Zuchten zo groot als koescheten

Nu is het Justine, de vijfde storm van januari, die heftige wind brengt.

Het begon vannacht al. De wind giert dan door de kieren van de schuifdeuren maar dat is bekend en toch ga ik van nachtelijke geluiden zweten. Ook hoorde ik steeds gebonk maar ook dat wist ik te duiden: de plantenhangers die tegen de muur slaan.

Daarmee verklaar ik het hangplanten project mislukt. Het is me teveel gedoe en het is te kwetsbaar. De wind giert te hard door de doorgang, met vorst is deze plek daardoor extra gevoelig en als het heet is, is het er té heet. Weg dus met die troep.

De hanger die tegen de muur sloeg had ik vanmorgen vroeg al weggehaald maar deze foto’s zijn om te laten zien hoe ze slingeren.

En ik houd al niet van wind. 

Vanmorgen ging het nog wel en werkte ik wat in de tuin. Maar de wind trok steeds verder aan en terwijl ik compost in de borders strooide, woei er meer in mijn ogen dan tussen de planten. Ook moest ik de gestrooide compost vastleggen door er water over heen te sproeien anders was de helft weggewaaid. Kortom: tijd om naar binnen te gaan.

Als wij eten moet Leo in zijn kooi anders gaat hij zitten bedelen en hij krijgt zijn brokken echt pas als wij klaar zijn. Gehoorzaam als altijd gaat hij op commando naar zijn plaats. Maar de laatste dagen doet hij iets nieuws. Zijn voorpoten legt hij over de rand zodat ze naar buiten steken en zijn kopje legt hij daar bovenop.

Daarbij kijkt hij heel lijdzaam en laat zuchten zo groot als koescheten.

Met groeten Ton

Opgelicht

We zitten onder de acacia en horen het gekras van de raven.                                Even later zingt een lijster terwijl in de verte een hond blaft.

                                               Een zuchtje wind laat de bladeren ritselen.          Prrrrrrrrt er flitsen twee zwartkopjes voorbij.                  De geur van rook prikkelt onze neus.                        De buren die wat lager op de berg wonen rijden hun oprijpad af om naar hun werk te gaan.                Een kip tokkelt luid, zeker trots op haar zojuist gelegde ei.                 De mannen die tussen de avocadobomen werken roepen dat het pauze is.                        Leo knaagt luid smakkend op zijn bot en wij? Wij staren zielstevreden over de Middellandse zee en genieten van de warme wind, de geuren en de rust.

Hoeveel geluk kan een mens aan? Dus pak ik mijn vork en gooi de compost nog maar weer een keer om, zaag nog wat haardhout klein en zaai pompoen zaden. Tja, ik moest pompoen zaden hebben en kocht een leeg zakje. Kijk ik nog eens in mijn voorraad zaden en........vier soorten pompoen. Nog in dichte zakjes.

Vanmiddag lunchten we in Cómpeta met de oud dirigent van het koor en zijn vrouw. Dat was niet alleen lekker maar ook gezellig. 

Eenmaal thuis keek ik op de sites met Covid info. Ons dorp hoeft nog niet in lockdown net als Nerja trouwens. Dat geeft in ieder geval nog de mogelijkheid om naar de kust of het strand te gaan. 

Rick zei het al eerder maar ik geloofde het eigenlijk niet. Nadat Leo zijn eten op had, liep hij naar het vogelbadje om te drinken. Omdat ik recht op dat badje keek kon ik het duidelijk zien. Leo slobbert niet alleen het water op maar steekt ook regelmatig zijn zwarte snuitje helemaal onder water en blaast dan lucht in het water waardoor er bellen ontstaan. Het is net of hij daar plezier in heeft.

De bijna ondergaande zon laat de bloesem oplichten.

Met groeten Ton

Vertier

Je maakt wat mee op de berg.

Blijkbaar heeft de buurvrouw meubels gekocht en die werden vanmiddag afgeleverd. 

Nu is het net of we de hele dag op de uitkijk zitten of er iets wordt afgeleverd bij buuf. Maar dat is niet zo. De weg, die toch behoorlijk wat hoger ligt dan De Klompen is goed te horen. Het is voornamelijk het geknars van het grind waar de banden overheen rijden dat we horen. Trouwens met Leo is er helemaal niets meer te missen want die slaat aan bij alles wat ‘vreemd’ is.

