Zelfs de was hoef ik niet te doen

Van Bagnoli di Sopra naar Porto Garibaldi. 95 Kilometer.

We hadden een gesprekje met de hospitalera gisteravond. 

We vertelden dat we drie jaar geleden ook in haar BenB wilden overnachten, maar dat die toen vol zat en dat er nu gelukkig nog een kamer beschikbaar was.

Ik heb maar een kamer, zei en die was in het hoog seizoen altijd volgeboekt, maar met de Corona was het heel stil en dit jaar zijn er gewoon weinig boekingen omdat het voor veel Italianen te duur is geworden. Ook het nijpende watertekort kwam aan de orde. Het peil in de Adige is heel laag maar de laatste dagen is het iets verbeterd omdat het in de bergen heeft geregend. Ja, dat wisten we want we hadden de regen en onweer ondergaan.

Het was stil vannacht. Ik kon mij hart bijna horen slaan zo stil.

Om  zes uur waren we op pad.

Eerst een stuk langs de Adige. Daarna wat minder pittoresk langs de weg. Trouwens de delta van de Po is niet aangelegd voor mooi. Het is eigenlijk een industrieterrein voor groenten en heeft lange rechte wegen met overwegend slecht wegdek.

Er zijn ook veel kanalen om het water goed te verdelen. Hier rijden we over de dijk langs zo’n kanaal. De grond is voornamelijk zand en dan staan torens snel scheef. 

Pas na vier uur fietsen kwamen we in Piano een open bar tegen waar we een lange pauze namen met koffie en iets lekkers. Deze vier jongens leken wel oude mannen zoals ze hier zaten te spelen. 



Zo rond 13.00 uur waren we aan de kust en daar worden we beiden altijd blij van. Het is nogal toeristisch aan de Adriatische kust. Jammer dat veel van de stranden zijn volgezet en afgebakend. Niks van een gevoel van openheid en vrijheid die je op het strand ervaart. Wel heerlijk ijs natuurlijk.

Kijk, hier willen we wel even over de wijdsheid turen. Wat verderop kan je wat parasolletjes zien.

Een strook van misschien maar driehonderd meter breed is begroeid met pijnbomen en eikenbomen. Precies voldoende om mezelf in een bos te wanen en het rook heerlijk naar dennen. We zagen ook verschillende reeën. 

Eerder op de ochtend spotten we bevers. Een schoot de weg over en wat later lag er een aangereden dier. Dat is dan altijd weer jammer.

Wat vind jij? Gaan we nog een keer kamperen of zijn we daar klaar mee? Ik wel eigenlijk.

Tja, zei ik, daar kan ik me dan alleen nog maar bij neerleggen en ik vind het ook wel goed zo. Dus boekte Rick een kamer in Porto Garibaldi.

We werden hartelijk welkom geheten. Kregen een kamer toegewezen en de eigenaresse zei dat er water in de koelkast stond. Dat is een geschenk vertelde ze; van het huis. Vervolgens werden we wegwijs gemaakt in het huis. In de keuken stonden er allerlei spullen klaar voor het ontbijt.

Is het inclusief dan, vroeg Rick.

Nee, het is een geschenk van het huis. Daarna kreeg ik meteen koffie aangeboden en Rick water.

Toen was het tijd voor het dagelijkse wasje wat er gisteren trouwens bij ingeschoten was. Nu doe ik zo’n wasje meestal in de wastafel maar alles ziet er hier zo netjes uit dat het me beter leek om te vragen of er een geschiktere plaats was.

Ja, die was er en eigenaresse stond erop deze was voor ons te doen.

Wat heerlijk allemaal. 

Het laatste kadootje dat we hebben, geven we vanavond aan onze aller behulpzaamste hospitalera.

Antwoorden op vragen.

Of ik de foto’s bewerk? Ja, hoofdzakelijk voor de belichting want die laat nogal te wensen over.

De eerdere pelgrimstocht naar Rome begon op 6 juli 2019. Je kan dat vinden in de kolom rechts van het blog.

Met groeten Ton