Camino Mozárabe, dag tien

Van  Castro del Rio naar Santa Cruz, 25 kilometer, 33911 stappen.

Nog even over de herberg van gisteravond.

Uiteindelijk kwam er nog een Franse pelgrim en twee Engelse waarmee nagenoeg geen contact was. De Fransman was nogal op zichzelf al mopperde hij wel op de Amerikaanse bezoekers die wij de herberg lieten zien.

Het Engelse stel was op de fiets, maar zij waren geen pelgrims.’We hebben wel een pelgrimspaspoort aangevraagd, zodat we goedkope overnachtingen hebben’. 

Ik heb daar zo mijn gedachten over.

Via de reacties werd gevraagd of we ook ditmaal een thema hebben voor de reis. Nou, eigenlijk niet, maar vorige week vroeg ik aan aan Rick of hem iets in mijn gedrag was opgevallen.

Niet bepaald; anders dan dat je vrij relaxed bent, antwoordde hij.

Ik merk aan mezelf dat ik de omstandigheden meer aan het aanvaarden ben zoals ze komen. Dus regent het, dan regent het en dat betekent niets anders dan dat het regent. Geen drama, geen toegevoegde betekenis of boosheid.

Een goed thema voor deze camino: aanvaarden.

Toen ik vanmorgen vlak voor vertrek in de hal mijn schoenen aantrok, kwam de Fransman naar beneden. Hij groette beleefd en liep naar mijn rugzak die ik op een stoel had gezet, tilde hem op en zei: it is to heavy.

Met dat kwam Rick de trap af. De Fransman keek naar Rick’s schoenen en zei dat ze niet goed waren.’You have to wear high ones’.

Kijk op zo’n moment wordt dan dat aanvaarden weer behoorlijk op de proef gesteld.

Op naar de bar voor een koffie met een broodje en aansluitend op pad. 

Eerst een stukje langs de wat drukke doorgaande weg, maar na een kilometer of twee rechtsaf de velden in waar we al snel dit tegenkwamen..

Dan verdienen binnen drie meter lopen, de schone broeken toch echt de benaming ‘schone broeken’ niet meer. 

Groarrr. O nee: aanvaarden en doorgaan.

Eenmaal wat hoger werd de weg weer lekker droog en hard. 

Na een km of tien kwam Espejo in zicht. 

Hoe hoog zouden we het dorp in moeten, vroegen we onszelf af.

Nou, heel hoog om op dit plein te komen waar we pauze namen. En mazzel als altijd begon de zon lekker door te breken.

Pas op hoogte van het kasteel begon de afdaling. Op de horizon helemaal links tegen het dakpannedak aan is onze komende slaapplaats te zien: Santa Cruz. Een goede 15 kilometer te gaan.

We genieten van het weidse uitzicht en hoe de weg gaat is duidelijk te zien.

Meer van het mooie zelfde. Links achterin is een groot wit gebouw te zien: daar moeten we naar toe.

En er is af en toe een amandelboomgaard. Afwisseling.

Zo tegen half drie waren we in ons hostal waar we eerst een menu del dia scoorden dat heel goed was, ook al is het beste menu tot nu toe in Cuevas Bajas geweest.

Onderweg kwamen we Amerikaanse pelgrims tegen. Uit Alaska, een vader en dochter waar we even mee spraken. Tijdens ons middagmaal arriveerden ze ook bij het hostel en schoven ze aan voor een drankje. 

Met groeten Ton