Anyway. De wagen had zijn spullen afgeleverd en moest achteruit terug rijden. Dat ging niet vanwege slippende banden.

Na een half uur kwam de GRUA: de wegsleepdienst en na een kwartiertje klungelen kon de vrachtwagen weer verder.

En dan heb je al gauw een uur vertier.

Voor de Picudo rojo, de rode palmkever heb ik een feromonen val in de tuin. Die werkt goed maar we hebben inmiddels ook een kevervanger.

Nu het ineens zomert, vliegen de kevers weer in grote getale. Ze zijn niet alleen rood maar ook een centimeter of drie groot en vliegen nogal sloom met een laag zoemend geluid. Dat geluid herken ik inmiddels want is duidelijk anders dan dat van hommels, houtbijen en hoornaars.

Toen ik vanmiddag de keuken uit liep, liep ik bijna tegen een voorbijvliegende kever aan. Meteen rende ik naar de kast om het tennisracket te halen waarmee ik die beesten uit de lucht mep. Weer terug bij de keuken riep ik naar Rick of hij de kever nog zag.

Jaha, die ligt op de grond.

Hoe kan dat?

Nou, Leo hapte hem uit de lucht.

Leo reageert altijd geïrriteerd als er vliegen of wespen in de buurt zijn en hapt er dan altijd naar, maar die zijn hem altijd te snel af. Maar de Picudo’s kan hij dus aan.

Als een echte Spaanse hond ligt hij bijna de hele dag bij de keuken in de brandende zon te hijgen. En daar, hapte hij een uurtje later nog een kever uit de lucht.

Natuurlijk werd hij uitbundig geprezen.

Het maakt wel dorstig en het lekkerste water zit in het vogelbadje.

Met groeten Ton

Leeg zakje

Ups en downs waren er vandaag.

Het was wederom een zomerse dag zonder wind. Eigenlijk al bijna te warm om in de zon te zitten laat staan om er in te werken. Watjes zijn we.

We reden vanmorgen naar Nerja om de boodschappen waarschijnlijk voorlopig voor de laatste keer bij de LIDL te kunnen halen.

O, dan wil ik meteen even naar het tuincentrum voor zaden voor de groententuin, zei ik tegen Rick.

Als we dan toch in Nerja zijn kunnen we misschien weer eens Menu C eten, stelde Rick voor (menu C is onze standaard uitdrukking voor eten bij de Chinees).

Daar had ik wel oren naar zeker nu ik weer beter ruik en proef.

En zo geschiedde. Eerst naar het tuincentrum waar ik courgette- en pompoen zaden, aardbeienplantjes, tomaten zaailingen en tuinbonen kocht.

Daarna aten we heerlijk Menu C waar we vroegen of de parasol open kon omdat het te heet was op het terras.

Tja.

En toen naar de Supermarkt. Daar was het eigenlijk allemaal om te doen. WAS IE GESLOTEN OMDAT IE WERD VERBOUWD.

Eenmaal thuis ging ik aan de slag met de zaden.

De courgette en pompoen zaai ik altijd in een potje om als de planten al wat groter zijn in de aarde te zetten.

Potjes vullen met aarde. Labels geschreven.

Zakjes open geknipt en........zitten er geen zaden in het pompoenzakje.

Alleen een vliesje.

Dus zaaide ik alleen courgette.

Malle Pietje haalde een maand of twee geleden een houten frame uit de container. Als haardhout was het idee, maar de tuinman zag er ander brood in: een verhoogde bak.

Dat deed ik gisteren. Eerst de grond egaliseren, bak vullen met aarde. Vandaag plantte ik aardbeiplantjes, en zaaide er wortel- en aspergezaadjes. 

De tuinbonen plantte ik op verschillende plekken in de tuin om eens te ervaren wat de beste plekken zijn.

Dan de tomaten. Ook hier eigenlijk weinig ervaring mee, daarom zocht ik eerst eens op het blog Moeskers Moestuin voor de blogs van de Tomatendokter. Daarmee morgen aan de slag.

Al tuttend in de tuin zie ik ineens dat nu ook de laatste van de fruitbomen die ik twee jaar geleden aanschafte dood is. De Kaki. Met die fruit- en notenbomen wil het echt niet vlotten. Al het mulchen ten spijt.

