Camino Mozárabe, dag zeven

Van Cuevas Bajas naar Lucena, 30 Kilometer, 35491 stappen.

Heerlijk rustig geslapen op de kerkklokken na.

De bar ging om zeven uur open en toen stonden wij op de stoep voor koffie, thee en een bocadillo con tomate y queso. Heerlijk.

We liepen nog even op met een man die zei dat de route van vandaag prachtig was: de oude weg naar Lucena, slechts gebruikt door boeren en recent nog opgeknapt. En nee: beslist geen klei.

Hier lekker langs de rivier. In het randje met oeverbegroeing floten wel 100 vogels. Een waar genoegen. 

Even terugkijkend naar ons slaapdorp.

Na een kilometer of zes in het dorp Encinas Reales een pauze. Wel wat snel, maar de enige plek om nog een koffie met wat lekkers te scoren. Dat lekkers haalden we trouwens in zo’n iniminiwinkeltje. De vrouw achter de toonbank leek ons buitenlanders angstig aan te kijken en riep meteen haar zoon om te helpen. Maar toen ze erachterkwam dat we wat Spaans spraken ontspande ze en hadden we een weliswaar kort maar toch leuk gesprek. En ja: de oude weg naar Lucena is prachtig en recent opgeknapt.

En dat van dat opgeknapte klopte. Veel stukken nieuw beton en zelfs vangrails terwijl we echt geen auto’s zijn tegengekomen. We waren dan ook helemaal in ons nopjes. Prachtig weer. Niet te warm en geen wind.

Maar hier is het beton op. En dan komt er toch af en toe iets plakkerigs tevoorschijn. 

Maar nog steeds geen probleem.

Tot de rivier dan he. Een dikke laag drek tot aan het water. 

We besloten de schoenen uit te doen en mijn sandalen te gebruiken.

In het water spoelde de modder er snel af. Maar de aan de overkant is een nog dikkere laag te zien. Daarin verloor ik door de zuiging mijn sandalen.

Dit zijn de voeten van Rick. Hoe krijg je die rommel er af zonder water?

Nou met veel vegen met een handdoek. Toch kregen we de voeten niet echt schoon wat uiteindelijk voor mij resulteerde in twee nieuwe blaren.

Maar de tocht was prachtig en indrukwekkend.

En olijfbomen zover het oog reikt. Wel wat eenzijdig, voor sommigen misschien saai, maar wel mooi.

Het was wel een pittige tocht met behoorlijk klimmen en dalen. 

Vlak voor we de stad inliepen stopte er een auto met een echtpaar er in. Duidelijk ook pelgrims en die lieten zich een gesprek met andere pelgrims niet ontgaan. Heel geanimeerd. 

Daarna een moeizaam laatste stuk: ongeveer zeven kilometer door industriegebied waar we trouwens wel een goed menu del dia scoorden.

Ongeveer 15.30 in pension Sara.

Ook al is het niet luxe lijkt het voor ons toch een vijfsterrenverblijf. Zachte handdoeken en echte bedden zodat de benen weer in vrijheid kunnen bewegen. 

Als toegift een pelgrimswasje. Ik weet dat ik een van de volgers van het blog daarmee een klein plezier doe.

Ik moest veel spoelen om uiteindelijk alle of misschien toch maar het grootste deel klei uit het groene doekje te krijgen.

Met groeten Ton