Caminho Portugues, dag twintig

Van Tui naar Redondela, 34 kilometer, 44714 stappen.

We waren laat gisteravond. Niet alleen vanwege een lange wandeldag, maar ook vanwege het tijdsverschil tussen Portugal en Spanje. Daarnaast duurde het even voordat we een slaapplek hadden en vervolgens snel douchen, de was en wat boodschapjes doen. En…daar waren ook nog onze alleraardigste kamergenoten waar we heel leuk contact mee hadden.

Twee Duitse dames met blaar en knieproblemen en een Oostenrijkse man die zei hard te snurken. En dat laatste geloofden we direct want hij was op zijn minst ‘stevig’ te noemen. 

Om 22.00 uur was het stil in de kamer op wat straatgeluiden na want van de dames moest het raam open. Gelukkig.

Wat bleek: de Oostenrijkse man gaf af en toe een licht snurkje, maar een van de dames snurkte zo luid als een brullende leeuw. En het was een klein vrouwtje.

Gelukkig zijn er oordoppen en we sliepen voor de rest goed.

Anyway. Ik vergat helemaal te melden dat week zeven is ingegaan en te bedanken voor alle leuke reacties op het blog.

Ook nog dank aan alle hulpvaardige en aardige Portugezen.

Vanmorgen op pad voordat het licht was. En toen hadden we al een ontbijtje op. Inclusief koffie en thee van het huis.

Een stad uit is altijd een beetje zoeken en gaat niet door ruim opgezette buitenwijken. Maar na een uur kwamen we in een prachtig oud bos en was het voldoende licht voor een foto.

Even tussen de bomen door een doorkijkje. Het gehuchtje had geen bar.

Dalen naar een rivier waar we een Romaans bruggetje overstaken.

Duidelijk te zien dat de stenen hol zijn gesleten door het eeuwenlange gebruik.

En wat een rust nog zo vroeg.

Het woud uit stonden we voor een keuze: linksaf een route die een km langer was. Rechts een kortere. En zoals het Bijbelse verhaal was de kortere weg slechts in het begin geplaveid.

Zeven saaie kilometers door een industrieterrein. Nou ja: aanvaarden. Ik zag wel direct dit lugubere tafereel en schrok even. Oefenmateriaal voor de brandweer?

Het was me weer duidelijk hoe slecht ik tegen dit soort dingen kan. Het beeld bleef me lang achtervolgen.

Een uur later liepen we een tijdje op met drie vrouwen uit Groot- Brittannië en hadden mooie gesprekken. Het maakt de camino waardevol.

Hier hebben we net een lange pauze achter de rug met een lekker broodje ham en kaas. Wat kan een mens veel eten tijdens zo’n wandeling.

De steen is een Romijnse milenario.

Natuurlijk zit er een klimmetje of twee, drie in. Maar hier de laatse.

Even later zicht op ons slaapdorp. Met achter in de foto het blauw van de zee.

Dit is een super steile afdaling en de dames die hier links tegen de muur staan komen van Tenerife. In mijn allerbeste Spaans zat ik wat te dollen met ze omdat we ze twee keer voorbij liepen vanmorgen terwijl ze in het wild zaten te plassen. We hadden lol en ze wilden samen met mij op de foto.

Voordat we het slaapdorp ingingen aten we een goed menu del dia met Ensalada Russa en spaghetti Carbonara. Buikjes gevuld en op naar La Cueva, ons appartement.

Het ziet er leuk uit, maar het doet inderdaad wat grotachtig aan met zijn ene piepkleine raampje. Na de dagelijkse beslommeringen even naar de zee.

Heerlijk om het zilt te ruiken en de meeuwen te horen schreeuwen.

Met groeten Ton