Afgesloten

Van Bassano de Grappa naar Bagnoli di Sopra. 85 Kilometer

We hebben de pelgrimstocht officieel afgesloten.

Waarom maak je zo’n tocht nou?

We sliepen in een oude school en dachten dat het wellicht wat lawaaierig zou zijn met al die lange gangen en stenen vloeren en vele kamers. Maar niets daarvan. Wel was het drukkend warm maar daar kan dat gebouw niets aan doen. Gelukkig hadden we een ventilator om het draaglijk te maken. We sliepen dan ook heerlijk. Wel droomde ik onrustig. Het ging over de oud voetballer Kees kist die in travestie op een personeelsfeestje was waar heel raar werd gedanst. Nou ja, dan ben je blij dat het kwart voor zes is en je uit bed kan.

Niet verwacht maar er was een uitgebreid ontbijtbuffet dus we gingen goed gevoed en voor mij wel weer eens fijn, met koffie de deur uit.

Een stad uit is bijna nooit via een mooie route. Ook vandaag niet en de Povlakte is qua oogstreling beduidend minder dan het dal van gisteren.

Wel staken we deze nagenoeg droge rivier over.

Voor een deel reden we dezelfde route waar we veel dingen herkenden maar dit paleis? We moeten er langs zijn gelopen maar voor beiden was het nieuw.

We hadden er intussen twee en een half uur opzitten dus namen we hier pauze met wat lekkers en uitzicht op het paleis. We wilden van de ober weten wat dit voor bouwwerk was maar die kon ons er niets over zeggen. Dus maar wat op het www gezocht.

Dan een flink stuk over de dijk van de Brenta.

Ook dit bord stond er nog. Drie jaar geleden hielden we hier een siesta omdat we de lange saaie weg en de hoge temperaturen zat waren. Met de fiets speelt dat allemaal veel minder en nu gingen we er bijna fris en fruitig voorbij en dat is fijn. Gisteren daarentegen werkte het weer in zijn nadeel want over die mooie route had ik wel een daggie langer willen doen.

Ik ben gek op dit soort weggetjes met zijn dak van bladeren.

We besloten dat Padua het officiële eindpunt van de pelgrimstocht zou zijn.

Hier in de kerk bij het praalgraf van de heilige sprak ik de laatste intenties uit.

Dat een vriendin een goede relatie mag opbouwen met haar buren.

Dat een gezin nog lang in gezondheid en geluk bijeen mag blijven.

Dat de gezondheid van mijn zus en broer niet verder verslechtert en dat de nierdialyse van zus nog met een paar jaar uitgesteld kan worden.

In dankbare herinnering voor mijn vriend Ton.

Hier het laatste stempel in het pelgrimspaspoort.

Daarna tijd voor aardse zaken: waar is de dichtstbijzijnde kebabzaak? Niet meer dan driehonderd meter verder. En we namen er lekker een uur de tijd voor.

Aardse zaken zijn ook de obstakels die vrij recent, aan de glans van de borden te zien, zijn geplaatst.

Wat moet je nou hiermee? Op sommige plekken stonden bij elke privé uitrit en kruising van dit soort borden. Ze staan er natuurlijk voor de veiligheid van de fietser. Maar het is wel de omgekeerde wereld. Fietsers rijden geen automobilisten dood. Automobilisten rijden fietsers dood. Wie zal er dan zijn snelheid moet aanpassen? Of bij wie moeten er momenten van overzicht worden ingebouwd voordat men de weg opdraait?

Mopperen deed ik dan ook. Bijna elke regering roept kreten over het terugdringen van autoverkeer en het stimuleren van alternatieve vervoersmiddelen. Holle kreten zijn het. Gewoon: alles voor de auto.

Anyway.

Moest trouwens wel weer lachen want zag al verschillende borden die waren losgetrokken, waar gaten waren ingehakt en die waren dubbelgevouwen. Ik ben dus niet de enige die zich hierover opwindt.

Uiteindelijk waren we om half vier bij de B&B. Een heel huis hebben we tot onze beschikking. Inclusief een niet aangekondigd ontbijt en met een gevulde koelkast.

We hebben zelfs dieren die wakend voor de deur liggen en staan. De twee grote witte honden liggen maar dit lammetje tikt, gelijk een roodborstje, steeds tegen de deur: laat mij erin. 

Waarom maak je nou zo’n tocht? Deze keer om mensen te bedanken die ons tijdens de wandeling van drie jaar hebben geholpen. 

Het is altijd fijn als mensen je helpen. En dat waarderen we. Maar het is meer dan dat. Door hulp die je krijgt van volstrekt onbekende mensen verandert er iets blijvends. Het is volstrekt niet ‘gewoon’ om zo geholpen te worden. Het is buitengewoon. 

Wij halen nog regelmatig herinneringen op aan de verschillende ontmoetingen en de daarbij horende hulp. En wat blijkt? De anderen hebben eenzelfde ervaring.

De laatste personen die we wilden bedanken waren Samantha en haar man Marco. Bij hen mochten we onze tent in de tuin zetten omdat er in de omgeving geen camping of plaats in een hotel was. Ze boden het aan, we kregen van haar moeder koekjes en Marco regelde nog een overnachtingsplek voor de volgende dag. 

Hoe fijn. 

We vroegen aan Samantha of ze een intentie had die we dan in Rome voor haar zouden kunnen uitspreken. Dat werd een intentie voor de gezondheid van haar moeder die chemotherapie moest ondergaan.

Vanuit onze B& B was het nog slechts drie kilometer om naar Anquilara Veneta te rijden en dat deden we nadat we eerst waren ingecheckt.

We stapten haar kantoor binnen en ze keek wat verbaasd op, ze was in gesprek met een klant, maar na een seconde zagen we haar gezicht veranderen toen ze ons herkende.

Na dat het gesprek was afgerond kwam ze naar buiten en hadden we zo goed en kwaad als het ging een gesprek in het Engels en half Spaans/Italiaans.

Met de woorden die voor ons de intentie van deze bedankjes uitdrukken gaven we haar de kristallen met een dankkaartje. Ze was geraakt, zeker ook omdat haar moeder er nog steeds was. Ze zei dat ook zij onze ontmoeting nog regelmatig ter sprake bracht en dat ze sterkte haalde uit haar, door ons uitgesproken, intentie. En toen waren we alle vier geraakt. 

Hier maakten we déze tocht voor. 

Alle anderen en inclusief deze maken we om ons steeds opnieuw bewust te laten zijn dat de mens van nature goed is.

En toen moesten we op de foto. Ook voor het blog.


En omdat we officieel pelgrim af zijn dronk ik vanmiddag een biertje.


Met groeten Ton