het is altijd een beetje schaars qua snelheid in groei en bloei. Maar nu is het weelde.

Ik ben dan ook als een gek aan het verplanten. Al spittend en wroetend in de borders valt me iets op.

Tientallen van deze zaailingen zag ik. De meeste trok ik er uit want ik weet niet wat het zijn en als iets zo gemakkelijk zaait is het meestal een plant die je niet in de tuin wilt hebben.

Dus schuimde ik wat later het internet af en kom tot de conclusie dat het de wilde asperge is. Asparagus acutifolius. Die zie je hier vaak langs de weg  staan en de jonge scheuten worden in het voorjaar geplukt en verwerkt in omelet.

Ik zal er een paar laten staan.

Trouwens: de laatste jaren ontkiemen er steeds meer zaden vanzelf en dat heeft te maken met de kwaliteit van de grond. Die is door alle beplanting en mulch sterk verbeterd met als gevolg dat zaden er beter in kunnen kiemen.

De voorzitster van de gardenclub vroeg me afgelopen dinsdag of ik ‘willing’ was mijn tuin open te stellen voor bezichtiging voor de leden van de club Na overleg met Rick hebben we besloten dat te gaan doen. De club regelt extra stoelen, verzorgt de koffie en versnapering. 

Meteen een reden om met een extra kritisch oog naar het geheel te kijken. Er kan nog wel wat aangepast worden de komende tijd.

Anyway.

De doorgaande weg is nog steeds afgesloten. We kunnen alleen via de weg in het dal naar Cómpeta komen en die is trouwens pas sinds donderdag weer begaanbaar nadat het waterpeil in de rivier weer tot normale proporties is gezakt.

De herstelwerzaamheden aan de doorgaande weg zouden zomaar een paar weken kunnen duren, omdat de reparaties te groot zijn voor de gemeente en de provincie de klus nu op zich neemt. 

Na de 100 milimeter regen die afgelopen dinsdag viel, liet de zon zich nog net even zien toen ze onder de bewolking doorscheen. Het voelde wat surrealistisch aan na zo’n dag van zondvloed.

Zo zag de zee er de volgende morgen uit. Al de bruinige vlekken zijn van het rivierwater dat in zee is gestroomd. Dat is wel een teken dat het echt hard heeft geregend. Wel een beetje wonderlijk want dat zagen we tijdens het vorige noodweer bijna niet. De verklaring is dat er de vorige keer meer water in de kuststreek viel en er minder in het binnenland. Nu zou er dus ook meer water landinwaarts zijn gevallen. In het stuwmeer van Viñuela is inmiddels 10 kubieke hectometer water binnen gestroomd.

Nadat het dinsdag weer zo te keer ging zagen mijn tere potplanten er zeer sneu uit.

Twee keer kregen ze een forse hagelbui over zich heen met dit als resultaat.

Ze staan dus binnen in de keuken.

Ik las dit vanmorgen in de krant. Geschreven door Mariët Meester.

Nu zijn deze plantjes niet uit de container maar ze moeten wel gered worden.

Met groeten Ton

Ps. Hier het hele artikel.