Ik ben d’r eigenlijk wel ff klaar mee.

Ja, zei Rick, tot je het volgende week gewoon opnieuw probeert want je kunt het niet laten.

En dat is zo.

Het is volle maan. En nu weet ik niet of het dan goed is om wortels en pastinaken te zaaien.

De maan komt op en de zon gaat onder.

Met groeten Ton

Het net sluit zich

Vier jaar getijden in een maand, stond er op een Spaanse nieuwssite, sneeuw, storm, en nu zomerse temperaturen.

En ja, ik kan het beamen. De afgelopen dagen veel wind en ook hier hadden we eerder vorst, maar vanmorgen was het bijna windstil en voelde het warm aan. 

De hogere luchtlagen zijn nog koud vandaar de lenswolken maar het was een prachtig gezicht.

Ik lees en kijk video’s over het regenereren van uitgeputte grond. Je moet toch wat tijdens de Toque de Queda of te wel de avondklok. Die heerst hier al maanden en ik heb nog niets gehoord van massaal geplunderde winkels of gesloopte stations. Wel is er inmiddels een torenhoge incidentie dus de maatregelen worden blijkbaar toch ook hier niet helemaal opgevolgd. 

Onze gemeente is nog steeds open maar daar hebben we niet zoveel aan omdat het net zich sluit. Bijna alle omringende dorpen zijn in perimetrale lockdown en daar zijn we dus niet welkom. We kunnen nog wel naar Nerja en daar gaan we dan morgen boodschappen doen bij de LIDL. Cómpeta zit nog slechts een paar besmettingen af om ook in lockdown te gaan wat donderdag duidelijk wordt.

We voelen ons bevoorrecht om op een rustige ruime berg in de zon te zitten, maar het voelt toch ook af en toe wat kluizenaarsachtig aan.

Anyway. 

Het valt mij al een paar jaar op dat er zoveel verschil zit in de bloeitijden van de amandelen.

Deze oude boom staat in het dal en bloeit al een dag of vier.

Met de storm van de laatste dagen waaiden de blaadjes zelfs tot op ons terras. Het verbaasde me vanmorgen dan ook om te zien hoeveel bloemen er nog in de boom zaten en hoe stevig ze toch moeten zijn in al hun fragiliteit.

Mijn vijf jaar oude amandelboom staat nog in de knop. Bovenste foto is van gisteren maar met de bijna zomerse temperatuur 21 graden

zijn de knoppen vandaag flink gegroeid. Altijd moeizaam te zien op foto’s.

En wat leerde ik van die video’s over het regenereren van de grond naast begrazings schema’s, water retentie en beplanting? Dat de modernere variëteiten van de amandelbomen later bloeien en zodoende minder kans op vorstschade hebben.

Met groeten Ton

Gevierendeeld

Eén paar dagen geleden kocht ik vijf musketon haken om de plantenhangers eenvoudiger op te hangen. Ze zaten in zo’n hard plastic gesealde verpakking.

Ff opentrekken. Ja, dat ging natuurlijk mooi niet. Dus haalde ik een schaar uit huis en mopperde dat het toch belachelijk is die flut verpakking en meteen dacht ik aan mijn vader. Die kon zich daar ook nogal over opwinden. 

Vanavond wilde ik een appel opeten als toetje na de lasagne. Tanden er in en afbijten. Oempf, dat ging nogal moeizaam. Wat zijn die appels toch hard tegenwoordig, hoorde ik mijn vader in gedachten roepen. ‘Vroeger kon ik appels gewoon uit de hand opeten.’ Dus vierendeelde ik Pink Lady en wist dat het niet aan de appel lag of aan de sterke verpakking maar aan mijn afnemende kracht.

Ik wordt gewoon ouder.

Tja, vandaag zou de oude Johan 102 jaar geworden zijn. 

Het stormt de afgelopen dagen en waarschijnlijk komen er nog wat van die dagen. Ik zit dus hoofdzakelijk lekker binnen bij de haard. Natuurlijk loop ik soms even naar buiten om te controleren hoe het met de temperatuur in de composthoop gaat (goed), zaag een stuk haardhout af, maak een paar stekken en verplant wat potplanten. Niks bijzonders maar net voldoende om aan het einde van de dag tevreden te zijn.

