Jullie komen uit Den Helder zeker he

Van Rome naar Vaticaanstad, 13 kilometer. 25709 Stappen.

Heerlijk geslapen en pas om zeven uur wakker.

De huisbaas was al op en bood koffie aan.

Willen jullie ook wat eten?

Uh maar uw zoon zei dat dat €5 is.

Ja normaal is dat zo, maar jullie zijn zo aardig dat ik het voor de helft doe.

Dat deden we dus en was er ook meteen een gesprek. Man had het niet makkelijk en was financieel verplicht het huis te verhuren en we bleken dan wel de enige gasten te zijn, maar een van de kamers was permanent verhuurd.

We zaten op de bovenste verdieping. Broer, zus en moeder woonden in de appartementen lager.

Tja, we liepen samen met die van gisteren al uren door de stad en vonden het er, eufemistisch gezegd, nogal deplorabel uitzien. 

Regelmatig werd er getoeterd dat we op de stoep moesten lopen.

Welke stoep? 

Om vijf voor tien stappen we Rome in en houden bij de bomen links achter een heerlijke lange pauze. We hebben tenslotte geen afspraak met de paus.

De Tiber vond ik als eerste weer fotowaardig. Wel valt op dat er veel groen in de stad is. Dat maakt het wat vriendelijker. 

Een algemeen idee is bij ons ontstaan dat ‘de auto’ eigenlijk heel veel woon- en verblijfsplezier en schoonheid vergalt. Alles lijkt ondergeschikt gemaakt aan de heilige koe.

Met het naderen van het Vaticaan zijn de straten zo vol met mensen dat de Nijmeegse erbij verbleekt.

Maar kwart voor twaalf lopen we het plein op. 

We zijn er. Geen bliksemschichten die de lucht doorklieven. Het voorhang scheurt niet in tweeën en wij zijn zo nuchter als pasgeboren kalfjes. Geen brok in welke keel dan ook.

Das raar want ik kan al geraakt worden van een dooie mug.

Een Amerikaanse man maakt een foto en we hebben met hem en zijn vrouw een gesprek.

Dan gaan we maar even zitten en laten op ons inwerken dat we het einddoel bereikt hebben.

You made it, vroeg een man.

Yes, antwoordden we.

Jullie komen uit Den Helder zeker he? Dat zie ik aan jullie gezichten en ja, ineens ben ik geraakt.

Blijkt het het echtpaar te zijn dat de fietspelgrims die we gisteren spraken, hadden ontmoet. 

We zouden vandaag het Pieterplein bezoeken, zei hij en keken dus wel uit of we ‘de mannen uit Den Helder zouden zien’.

En wat kan je dan veel vertellen en vragen. Je staat zo een half uur te praten.

Ze maakten nog een foto van ons met de gele brillen die we van Barry en Monique hadden gekregen tijdens onze ontmoeting in Duitsland.

Belofte ingelost.

En dan op naar onze Roomse residence. 

Daar worden we verwelkomd door Bernadetta. Ze is nog wat onwennig, want we zijn de allereerste gasten.

Het is toch een beetje spannend om je mooie net verbouwde appartement uit te lenen aan onbekenden.

Alles ruikt nog nieuw en is ook nieuw.

En wij zijn natuurlijk helemaal blij met de brownies die op tafel staan. De spaghetti met saus van de moeder van Bernadetta en tratatatatataaaaa een fles wijn.

Officieel pelgrim af.

Nou is een rondleiding in een appartement van 45 vierkante meter natuurlijk zo gedaan, maar het was zo leuk dat we wel een half uur spraken over muziek, ze is celliste, en Sacrofano waar ze woonde en we gisteren door wandelden en over Florence waar ze vandaan kwam net als de oude deuren die ze had omgetoverd tot headboards voor het bed.

Nou, wij zijn wel thuis een paar dagen.

Rick met de brownies.

Met groeten Ton