Camino Mozárabe, dag acht

Van Lucena naar Doña Mencía, 27 kilometer, 34222 stappen.

Wat gaat het snel. De eerste week zit er al weer op. 

Heerlijk geslapen en dat was eigenlijk een meevaller want wat een gehorig hostal. Maar alle gasten lagen blijkbaar vroeg in bed want we hoorden niets meer na 22.00 uur.

Nog een meevaller: desayuno incluido. En een behoorlijk ontbijt ook nog eens. Eigenlijk gaat de eetzaal pas om 8.00 uur open maar voor pelgrims maakt de dame graag een uitzondering en zo stapten we welgevoed om acht uur de straat op.

Lucena is best een grote stad maar wel een echte industriestad, dus ook vanmorgen door een flink bedrijventerrein naar het begin van de Via Verde. Een oud spoorwegtraject van het olijfolietreintje. Dat bracht in vroeger tijden olijven vanuit de hele streek naar Lucena om te persen.

Natuurlijk is dit traject geen origineel deel van de Camino, maar wat is dat nog wel? 

Het begin.

Het duurde even voordat ik het herkende Cerinthe. Ik heb de plant ook in de tuin, maar niet zo uitbundig groeiend als hier in het wild. 

Dichtbij de stad was het druk met wandelaars die ons allemaal zeer vriendelijk groetten. Wat verder weg zagen we meer fietsers die iets minder groetten.

Zo’n oude spoorlijn loopt maar langzaam op en dat is voor wandelaars heel fijn. Zeker als je weet dat het naar Doña Mencía toch gauw 300 meter stijgen is en we nagenoeg niet hoefden te dalen tussendoor.

Er waren veel stukken uit de rotsen gehakt en maar een echte tunnel. Die laatste is niet interessant, alleen donker en koel. Wel interessant waren de uitgehouwen stukken waar de wanden prachtig begroeid waren. 

Volgens mij was het hele traject een natuurreservaat en er stonden dan ook veel verschillende bloeiende planten.

Ook fijn dat het talud vrij uitzicht geeft op de landerijen met nog steeds olijfbomen zo ver het oog rijkt.

Andere rostssoort, andere beplanting. Mijn ogen genoten. 

Op ongeveer de helft van het traject zou in het oude station van Cabra een restaurant gevestigd zijn. Dat bleek jammer genoeg gesloten te zijn tijdens de pandemie. Wel spraken we daar een Nederlands echtpaar dat al 25 jaar in Noorwegen woont en nu hier een maand rondfietst. Op gewone door mensvoortgestuwde fietsen. 

We kochten een paar jaar geleden elektrische fietsen, omdat we toch wat ouder werden, maar we konden beiden onze energie er niet in kwijt, vertelden ze.

En dan zo’n blauw druifje in een minikuiltje aarde. Moeder aarde maakt de mooiste dingen.

Hier een voorbeeld waarvan wij blij worden: de weg stijgt en daalt en wij blijven op niveau.

De oude bruggen gaven een gelegenheid tot voetzoolmasage, want dat is best fijn tijdens een flinke wandeling.

Eindelijk zien we hier ons slaapdorp liggen. Dan is het nog wel een kilometer of vijf lopen, maar wat rook het hier heerlijk: vers gemaaid gras met een snufje look ertussen. Een mooi moment voor een intentie. Twee meteen omdat er twee dames zijn met handproblemen. Voor buurvrouw die een vinger heeft gebroken en voor een vriendin met zenuwuitval na een operatie. Voor beiden een voorspoedig herstel gewenst.

Eenmaal aan de rand van het dorp spraken we een paar tuinlieden aan voor de route naar de herberg. Maar die blijkt ook tijdens de pandemie te zijn gesloten. Wel meteen een tip voor een hostal dat pelgrims korting geeft.

Daar aangekomen besloten we mede onder aansporing van de eigenaar om een menu del dia te eten. Het was heerlijk en er heerste een bijna onwerkelijke rust en dat terwijl alle tafels bezet waren.

Dit is de eetzaal, leeg inmiddels, en ik vind hem helemaal prachtig.

Nadat we ons hadden geïnstalleerd wilden we zo snel mogelijk naar buiten voor wat warmte. De kamer is namelijk onverwarmd en heeft derhalve koelkast temperatuur.

Zo vonden we dit pelgrimshoekje waar we even lekker konden zitten.

Nu zitten we onder een deken wat te tutten met Ipad en routeboekje. O ja, en nog wat te snoepen, want we anders verliezen we te veel gewicht.

Met groeten Ton