Vanmiddag liepen we een nieuwe route met Leo. Dat viel nog niet mee want het stormde en er liep een kudde geiten. Voldoende voor een druk hondje dat aan de lijn trok en 1000 keuteltjes at. 

Té veel prikkels zullen we maar zeggen.

Wel heel idyllisch.

Met groeten Ton

La nariz

Spaans voor De Neus.

En dan bedoel ik niet Holleeder. Nee mijn eigen neus die het sinds Corona niet goed doet. Net als de smaak trouwens maar die gaan vaak samen.

Twee weken geleden raakte een vriendin in Nederland besmet met het Corona virus en was ook haar smaak-en geur vermogens kwijt. We hadden daarover verschillende keren contact om ervaringen uit te wisselen. 

Maandag kreeg ik bericht dat ze haar geur en smaak weer helemaal terughad. ‘Met geur oefeningen en neusspray’. 

Wat is dat dan voor neusspray want ik snuif me al maanden suf aan schoonmaakmiddelen, koffie, kruidnagel, kaneel en weet ik wat allemaal nog meer en er gebeurt niks in die gok van mij.

Meteen antwoord met een foto van de spray. 

Eerst even gezocht op www wat voor spul dat is. Het maakt het opgezette neusslijmvlies weer dun. Niet langer dan acht dagen achtereen gebruiken en het werkt verslavend.

Nou, het leek me het waard om te proberen maar gisteren kon ik het niet halen want het regende en als halve Spanjolen kunnen we dan niets doen. Wel was ik heel tevreden met het gevallen hemelwater: 12 millimeter.

Vanmorgen meteen naar de farmacia.

Bij thuiskomst meteen proberen en ja, na een uur was de reuk sterk verbeterd. Natuurlijk was ik gespitst of ik iets rook. Dus snoof ik tijdens het lezen steeds even aan mijn handen en ja: ineens rook ik het rubber van mijn werkhandschoenen. Zou ik het boek ruiken? En ik rook het papier van mijn boek. Tja en toen ging ik los en snuffelde aan de hond en de schoonmaakmiddelen en de kruidenpotjes en al die dingen hadden weer diepte in de geur. De koffie smaakte niet alleen meer bitter maar naar koffie net als de chocolade die weer naar chocolade smaakte in plaats van alleen maar zoet.

Nadat ik vanmiddag het laatste stukje van de weg had schoongemaakt en terug reed met een zak compost rook het in de auto wel zo lekker naar vochtige bosgrond. Wat kan een mens dat missen.

Om over de geur en smaak van gebakken aardappels met mayonaise maar niet te spreken.  Trouwens het bakken was al een genot.

Dat ik blij ben mag duidelijk zijn. Het lijkt erop dat de zenuwen het nog doen. Wel ben ik benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen. Zal het effect blijvend zijn of moet er steeds gesnoven worden om het slijmvlies dunner te laten zijn?

De tijd zal het leren.

Met groeten Ton

Schatten

Van alles sleepte ik de afgelopen jaren naar ons huisje op de berg.

Tonnen aan stenen om stapelmuren te maken. Bergen stekken van, zeker in de beginjaren, yucca’s, cactussen, irissen en Euphorbia’s. De laatste jaren van Agaves, Aloës en wat al niet meer. Na hevige regen en kleine aardverschuivingen komen er soms ook bollen en knollen bloot te liggen en als zoon van een bollenkweker moet ik die dan meenemen. Niet wetend wat het is.

Ook hopen gras, bladeren, snoeiafval eerst om hoofdzakelijk te mulchen maar nu om compost te maken. Maar zelfs zakken gebruikte potgrond en kippenmest gingen vanuit de containers de auto in richting De Klompen.

De laatste weken ben ik druk met het schoonmaken van de weg waar aan de randen veel verteerd organisch materiaal is opgehoopt. Ik gebruikte het al voor het maken van een verhoogd groente vak. En inmiddels ligt er een kuub voor algemeen gebruik.

En altijd ben ik helemaal blij met de spullen die ik vind.

En soms extra blij.

