Camino Mozárabe, dag zes

Van Antequera naar Cuevas Bajas, 28 kilometer, 38579 stappen.

We sliepen heerlijk en bijna ononderbroken tot 06.00 uur. Wel met oordopjes in want er waren nu drie snurkers (inclusief mijzelf).

Om half acht op pad waar we eigenlijk nog voordat we de stad uit waren verkeerd liepen waardoor de dagetappe met twee kilometers werd verlengd. Met een omweg toch na een half uur weer op het goede pad.

Daar bleken twee van de Franse pelgrims vlak voor ons te lopen. De bijzondere berg lijkt op de oorspronkelijke bewoners van Amerika.

Hier lopen we dan nog op een geasfalteerde weg waar de Franse dame van gruwt. 

Een kilometer verder hiel het mooie asfalt op en werd het een weg met kuilen en gaten om vervolgens over te gaan in een onverhard pad. Een zeer onverhard pad: van glibberige en plakkerige klei, Barro in het Spaans en bar was het.

Daar waren we alle vier na een kilometer of vijf zat en heel vies van dus werd het daarna toch een geasfalteerd pad. Ook voor de Franse pelgrim.

De aarde is hier rood en de olijfbomen staan op heuveltjes.

Een foto terugkijkend op de bergen van El Torcal. Ondanks de bewolking bleef het droog vandaag.

De jonge aanplant van de olijfbomen wordt met de plastic hoezen beschermd tegen konijnenvraat. Kapotte hoezen liggen met honderden in de goten langs de weg. Dat de bomen beschermd worden is beslist noodzakelijk want we zagen heel veel konijnenholen en tientallen konijnen.

In veel van de olijfgaarden is erosie te zien doordat er wordt geploegd en de onkruiden worden bespoten. Toch is er verandering zichtbaar doordat sommige boeren het snoeimateriaal fijn hakselen en tussen de bomen verspreiden. En, zoals op de foto, wordt er soms een baan met een groenbemester gezaaid.

De paars/gele boomgaard is een lust voor het oog.

Het venijn zit in de staart. Vlak voor Cuevas Bajas nog twee keer flink klimmen.

Zo tegen half drie in de herberg waar we enige gasten zijn. Dat komt omdat onze medepelgrims de voorkeur gaven aan een kortere etappe en overnachten in Villanueva de Albagaidas.

Terwijl Rick de toegang tot de herberg regelde had ik een kort gesprek met een man op het terras. Over de geschiedenis van de streek en het dorp in het bijzonder. Maar ook over de regenval van gisteren: te veel in een keer. 

We aten in een zeer druk bezet restaurant tussen de Spanjaarden. Dat is best leuk. Alle tafels waren bezet met tot soms wel met tien zeer luid sprekende mensen. Terwijl er eten op tafel werd gezet liepen er dan gewoon vijf mensen van tafel. 

Waar gaan die nou naar toe?

Nou, naar buiten om te roken.

Het eten was verrukkelijk en zeer goed verzorgd.

Met groeten Ton