Camino Mozárabe, dag negen

Van Doña Mencía naar Castro del Rio, 22 kilometer, 32480 stappen.

We namen een ontbijtje in een bar omdat we vandaag geen uitspanningen zouden tegenkomen. 

Een echte Spaanse traditie om voor je werk eerst een koffie met een zoetje en vaak ook nog een borreltje te nemen. En wat een drukte maken vier mannen dan.

Wij wilden graag een bocadillo. De baas keek ons wat waterig aan, maar slofte de bar uit naar de overkant van de weg om een paar broodjes te halen die vervolgens heerlijk werden geroosterd, besprenkeld met olie en belegd met kaas.

Daar konden we wel op lopen. Nou uh, klimmen want er kwam direct het dorp uit een flinke klim.

Eenmaal boven spraken we een intentie uit voor de goede afloop van een bod op een huis waar de nieuwe eigenaars goed voor willen zorgen om er tot hun dood in te blijven wonen.

Wederom een heerlijke weg om te lopen. 22 kilometer en minder dan tien auto’s en dan nog hoofdzakelijk met mannen die naar de landerijen gingen. Er werd daar veel gesnoeid.

Maar hier viel vooral deze boom op.

Wat is de natuur toch sterk.

De temperaturen lagen wat hoger dan gisteren en we liepen dan ook de hele dag in shirts met korte mouwen. De temperaturen verschillen nogal afhankelijk van de hoogte waarop je bent. ‘s Nachts koelt het sterk af en dan is het soms maar een graad op vijf.

We vinden de omgeving mooi en dan vooral omdat het zo weids is. Qua beplanting is het vergelijkbaar met de eindeloze appelgaarden in Zuid-Tirol en is het wel enigszins eentonig.

We doorkruisten drie riviertjes/arroyo’s en daar is het dan meteen een lust voor oog en oor. Een goede plek voor een pauze.

En dan is hier ons slaapdorp. Met een herberg waar een wasmachine/droger aanwezig is. 

Het was nog wel even zoeken want er is ook een Casa Rural die zich voordoet als de herberg. En daar stonden we dus voor de deur met een toegangscode die we van de officiële herberg per WhatsApp hadden gekregen. Gelukkig kwam er een dame voorbij die ons naar de echte herberg leidde.

In de herberg direct douchen om daarna alle kleding en handdoekjes in de wasmachine annex droger te stoppen.

Wat heerlijk om weer een lekkere frisse was te krijgen. Terwijl de was draaide gingen wij op pad voor een menu del dia. Dat was pech. De restaurants gaan pas ‘s avonds open en er was niet een bar die voedsel serveerde. Dus liepen we wat gedesillusioneerd terug richting herberg. Toen zag Rick een Citroën Diane staan terwijl er tegelijkertijd een man naar buiten kwam die naar de auto liep. Mooie auto heeft u. Ik reed vroeger in zo’n zelfde.

Meteen een leuk gesprekje waarin we ook vroegen naar een restaurant. 

Die zijn nog gesloten maar ik weet er een bar die open is, maar die is wat verder weg. Zal ik jullie er heen brengen?

Graag.

Hoe leuk kan het zijn?

Eenmaal bij de bar bleek de keuken al dicht maar onze chaffeur deed een wervend gesprekje en toen kwam de kok naar buiten om te vragen wat zij voor ons kon maken.

Nou dat werd een huzarensalade en een soort ‘kapsalon’ van patat, bacon en twee soorten kaas erover heen.

Heerlijk was het en met voldoende calorieën voor twee dagen.

Na het debacle met de sandalen stond de vraag open bij het universum voor een alternatief. Dat kwam vandaag in de herberg waar een paar pseudoCrocs stonden. En ze passen me ook nog. Met die crocs en mijn avondbroek, die eigenlijk gewoon een pyamabroek is, zag ik er met blauw shirt en hoed een beetje wonderlijk uit vond Rick.

Je bedoelt armoedig?

Ja.

Eenmaal terug bij de herberg stonden er twee pelgrims voor de deur. Twee Amerikanen die een weekje pelgrimeren, maar wel in hotels slapen en graag een echte herberg wilden zien.

We deden een rondleiding en kwamen ook bij de wasmachine die je natuurlijk trots laat zien.

Maar na onze anderhalf uur durende afwezigheid, stond de timer op nog eens 3,5 uur. Dat is niet fijn, zeker niet als er nog andere pelgrims komen die van de machine gebruik willen maken.

De Amerikanen kende het gedoe met wasmachine annex drogers, stopten het programma en programmeerde een korte van 30 minuten. Nu moet het goed komen.

Nou dat deed het niet en we zaten tegen 17.00 uur met bijna al onze kleding nat ( het was niet gecentrifugeerd) met de vraag? Hoe krijgen we dit droog?

Bij het pleintje, zei Rick.

Nou is dat niet direct iets wat ik graag doe. Veel van de openbare  ruimte voor mezelf opeisen.

Er is toch niks mis mee om als pelgrim je was te drogen, omdat de wasdroger in de herberg je in de steek laat?

En dan zitten er ook nog vier vrouwen op een bankje. Daar stappen we dan wel op af om uit te leggen van de droger en de pelgrimswas.

Dames vonden het zeer vermakelijk en toen we de was ophingen hoorden we ze giegelen.

Que guapos, riep een van de oudere dames. Weer gegiegel en een wat vermanend uitgesproken ‘stil toch’.

Que es tu nombre quapo, riep de dame naar mij.

Ik heet Antonio. 

Algehele hilariteit.

Antonio!

Si, antwoordde ik. En liep vervolgens nog eens naar de dames toe. 

Blijkt dat de oude dame Alzheimer heeft en nogal ongeremd is, dat vul ik zelf in omdat daarvoor geen woorden nodig zijn. Ze bleek scabreuse liedjes te zingen en gefocust te zijn op jonge mannen. Dat laatste is toch een compliment zou ik zeggen.

Na een kwartier verlieten de dames het bankje en zaten wij nog een klein uurtje te wachten tot de was tot onze verbazing toch bijna helemaal droog was.

Eind goed al goed want morgenochtend en trouwens nu ook zijn onze fleecevesten hard nodig.

Kortom: het waren de ontmoetingen die deze dag tot een bijzondere maakten.

Met groeten Ton