Vanmorgen wilde ik de compost hoop opnieuw omkeren en bedacht dat het keuken afval er wel in verwerkt kon worden. Dus loop ik de tuin in om dat op te halen en zie ik iets nieuws. Nu loop ik vaak door de tuin te struinen maar betrap me er geregeld op dat ik wel kijk maar niet zie.

Het lijkt me dan ook niet dat onderstaande in een nacht boven aarde is verschenen want gisteren was ik daar toch ook echt in de buurt.

Een orchidee. Een bloeiende. En vanwege die bloem kon ik via een App vrij nauwkeurig uitvinden wat voor soort. Een Orphys. Komt vrij algemeen voor in Zuid-Europa en nu dus ook in de tuin Van Los Zuecos.

Het zijn er zelfs twee. Hoe ik er aan kom? En hoelang ze er al staan? Geen idee. Natuurlijk ooit ergens mee genomen en omdat er dan geen labeltjes aanhangen weet ik ook niet wat het is. Wel zet ik bollen of knollen altijd vlak bij een boom neer. Dan staan ze veilig voor de spade van de tuinier maar omdat ik dit zo bijzonder vind gaat er na de bloei een hekje om. Schatten moet je goed beschermen. Want hoe bijzonder is het om orchideeën in je tuin te hebben?

Met groeten Ton

In mijn beste Spaans

Vanmiddag zette ik Rick en Leo af voor hun dagelijkse rondje. Dat is altijd op dezelfde plek bij het huis van Spanjaarden. Zij wonen daar niet permanent maar zijn er vaak in het weekend en warempel: de vrouw des huizes stond buiten.

Het vraagt dan wel wat om met mijn minimale Spaans een gesprek aan te gaan, maar het moest want ik wilde wat vragen.

Naast het schoonmaken van de weg wil ik ook een wilde olijfboom snoeien zodat er beter zicht ontstaat bij de bocht tegenover het huis van de Spanjaarden.

En zoals eigenlijk altijd ontstaat er dan gewoon een leuk gesprek. Ja, ze hadden al wel gezien dat iemand wat aan de weg deed maar wisten niet wie. Ja, de boom kan ik gewoon snoeien en die omgevallen boom wat verderop mag ik opruimen en gebruiken als haardhout. 

Ook kon ik meteen vragen wat er met de palmboom was gebeurd.

Op 20 november werd die boom weggehaald. Hij bleek vol te zitten met de larven van de Rodepalmkever.

Ik hoorde ze gewoon knagen, zei de echtgenoot die uit de groentetuin was gekomen om te zien met wie zijn vrouw stond te praten.

Natuurlijk wilden ze weten in welk huis ik precies woonde en of ik hier permanent verbleef. 

Nee maar vanwege de COVI.. Ja ja, dat is wat hé.

Inmiddels zijn hier gistermiddag nieuwe maatregelen afgekondigd. Een beetje wonderlijk lijken ze op het eerste gezicht, maar na wat nadenken zijn ze misschien zo gek nog niet.

Als een dorp of stad gemiddeld in de afgelopen 14 dagen meer dan 500 besmettingen per 100.000 inwoners heeft, gaat het in gemeentelijke Lockdown. Zijn er meer dan 1000 besmettingen dan is er thuisblijf plicht.

Gelukkig zitten zowel onze gemeente als de kustgemeente Torrox daar ver onder. Het is aan ieder om die cijfers zelf in de gaten te houden. Ze worden dagelijks op een website gepubliceerd.

Het zou dus zo kunnen werken dat juist omdat het over gemeenschappen gaat men wel geneigd is om zich aan de regels te houden. Zeker in kleinere dorpen.

De Spaanse buren zeiden dat ze vanwege de Corona nu permanent in hun Campohuis verbleven, omdat het in het buitengebied veiliger is.

De omgevallen boom heb ik natuurlijk meteen onder handen genomen en ligt in delen in de tuin waar de dikste stammen de komende dagen in alle rust worden klein gezaagd.

De rest kwam zò het terrein op waarna het fileren en sorteren kon beginnen.

De kleinste takjes met de bladeren gaan op de composthoop.

De pink dikke takjes heb ik deze keer niet versnipperd, maar in stukjes geknipt om te gebruiken voor de Zwitserse methode om de kachel aan te maken.

De dunste links en de wat dikkere rechts. 

