Caminho Portugues, dag eenentwintig.

Van Redondela naar Pontevedra, 20 kilometer, 26022 stappen.

Nog een foto van ons huisje van gisteren. Een origineel natuursteen huis. 

Bij aankomst schoof ik het gordijn van het keukenraam opzij en keek direct op drie ligbedjes waarop een vrouw lag. Ik bedacht dat ik aan haar wel zou kunnen vragen om onze pelgrimswas daar te kunnen drogen. En dat mocht. 

De vrouw kwam uit Venezuela en was bij haar dochter en schoonzoon op vakantie. We mochten, als we dat wilden, ook wel van de bedjes gebruikmaken.

Wat we deden natuurlijk en hadden later ook nog een leuk gesprek met de schoonzoon.

Het is de laatste dagen wat druk in het hoofd met ‘gedachten’ om van oordelen maar niet te spreken.

Een vriendin zei ooit ‘ Het is niet moeilijk om zen te zijn op de top van een berg. Met familie tijdens een kerstdinner is het lastiger’. 

Zo is het met veel pelgrims om me heen ook wel een beetje. Ten eerste is dit prinsje ineens helemaal niet meer zo speciaal. En bij het zien van het uitladen van een groep pelgrims zonder rugzak en al halverwege een klim voel ik wel wat ergernis. Ik heb dan al mijn bewuste gedachten nodig om hen in hun waarde te laten. 

Vanmorgen pas tegen zeven uur op pad. Meteen een flinke klim met af en toe zicht op zee en in de verte de brug over de fjord.

Na de afdaling over de Ponte Sampaio in Arcade. We hebben er dan een uur opzitten.

Duidelijk te zien: we zijn nog steeds mazzel met het prachtige weer en dat is best bijzonder. Het regent hier normaal gesproken veel meer. 

Vrienden van ons wandelenden de Portuguese route in oktober vorig jaar en hebben alle dagen regen gehad waarvan meer dan de helft het de hele dag regende.

In de oude stad omhoog met voldoende moois om ons heen.

Een tweede klim. Het lijf heeft er inmiddels totaal geen moeite mee maar het hoofd zo iets van: moet dat nou?

Ter afleiding stond er een man te doedelzakken. 

De klim ging over een middeleeuws pad. En dat blijft bijzonder.

Een Nijmeegs momentje. Dit keer niet op een brug zwaaiend naar chauffeurs die dan gaan toeteren. Nee, op de top van een berg. Een pop-up tentje waar je wat kunt eten en drinken.

Er wordt duidelijk gecatered voor de pelgrim. 

Na de afdaling vier km door het bos langs dit sterk meanderende riviertje. Where peaceful rivers flow; is een prachtig nummer van Chris de Burgh.

Inclusief oude brug.

En velden met fluitenkruid.

Bij binnenkomst in Pontevedra eerst een pauze met koffie en een chocolade broodje. De pastelles de nata zijn uit de schappen/pastelerias verdwenen.

Nog een uurtje door naar ons huisje voor een nacht.

Wederom een steenhuis met pelgrimswas.

Een zeer vriendelijk welkom door de eigenaar die een kennis is van Wesley Snijder. 

Na de installatie naar de supermarkt. Daar haalden we onder andere een salade omdat we weer eens groenten wilden eten. 

Met groeten Ton