Camino Mozárabe, dag twaalf.

Van Córdoba naar Cerro Muriano, 19 km, 26127 stappen.

Nee, de geplande rustdag in Cordoba ging niet door. 

Rick boekte van te voren een overnachting in de grote stad. Toen we gisteren in het hotel aankwamen, vroegen we of we een tweede nacht konden blijven.

Alles is vol. Ook voor morgen, maar mocht er een afzegging zijn laten we het weten, zei de zeer attente dame die ons hielp.

Maar…..er kwam niets vrij.

Dus stapten we om half zeven vanmorgen uit onze heerlijke bedjes.

Het voordeel van veel lopen en buiten zijn is dat we heel goed en diep slapen.

Wel hebben we rare dromen. Zo droomde ik nog van het verzorgingshuis waar ik 25 jaar geleden werkte als kok. Nu was ik er terug, maar dan in de hoedanigheid van vrijwilliger in een hospice bij het overlijden van een van de bewoonsters. Een dame waar ik indertijd een leuk contact mee had.

Wonderlijk hoe dromen in elkaar steken.

Anyway. Gistermiddag liepen we nog een rondje rond de Mezquita, die we in het begin van onze relatie al uitgebreid hebben bezocht. Wel bekeken we de patio de los Naranjos, maar die was nauwelijks te zien door de drommen mensen. We wilden nog wel wat eten, maar overal stonden rijen mensen voor een tafel of de incheckbalie om voedsel te bestellen. Daarom liepen we twee kilometer terug naar de invalsweg, waarover we de stad inliepen en konden daar nog net aanschuiven voor een menu del dia.

Ach, voor mij is het niks zo’n drukke stad. 

Vanmorgen de stad uit wilden we nog ergens een koffie en een broodje scoren, maar dat lukte niet omdat de bars op zaterdag later openen.

Na een uurtje lieten we via dit Romeinse bruggetje de stad achter ons. Geen idee of dit een van de drie rivieren is die door de stad stromen.

Dit soort paden vind ik echte pelgrimspaden en dit is de eerste keer deze reis. Het zijn een soort olifantenpaadjes die twee openbare wegen voor de wandelaar met elkaar verbinden.

De route van vandaag wordt ook veel belopen door wandelaars uit de buurt. Ook passeerden ons veel fietsers op elektrische mountainbikes. Toch heerste er grotendeels serene rust.

Zagen we afgelopen dagen al dat de hegemonie van de olijfbomen werd gebroken, vandaag was er een complete overgang naar een natuurlijker landschap met kurk- en steeneiken.

Dit is na ongeveer twee uur wandelen en hier word ik heel blij van.

Tunnels van groen met vlekjes zon die de grond raken. Lyrisch kan ik er van worden.

En nog weer een uurtje later, misschien niet meer dan twee kilometer verder vanwege een steile klim, was dit het zicht.

De route was slechts 19 km, maar de gemiddelde tijd zou zo’n zeven en een half uur zijn. We namen daarom verschillende pauzes. Hier zaten we lekker op een richel van drie meter hoog. Nou zat Rick op de richel, want ik bleef wat verder van de afgrond. 

Dit is voor mij het hoogtepunt van schoonheid. 

Hier spraken we ook een intentie uit voor twee mannen in Australië dat zij nog lang, gezond en gelukkig samen mogen zijn.

Omdat dit gebied nog in een goede natuurlijke staat, is stroomde er op veel plaatsen nog kleine beekjes. Ik zag dat er aan de bomen veel nieuw groen was ontstaan. Een teken van gezondheid en voldoende water.

Zo tegen twaalf uur kwamen we in het dorp aan. Eerst een koffie, een broodje en pas daarna een hostal regelen. Dat was geen probleem en we zitten dan ook heerlijk twee nachten in Hotel X. 

Zondag is een rustdag.

Na de warme lunch een siësta en dan kan Rick het niet laten. Dus hier mijn engelensnuitje in diepe rust.

Met groeten Ton