De nog wat dikkere stapel ik op tussen twee kratjes zodat ze goed blijven liggen.

Volledige recycling dus.

Met groeten Ton

Hamsteren bij hoog water

Ja, ook ik.

Zelfs al zegt de centrale regering dat ze niets zien in een nieuwe lockdown met thuisblijf plicht ben ik er niet zo zeker van.

De besmettingen lopen nogal op door de volledig doorgezoende feestdagen. En uiteindelijk zal er toch iets moeten gebeuren.

Daarom deed ik vandaag een rondje extra boodschappen voor zaken die ik in de dorpswinkel niet kan kopen. 

Tomatenpuree, dat wordt weinig gebruikt en zie ik eigenlijk alleen in de grote wat duurdere supermarkten. Wel zijn er stellingen vol met tomatofrito maar daar zit behoorlijk wat suiker in en is gewoon een duur product met weinig tomaat en veel water.

Ook volkoren pasta, zilvervliesrijst, bijtbotten en voer voor Leo zijn lastig te vinden in Cómpeta. Het valt dus wel mee met het gehamster maar toiletpapier lag er toch ook in het karretje. Want dat hoort blijkbaar zo.

Zag trouwens voor de rest helemaal geen tekenen van verhoogd koopgedrag dus de Spanjaarden maken zich niet druk en ze hebben gelijk. Ook wij kunnen overleven zonder tomatenpuree en zilvervliesrijst.

Voor de groentetuin kocht ik wat zaden ook al zal dat nog geen oplossing kunnen zijn bij een eventueel huisarrest, want als ik nu bonen zaai kan ik pas over 90 dagen oogsten er van uitgaand dat de lockdown geen 90 dagen duurt dan hé. Trouwens de wortelen en de pastinaken doen er net zo lang over.

Een probeersel zijn pinda’s. Lijkt me leuk maar die kunnen pas gezaaid worden in februari.

Ook kocht ik een nieuwe broek. Dat was echt nodig want bijna tegelijkertijd kwam in een spijkerbroek een slijtgat en in de ander een scheur. Daardoor heb ik nu nog slechts een hele broek heb en dat is toch wel minimaal. Voor de broek ging ik naar het grote winkelcentrum want daar zijn een behoorlijk aantal kledingwinkels. Keuze zat in broeken met gaten maar hoe modieus ook: daar voel ik me toch echt te oud voor. En broeken met gaten had ik al trouwens. Waar ik hier al eerder tegenaan liep bij het kopen van broeken is de lengte. Ik heb lengtemaat 36 nodig en meestal gaan ze hier niet verder dan 34. 

Heeft u geen langere broek, vroeg ik bijna tegen beter weten in aan de jonge verkoopster. 

Nee, zei ze. U heeft een probleem hier. U bent lang en mager.

Uiteindelijk kocht ik een broek bij C&A.

Uitverkoop. € 14,99.  Wel met enigszins hoog water.

De schade die de nachtvorst teweegbracht is inmiddels duidelijk te zien.

De Stephanotis ziet er triest uit.

Om over de Dracaena maar niet te spreken.

Zo koud als het ‘s nachts kan zijn zo lekker is het overdag. Het ligbedje wordt bijna elke dag gebruikt. 

Of dat de komende dagen zo blijft valt te bezien want er komt opnieuw minder stabiel weer aan met zelfs wat regen.

Met groeten Ton

Betrapt

Mijn vader werkte als voormalig bollenkweker, de laatste jaren van zijn werkbare leven als plantsoenarbeider bij de gemeente Heiloo.

Dat er door zijn zwagers, die bijna allemaal als zelfstandige bollenkwekers werkten, veel grapjes werden gemaakt over luie ambtenaren is een feit.

Als je een gemeentewerker ziet, hangt hij altijd op zijn schoffel te leunen.

Ja, daarom zit er ook een hilt aan zodat het geen pijn doet in de oksel.

Vanmorgen was ik al vroeg in de tuin.

Eerst de composthoop omkeren. Als die het goed doet moet je na vier dagen de boel omkeren, maar omdat de temperatuur toen nog niet hoog genoeg was, wachtte ik twee dagen extra. Het hart van de hoop begint goed te verteren en nu hopen dat de temperatuur de komende twee dagen weer flink oploopt.

