Verdriet is aanwezig

Een rustdag is sowieso al lastig omdat we dan het gezamenlijke doel kwijt zijn. We zijn dan als een defibrilerend hart, als antagonistiche spieren.

Sinds Trento liepen we extra kilometers om eerder in Padua te zijn. Waarom? Omdat we wisten wat er stond te gebeuren.

De donkere wolken die maandag boven ons hoofd hingen hadden voor mij iets als uit een film. Een aankondiging leek het wel.

Mijn aardige, inspirerende, trouwe en geïnteresseerde vriend Ton is niet meer. Met een zetje, dat gelukkig in Nederland mogelijk is, heeft hij vanmorgen het tijdelijke met het eeuwige verwisseld. De tumor in de hersenen richtte inmidels zo’n ravage aan dat het leven ondraaglijk werd en hij had besloten om het zetje eerder te krijgen dan van te voren gedacht.

Op 1 augustus sprak ik hem vanuit de Daklozenopvang in Bingen de laatste keer. Zijn spraak werd toen al moeilijker en ik dankte hem voor de mooie vriendschap, zijn trouw, zijn opgewektheid en zijn optimisme. Maar ook dat het door zijn toedoen is dat ik me ben gaan interesseren in hoe ik in elkaar zit. Mezelf ben gaan verdiepen door boeken te gaan lezen die hij inspirerend had gevonden. Ook bood ik hem excuses aan daar waar ik de vriendschap tekort had gedaan.

We zaten vanmorgen in de tuin van het klooster bij de kerk op het moment dat het gebeurde. Niet dat we wisten op welke tijd het zou plaatsvinden, maar we zaten er en het was niet dat ineens de voorhang van de tempels scheurde of dat er iets anders bovennatuurlijks plaatsvond. 

Een kaars konden we niet branden want dat mag niet meer in de kerk. Dat begrijp ik want anders zouden er duizenden tegelijk branden en dat kan het gebouw niet aan. Dus die kaars komt bij een wat minder drukke Antoniuskerk of kapel.

Ik weet het, vergelijken heeft geen zin, maar het overlijden van een vriend die jezelf hebt gekozen, met wie je een deel van je leven samengaat, waarvan je hebt geleerd en met wie je samen hebt geleerd, met wie leuk en minder leuk is gedeeld, lijkt bijna nog onverdraaglijker dan het overlijden van een broer of zus.

Verdriet is vandaag aanwezig zal ik maar zeggen.

We spraken bij de kerk een intentie uit om een gezin te ondersteunen dat het behoorlijk heeft te verduren.

Verder gingen we naar de kapper. Altijd leuk in het buitenland. 

Nee, niks te kiezen qua coupe er werd gewoon geknipt.

En kort geknipt. Niks Italiaanse zwierigheid.

Daarna aten we wederom een kebap want ik had troostvoedsel nodig.

En Rick haalde net een zak chips vanwege dezelfde reden.

Met groeten Ton