Voorspel

 Van Calcata naar Rome, 31 kilometer. 46169 Stappen.

Nee echt we zijn er nog niet. 

We stellen het hoogtepunt nog even uit, zei Rick, dat komt morgen als we op het Sint Pieterplein staan.

We zijn dus nog in het voorspel.

Maar eerst nog even terug naar gisteren.

Als we in bed liggen en wat napraten van de dag komt er uit dat we beiden een beetje onrustig, wat opgewonden zijn. Eigenlijk al een paar dagen nu het eindpunt in zicht komt. Het is altijd hetzelfde: blij dat het einde in zicht komt maar even zo goed niet willen aankomen want: wat dan? Als je maanden naar een doel toewerkt val je in een gat als het is bereikt.

Maar hebben we er genoeg van genoten? Is het wat we er van hebben verwacht? Allerlei vragen en de antwoorden zijn pas over een tijdje antwoorden simpelweg omdat er nog zo veel indrukken zijn die er in verwerkt moeten worden.

We lagen om half negen in bed en werden pas om zeven uur wakker. Wat was het stil in het middeleeuwse dorp. We hoorden alleen een keer krolse katten schreeuwen en vanmorgen wat duiven koeren.

Na een ontbijt met toast en jam die over de datum waren en gewoon goed smaakten, koffie en thee stonden we om acht uur buiten.

Rick tikte de route in op Maps en zag dat we via een steil klimmend pad het dorp uitmoesten. Ik kijk ook even wat de fietsroute geeft: via de gewone weg.

Das makkelijker en minder steil klimmen. Pas dan wordt duidelijk hoe prachtig het dorp gelegen is.

Precies op een vooruitstekende punt op de rand van het ravijn. Het is dus maar aan een kant te bereiken en we beseften dat we door een grote poort binnen kwamen.

De zon kwam net boven de bergen uit.

Wat prachtig allemaal.

De velden staan hier in de omgeving vol met hazelnoten.

De landweggetjes zijn rustig.

Ineens hoorden we iemand achter ons zeggen: dat zijn pelgrims.

Worden we ingehaald door een Nederlands echtpaar op fietsreis naar Rome. Natuurlijk kletsen we vijf kwartier in tien minuten en dan gaan we door want zeker fietsspieren koelen snel af. Zij komen vandaag wel op het eindpunt aan.

Ik vergat weer te vragen om een foto te mogen maken dus dan maar toen ze wegreden.

Nog een mooi dal in de terugblik met dezelfde berg als die van gisteren.

We spraken ook nog met een Italiaanse man, die vertelde over Calcata dat het dateert van 1100 en dat bergen hier van tufsteen zijn. Bijzondere plek dus.

In Magliano Romano werden we aangemoedigd door drie dames nadat Rick had gevraagd waar ze hun meegedragen boodschappen hadden gekocht.

Bij de alimentari op volgende hoek bij het plein.

Op het plein aten we ons aanvullende ontbijt en de hond mocht de yoghurt bekertjes leeglikken. 

Een vriend voor het leven hebben we erbij.

Wat later moesten we langs een wat drukkere weg waar ook de locale bus over reed en wat ons opviel was dat een van de chauffeurs claxonneerde en zijn hand op stak.

Das aardig, zeiden we tegen elkaar.

Dat gebeurde later nog twee keer en toen herkenden we de chauffeur die was ons waarschijnlijk al vier keer gepasseerd op de weg.

Omdat we eigenlijk toch niet echt willen aankomen treuzelden we wat vandaag en namen het er van. Opnieuw een lange pauze met ijs. Ook hier weer zo’n diep dal met het stadje op de rand.

Maar dan zien we ook wel de eerste flats van wat we denken dat het Rome is. En dat is ook zo, beaamde een dame aan wie ik dat vroeg.

We kregen meteen een brok in de keel: we zijn er bijna.

Het is eigenlijk nooit dat we twijfelen of we het einddoel zullen halen, nu niet en ook eerdere reizen niet. Natuurlijk kan er van alles gebeuren waardoor je het niet haalt, maar dan zijn dat onvoorziene omstandigheden. We zeggen dat we iets gaan doen, nemen de stappen die daarvoor nodig zijn en vervolgens gaan we het ook doen. Het is dus niet de euforie van de fysieke prestatie, want we zijn bevoorrecht met een goed werkend lijf dat dat mogelijk maakt. Het is meer dat we het hebben gehaald door niet op te geven.

Anyway, het stadje ligt dus op de rand met zicht op Rome.

Niet elke stop is op een prachtige plek. Soms wil je zitten en is er alleen maar een bushokje naast de drukke weg waar de auto’s overheen jakkeren en steeds over een losliggend putdeksel rijden die dan een luide knal geeft. 

Hier hebben net overlegd wat we zullen doen: nog een stukje doorlopen en net Rome ingaan of op dit punt stoppen en een slaapplek zoeken. 

Soms is er niets te kiezen en wordt de keuze gemaakt: hier was geen slaapplek vrij. Dus werd het nog zeven kilometer wandelen en dan zijn we in Rome waar we een kamer hebben geboekt.

En dat doet Rick in het bushokje.

Ik maak o.a een stilleven van de grafity, een leeg pakje sigaretten en wat gaten die met een sigaret in het plasticpanneel zijn gebrand. Ach, je doet wat als je niks te doen hebt.

Om 17.00 uur staan we op het balkon van het huis waar onze kamer is.

Een wat wonderlijk welkom door de zoon des huizes die niet wist dat we kwamen en derhalve de kamer nog moest schoonmaken, wat hij in drie minuten deed waarna we zelf de bedden moesten opmaken en te horen kregen dat er geen ontbijt geserveerd werd.

We na tien minuten een tijdje op het balkon moesten wachten omdat er een paar dames de kamer kwamen bezichtigen voor langdurige verhuur.
Na een half uur kwam pa thuis, verontschuldigde zich, bood een drankje aan, maakte een praatje, vertelde dat we koffie en thee kunnen maken en dat hij morgen in ieder geval koffie serveert voor het ontbijt.

Inmiddels zitten we hier prinsheerlijk alleen in een groot huis want iedereen is weg. 

Met groeten Ton