Door naar klus twee.

De compost die ik langs de weg meenam wilde ik in de tuin verspreiden. Maar waar?

Eigenlijk wil ik naast het plukbos toch ook een stukkie ‘gewone’ moestuin en daarvoor zou die ‘wegcompost’ goed van pas komen.

Maar waar?

De beste plek leek mij naast de sinaasappelboom tegen de hoge kant van de berg aan.

Eerst de aarde daar met de pikhouweel loshakken. En ja, hoor: daar ga ik weer. Wat is de structuur na het mulchen toch verbeterd.

Ik moest dan wel de pikhouweel gebruiken, maar dat is meer vanwege de stenen in de aarde dan dat de aarde op beton lijkt. Vervolgens maakte ik een rand van stenen om het bed iets te verhogen met de compost. Dat is goede aarde en als bijkomend voordeel zitten er nauwelijks stenen in en dat is dan weer fijn als ik wortels of pastinaken kweek.

Nu lijkt het altijd of ik hier alleen maar werk, maar dat is echt niet zo. Na een kwartiertje spitten of hakken ga ik altijd even zitten. Kijk naar mijn vorderingen of staar wat over de Middellandse Zee.

Omdat ik hier met al die stenen in de aarde geen schoffel kan gebruiken heb ik dus geen ‘leun’ gereedschap. De kruiwagen bracht uitkomst.

En net toen ik zat, kwamen Rick en Leo aan: Dat is zeker een beproeft recept hé, die kruiwagen?

Uh ja, het ligt heerlijk.

Na een uurtje werk is het klaar. 

De composthoop helemaal rechts onder het witte zeil.

Met groeten Ton

Boomplant verbod

Voor.

Na.

Misschien nog een bloeiende struik aanschaffen maar anders is dit het resultaat. Eigenlijk stonden er in de bak alleen vier cipressen en twee Eleagnus struiken. De rest van de planten is aankomen waaien of zijn gaan groeien nadat ik ze in de bak gooide in de veronderstelling dat ze het niet meer deden.

De bak staat op een lastige plaats. In de zomer de hele dag vol in de zon en het lijkt wel een grote bak, maar eigenlijk is het een muurtje dat dertig centimeter voor de rotsen staat. Het is er kurkdroog zelfs nu na de regen van de afgelopen dagen. Ik haalde al het onkruid weg en de armoedige planten. 

Vervolgens begon ik met het schoonmaken van de goten en de zijkanten van de weg.

Daar ligt een schat aan compost waarmee ik de aarde in de grote bak verrijkte. 

Hier haalde ik dat onder andere vandaan.

Leo mocht mee en kon even een tijdje heerlijk graven en gras eten. Iedereen blij.

Nadat ik klaar was wilde ik nóg een stukje van de weg schoonmaken. In een uurtje vulde ik een halve kuubzak en reed naar huis. Daar is het dan even wat trekken om die zak netjes uit de auto te krijgen.

Heb je hulp nodig, vroeg Rick.

Nee hoor ik red het alleen.

Nou ja, dat is voor morgen.

Ook was er een klusjesman.

De WiFi schotel werd verplaatst. We hadden soms last van een slechte verbinding en dat zou kunnen komen omdat de bomen inmiddels te groot zijn en storend werken.

Ook hing de schotel precies onder de schoorsteen en met heel koud weer of met regen komt daar viezigheid vanaf wat dan weer op de schotel viel.

Twee vliegen in een klap dus.

Wel kreeg ik een verbod om hier bomen te planten.

 Met groeten Ton

Ook een beetje voor mezelf

Gisteravond een prachtige donkere lucht waar ook nog eens regen uitviel en zelfs twee stukjes regenboog te zien waren.

Ook nu is het resultaat van de foto zoveel minder dan wat moeder natuur ervan had gemaakt. De regenboog bestaat maar nog maar uit twee kleuren en de tweede is nauwelijks te zien.

We horen ze regelmatig: uilen. Als ik ze van nabij hoor, ga ik zo stil mogelijk naar buiten om ze goed te beluisteren. Er zitten verschillende soorten maar hoe stil ik ook doe bijna altijd vliegen ze weg voor ik goed en wel buiten sta.

Tegenwoordig horen we ze niet meer. Niet omdat ze er niet meer zijn of geen geluid maken, maar omdat Leo als een gek gaat blaffen en die is altijd net sneller met reageren dan dat wij de uilen horen.

Tijdens de laatste sanitaire stop met Leo horen we ineens het scherpe skrie van een uil. Leo gaat tekeer, trekt aan de lijn en wil noch plassen noch poepen.  Na tien minuten een tweede poging. Hij was nog wel alert, maar deed uiteindelijk toch wat er gedaan moest worden.

Vanmorgen was het weer prettig genoeg om te doen wat ik wilde doen. Namelijk de goten schoonmaken die langs de asfalt weg lopen. 

Dus zocht ik de spullen bij elkaar die ik nodig had en bracht ze naar de auto en dan zie ik uit een ooghoek wat geels in het rooster aan de voorkant.

Een puttertje. Vreselijk vind ik dit. En ik begrijp het ook niet helemaal want we rijden eigenlijk alleen maar op de secundaire weg en daar kunnen we niet harder dan maximaal 50 km maar gemiddeld is het maar 40 km. En.... zijn kopje steekt van voren uit het rooster. Alsof ik hem heb ingehaald.

Om het beestje een beetje recht te doen heb ik hem in het hart van de composthoop gestopt zodat het goede uit hem weer opgenomen kan worden in de kringloop van de natuur.

De gemeente komt die goten om de paar jaar schoonmaken, maar nu zitten er op een behoorlijk aantal plekken ophopingen van stenen, aarde en bladeren waardoor er veel grind en modder over de weg loopt. En omdat het nu allemaal lekker nat is, is het spitten niet zo zwaar.

Ach en ik doe dit werk deels omdat het me ook wat oplevert: aarde gemixt met geheel of gedeeltelijk gecomposteerd organisch afval. En dat gebruik ik dan om de grote plantenbak tussen ons en de buren aan te vullen.

De bak is wel toe aan een opkikker. Zo zag hij er vorige week uit. De tegelrand is in het echt een keurig rechte rand maar vanwege de panorama opname is er wat vertekening ontstaan.

Morgen waarschijnlijk het resultaat van mijn inspanningen.

In ieder geval ga ik vanavond tevreden naar mijn bedje.

Met groeten Ton

Ga maar op jezelf wonen

Het is koud in Spanje en er is overlast van sneeuwval maar gelukkig niet waar wij zitten.

Sneeuw ligt hier trouwens wel maar dan alleen op de bergen.

En met de twee mm regen die er vannacht viel, ligt La Maroma er lichtgevend wit bij. Nou ja, als de zon er op schijnt. Schijnen deed de zon wel af en toe maar toen was de top alweer verdwenen in de mist.

Nou ja.

Vandaag stonden de sterren een stuk gunstiger. Bij wijze van spreken dan want ik geloof niet zo in de stand van de sterren en het geluk daarvan op mij als mens. 

Maar de pomp functioneerde nog steeds naar behoren en de papbereiding verliep vlekkeloos. Niets stond een vlotte ophanging van het wasrekje in de weg.

We begrijpen waarom Leo wat veel aandacht vraagt de laatste dagen. We zitten veel binnen vanwege regen en kou, waardoor hij zich verveelt. De hele dag dweilt ie rond onze benen of staart hij ons vanuit zijn kooi aan.

Nu staat die kooi ook pontificaal in het midden voor de bank, waar we nogal vaak bivakkeren en waarvan we naar buiten kijkend eigenlijk ook steeds recht in Leo’s snuitje turen.

Kortom: we zitten op elkaars lip en we denken dat dat niet goed is voor een gezonde relatie tot de hond. Hij is weliswaar deel van de roedel maar hij moet zichzelf soms ook even alleen vermaken. 

Ik denk dat het beter is om de kooi iets meer uit ons blikveld te zetten, zei ik tegen Rick vanmiddag en daar was hij het mee eens.

We kunnen het in ieder geval proberen om wat meer afstand te nemen.

Als slepend met de spullen zei Rick: net of ie op zichzelf moet gaan wonen.

Nu staat de kooi, met Leo en al, wat minder centraal. En hij lijkt het geen probleem te vinden

Met als bijkomend voordeel dat we weer vrij zicht op de tuin hebben.

Met groeten Ton